“แซบบ่นาง” (อร่อยไหม)
ชายชราผมสีดอกเลาเอ่ยถามระหว่างกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ วันนี้พี่สิงห์พาฉันมานั่งกินข้าวที่บ้านใหญ่ เพราะกว่าพี่สิงห์กับตาพวงจะกลับมาจากภารกิจจับปอบก็ปาไปเกือบสองทุ่มแล้ว
“ค่ะ”
ฉันพยักหน้าพร้อมคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหยิบข้าวเหนียวที่พี่สิงห์ปั้นไว้ให้เข้าปาก เมนูวันนี้รสชาติแปลกใหม่ แต่เขาไม่ยอมบอกว่ามันคืออะไร คงกลัวว่าฉันจะไม่กล้ากิน ถึงรู้ว่ามันอาจเป็นสัตว์ที่มีรูปร่างไม่น่าพิสมัย แต่รสชาติมันดีมาก แบบนี้ก็พอทำใจกินได้อยู่
“แซบกะกินหลาย ๆ หายากเด้หนิ” (อร่อยก็กินเยอะ ๆ หายากนะเนี่ย)
“อีกสามมื่อสิฮอดมื่อเฮ็ดพิธีแล้วแมนเบาะ” (อีกสามวัน จะถึงวันทำพิธีแล้วใช่ไหม)
พอพี่สิงห์พูดถึงเรื่องทำพิธี ฉันก็เพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้เพราะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เหมือนอยู่ที่นี่มาได้สักพักก็หลงลืมเป้าหมายของการมาอยู่ที่นี่ไปเสียแล้ว
“แมน ซ่วงนี่มึงกะห้ามเฮ็ดหยังผิดครูอีก แล้วกะหมั่นนั่
