ไม่นานข้าวต้มหมูสับฝีมือร่างเล็กก็ถูกยกเข้ามาวางลงยังบริเวณตรงหน้าของชายร่างสูงที่นั่งอยู่
"กินเลยสิคะ กำลังอุ่น ๆ อยู่เลย" เรียวปากบางเอ่ยบอกรุ่นพี่หนุ่มตัวสูง
"..." คามิลนั่งนิ่งไม่ยอมขยับตัว
"พี่คามิล ทำไมไม่กินล่ะคะ"
"เจ็บ"
"หื้อ?" ดวงตากลมโตมองหน้าอีกคนก่อนจะเลื่อนสายตามองตามมือหนาที่ลูบไปลูบมาบริเวณแขนแกร่งที่มีบาดแผลฟกช้ำ
"ตอนแรกก็งอได้แล้วนี่คะ" ไลลาพูดขึ้น
"ตอนนี้งอไม่ได้ มันเจ็บ"
"เจ็บมากเหรอคะ"
"อืม"
"แล้วแบบนี้พี่จะกินยังไง..."
"ป้อน"
"คะ?"
"ป้อนฉันหน่อย"
"ฮะ ให้ไลลาป้อนพี่น่ะเหรอคะ" เจ้าของใบหน้าใสถาม
"อืม" คามิลก็พยักหน้าตอบทำเอาคนตัวเล็กชะงักไปอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยที่จะต้องป้อนอาหารใครแบบนี้มาก่อน
"เร็วสิ หิว"
"อ อ่อค่ะ" เรียวปากเล็กตอบพร้อมกับค่อย ๆ เลื่อนมือลงไปหยิบช้อนตักข้าวต้มป้อนใส่ปากหนาของอีกคนที่นั่งอยู่ ทว่าด้วยความที่เกร็ง ๆ ไม่เคยทำให้ใครแบ
