สามวันต่อมา...
เจ้าของใบหน้าเรียวใสนั่งนิ่งทำหน้าตาเหม่อลอยอยู่บริเวณเคาน์เตอร์ห้องครัวขนาดใหญ่ ทำให้วาวาผู้เป็นแม่ที่เดินเข้ามาเห็นอดที่จะมองหน้าเอ่ยถามลูกสาวตัวเล็กของตัวเองขึ้นไม่ได้
"ตัวแสบ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมหลายวันมานี้เอาแต่นั่งทำหน้าแบบนี้ล่ะ" เรียวปากบางถาม ทำเอาร่างเล็กที่นั่งอยู่สะดุ้งรู้สึกตัว
"ปละ...เปล่าค่ะหม่ามิ๊"
"..." หญิงวัยกลางคนจ้องมองใบหน้าเล็กของลูกสาวนิ่ง
"เฮ้อ พี่เขาหายไปไหนไม่รู้ค่ะ ไม่เห็นมาหาไลลาเหมือนที่บอกว่าตามดูเลย" เสียงหวานตอบกลับท่าทีหงอยซึม เพราะคนตัวสูงที่บอกว่าคอยตามเฝ้ามองเธออยู่นั้นกลับหายไปไม่ได้เจอกันอีกตั้งแต่สามวันที่แล้วที่เธอได้ไปนอนที่ห้องของเขา
"ทำไมล่ะ คิดถึงพี่เขาเหรอ" วาวายิ้มถามคนเป็นลูก
"..." ไลลาก็เม้มปากแน่นไม่ตอบทว่าสีหน้าและท่าทางของคนตัวเล็กนั้นกลับเดาได้ไม่ยากเลยสักนิด
"พี่เขาอาจจะกำลังทำอะไรอยู่ อย่าคิดมากเลยตัวแสบ"
