"ไอ้คามิล..."
เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาที่เพิ่งได้เข้ามา ใช้ดวงตาคมของตัวเองก้มลงมองไปยังสภาพพ่อเลี้ยงของตัวเองที่ถูกเชือกมัดมือมัดเท้าอยู่ ร่างสูงไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา มีแต่เพียงความเฉยชาเยือกเย็น
"ทั้งหมดนี้ฝีมือมึงงั้นเหรอ" สาธิตเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นฝีมือของชายหนุ่มลูกติดภรรยาที่เขาจงเกลียดจงชังมาตลอด
"..." คามิลก็เงียบไม่ตอบ ทว่ากลับส่งสายตาเยือกเย็นไปยังชายวัยกลางคนที่ถูกมัดอยู่ บ่งบอกให้รู้ว่าสิ่งที่อีกคนกำลังสงสัยนั้น คือเรื่องจริง
เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันคือฝีมือของเขาทั้งหมด
"ไอ้เด็กเวร!! มึงทำแบบนี้กับกูทำไม ฮะ!!!" สาธิตตะคอกถามคนตรงหน้าขึ้นน้ำเสียงโกรธจัด ทำให้คามิลค่อย ๆ นั่งลงมองหน้าพูดใส่คนที่นั่งอยู่เสียงเย็น
"เพราะพ่อมึงเคยบอกกูไว้"
"พ่อกู? บอกอะไร"
"เมื่อเราเป็นคนทำก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ" สิ้นเสียงทุ้มนิ่งของคามิลเอ่ย สาธิตก็มองหน้าชา
