ผิงหยางพาคนขององค์ชายสามรวมทั้งองค์ชายด้วยเดินลัดเลาะไปตามทางสันเขา แล้วก็ไปถึงยังแอ่งน้ำที่มีลำธารไหลผ่านฟังดูช่างเสนาะหูยิ่งนัก เขาหลัวซานนั้นช่างอุดมสมบูรณ์ไม่พอยังมีแร่ทองคำให้กอบโกย ฉินหวงหมิ่นคิดว่าเขาควรซื้อภูเขานี่เสียดีไหมแล้วทูลเกล้าถวายรายงานว่าพบแร่ทองคำ ในพื้นที่ของเขา เช่นนั้นจะได้ความดีความชอบมากเสียหน่อย
หลงจู้หอยาหนิงเจี้ยนไม่ใช่คนออกกำลังกายบ่อยนัก ทำให้เดินไปหอบไปถึงกับแช่งชักเจ้าหนูน้อยที่ไม่บอกกล่าวเขาก่อน เขาจะได้อาสาเฝ้ารถม้าเสียเอง ไม่ขึ้นมาให้เหน็ดเหนื่อย แต่เพียงแค่หายใจยังทำได้ยาก จะพูดก็พูดก็ไม่ออก จึงยืนจับต้นไม้เป็นหลักแล้วหอบเป็นระยะ
ผิงหยางรูปร่างปราดเปรียว เดินขึ้นเขาเพียงแค่นี้ไม่ทำให้เขาเหนื่อยมากนัก นี่ต้องขอบคุณความเป็นเด็กที่ยังแข็งแรงไม่เหมือนผู้ใหญ่อ้วนด้านหลัง ที่เพียงขึ้นเขาไม่นานก็ยืนหอบหายใจแล้ว
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าตรงนี้มีทอง” ฉินหวงหมิ่น
