06 ตีตัวออกห่าง
1213 คำ
ฟ้าฝัน Talk
มหาวิทยาลัย...
"เป็นยังไงบ้างวะ เมื่อคืนแกเมาหนักฉันก็เลยให้นอนอยู่ในรถ แต่มีเจ้าของคลับที่นั่นเขาใจดีพาเธอเข้าไปเปิดห้องนอนด้านใน" ทันทีที่ได้เจอหน้ากันต้นหอมก็เอ่ยถามเพื่อนสนิทเรื่องเมื่อคืนทันที
"ต้นหอม..."
"ห๊ะ?"
"ผู้ชายเมื่อคืน...คือคนที่ฉันมีอะไรด้วยวันก่อน"
"หะ ห๊ะ? จริงดิ ฉันไม่รู้อะเขาไม่ได้บอก"
"อืม ช่างมันเถอะ ครั้งนี้ฉันจะไม่ไปยุ่งกับเขาอีก เรื่องของเรามันก็แค่วันไนท์"
"ฉันขอโทษนะแก ฉันไม่รู้ว่าเขาคือคนที่..."
"ไม่เป็นอะไรหรอกช่างมันเถอะ"
"เราลองเปลี่ยนคลับเที่ยวกันดูมั้ย เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าผู้ชายคนนั้นอีก เพราะถ้าเขาเป็นเจ้าของคลับนั้นเขาก็ต้องอยู่ที่นั่นไม่ไปไหน"
"ตอนนี้ฉันยังไม่คิดหรอก ฉันว่าจะห่างเที่ยวสักหน่อย รู้สึกเหนื่อยเหมือนร่างกายไม่ได้พักผ่อนเลย"
"อืม ก็ดีเหมือนกันนะ ไหนจะต้องเรียนปีสุดท้ายอีกเหนื่อยมากๆ เลย"
"...." ฉันไม่ได้ตอบอะไรต้นหอมไป สภาพของฉันในตอนนี้โคตรจะปวดหัวเลยเพราะได้นอนไปนิดเดียว ไหนจะต้องแวะไปเอารายงานที่คอนโดของเพื่อนอีกคนอีก และก็ต้องขับรถมาที่มหาวิทยาลัย หลายวันมานี้ฉันนอนหลับไม่ค่อยเต็มอิ่มขอบตาคล้ำมากๆ เลย
ฉันจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องสวยต้องดูดีอยู่ตลอดเวลา
"ฉันจะออกไปซื้อน้ำปั่นเธอจะเอาอะไรมั้ย"
"ขอกาแฟแก้วนึง" ฉันตอบต้นหอมไปแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเพราะตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับการทำรายงานเพราะมันยังไม่เสร็จเรียบร้อย
"ได้ๆ"
ต้นหอมเดินออกไป นี่ยังไม่ถึงเวลาเรียนหรอก ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงฉันเลยต้องรีบนั่งทำรายงานเพราะตัวเองปล่อยผ่านมาหลายวันแล้ว ก็ตั้งแต่วันที่รู้ว่าจะต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้นั่นแหละ ใครมันจะไปทำอะไรได้ลง ชีวิตของฉันฉันเป็นคนเลือกเองกำหนดเองแท้ๆ แต่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
คลิ๊ก~
คุณได้รับข้อความใหม่
ฉันล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าที่วางอยู่ข้างๆ แล้วเปิดดูข้อความที่ส่งเข้ามาในไลน์
ชินกรณ์: เธอลืมกางเกงในเอาไว้นะ
( ส่งรูป )
ฉันรีบลบข้อความและบล็อกเขาทันทีเมื่ออ่านข้อความจบ มันใช่เรื่องที่จะต้องส่งมาหรือเปล่าเนี่ย แค่กางเกงในตัวเดียวฉันไม่ได้หวงขนาดนั้นหรอกเอาทิ้งไปซะก็จบ
"เป็นอะไรหน้าเครียดเชียว"
"...." ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ต้นหอมยื่นแก้วกาแฟให้กับฉันก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ประจำของเธอ "ไม่มีอะไรหรอก พวกโรคจิตชอบส่งไลน์มาชวนเล่นเกมส์"
"ปกติเธอบล็อกพวกนี้ไม่ใช่หรอทำไมยังส่งมาได้ล่ะ"
"ไม่รู้สิสงสัยจะเอาไลน์อื่นทักเข้ามามั้ง"
"อ๋อ ช่างเถอะอย่าไปสนใจเลย"
"อืม.." ฉันก็ไม่ได้จะสนใจอยู่แล้ว ฉันอยากให้เขาเลิกยุ่งกับฉันด้วย ต่างคนต่างอยู่ไปเลยฉันไม่ชอบผูกมัดกับใคร ถึงแม้ตัวเองจะเป็นฝ่ายเสียก็ตาม เสียทั้งขึ้นทั้งร่องเลย แต่ก็ช่างเถอะแค่เสียตัวมันไม่ตายหรอก ไม่วันนี้ก็วันหน้าอยู่ดี
ผ่านไปสักพัก...
"หึ้ยไอ้บ้า!!"
"อ อะไรของเธอ!"
"...." ฉันเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ ที่มีทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องกำลังมองมาที่ฉัน ทำไมจู่ๆ ฉันก็โวยวายขึ้นน่ะเหรอ ก็ใบหน้าของไอ้บ้านั่นมันลอยมาอยู่บนหน้ากระดาษที่ฉันกำลังทำรายงานอยู่น่ะสิ ทำไมฉันต้องคิดถึงหน้าไอ้หมอนั่นตลอดเวลาเลยด้วยนะ ฉันควรจะลืมสิ แถมหัวใจยังเต้นแรงอีกต่างหาก มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ยิ่งได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นหัวใจยิ่งเต้นแรงอย่างกับคนเป็นโรคหัวใจ
"เป็นอะไรไปฟ้า?"
"เอ่อ ปะ เปล่า"
"เปล่าได้ยังไง เธอด่าใครเสียงดังเชียวโทรศัพท์ก็ไม่ได้คุย"
"ไม่มีอะไรหรอกน่าอย่าไปสนใจเลย"
"...."
"เออนี่ อาจารย์ให้ส่งรายงานคาบแรกเลยใช่ไหม หรือว่าให้ส่งตอนเลิกเรียนแล้ว"
"น่าจะคาบแรกเลยแหละ แล้วนี่ทำเสร็จหรือยัง?"
"ยังอีกสองหน้ากระดาษเอสี่อะ ยังเหลืออีกสิบห้านาทีก็น่าจะทันอยู่นะ"
"มาเดี๋ยวฉันช่วยเขียน จะได้เสร็จเร็วๆ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
"เอามาเถอะน่า" สุดท้ายต้นหอมก็แย่งเอากระดาษของฉันไปเขียนงานให้จนได้ ไม่ได้อยากให้ต้นหอมทำแบบนี้หรอก ถึงตอนเด็กๆ ฉันจะชอบเอาเงินที่คุณพ่อให้ไปโรงเรียนจ่ายให้เพื่อนและให้เพื่อนทำการบ้านให้ โตมาฉันถึงได้รู้ว่าอะไรก็ตามถ้าเราเป็นคนทำเองคิดเองผลที่มันออกมามันทำให้เราโคตรภูมิใจเลย
สองอาทิตย์ถัดมา...
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ วันดูตัวก็ใกล้เข้ามาแล้วเหมือนกัน ดูตัวกันเสร็จปุ๊บก็จัดการเรื่องวันแต่ง เลือกชุดเลือกของชำร่วย แค่เวลาเรียนฉันก็หนักหนาพอแล้วยังต้องมาวุ่นวายกับเรื่องนี้อีก ฉันไม่เข้าใจคุณพ่อเลยจริงๆ
ตึก ตึก ตึก
"จะออกไปไหน?"
"...." ฉันหยุดชะงักและหันกลับไปมอง คุณพ่อเอ่ยปากถามและจ้องมองฉันด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม
"จะไปคอนโดของต้นหอมค่ะมีรายงานต้องทำด้วยกัน"
"แน่ใจนะ?"
"ค่ะ"
"แล้วจะกลับกี่โมง?"
"ฟ้าก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะว่าจะกลับกี่โมง เพราะมันก็ประมาณไม่ได้ว่างานจะเสร็จตอนไหน เรียนปีสุดท้ายแล้วงานมันเลยเยอะน่ะค่ะคุณพ่อ"
"อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ"
"ค่ะคุณพ่อ" ฉันตอบรับก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินออกไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ในโรงรถ
ช่วงนี้ฉันออกเที่ยวไม่ได้จริงๆ ต้องรีบทำงานอย่างเดียวเลย ไม่อย่างนั้นคงได้เรียนไม่จบปีนี้แน่นอน
ครืด ครืด ครืด
สายเรียกเข้า >>> ต้นหอม
"ว่าไง" ฉันกดรับสายและต่อเข้ากับลำโพงของรถ
( แกมาถึงไหนแล้วฉันว่าจะฝากซื้อของ )
"ใกล้ถึงคอนโดของเธอแล้วจะเอาอะไร"
( ก็ของกินนั่นแหละที่คอนโดฉันไม่มีของกินเลย เดี๋ยวจะหิวกันเอา )
"โอเคเดี๋ยวซื้อเข้าไปให้ ว่าแต่ถ้าฉันจะดื่มซื้อเข้าไปดื่มที่ห้องของเธอได้มั้ย"
( ตามใจ แต่ก็อยากกินจนเมาทำงานไม่ได้นะ )
"จ้า แค่นี้ก่อนนะฉันขับรถก่อน"
( จ้ะ )
ต้นหอมกดวางสายไป ส่วนฉันก็รีบขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดของต้นหอมทันที และก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อของขึ้นไปกินข้างบนด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาลงมาซื้อของกินในเวลาทำงาน
- ผู้เขียน
