“อยู่ได้จริง ๆ ใช่ไหมลูก”
นิ้วเรียวนุ่มบางของคุณหญิงสุดาแตะสัมผัสที่เส้นผมของฉันเบา ๆ สายตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความรู้สึกห่วงอย่างจับใจ ตั้งแต่เกิดมา ฉันแทบไม่เคยห่างไปจากอกแม่เลยสักครั้ง จะมีก็แต่ตอนที่มารักษาตาอยู่ที่นี่ และครั้งนี้จะเป็นการห่างอกแม่อีกครั้ง แต่ยาวนานที่สุด เพราะฉันจะย้ายมาอยู่กับพี่สิงห์ที่สกลนครเลย
“แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูอยู่ได้จริง ๆ”
ฉันยิ้มบาง ๆ พลางจับมือแม่ที่ลูบหัวขึ้นมาถือเอาไว้ ก่อนจะขยับเข้าไปกอดเธอแล้วหลับตาพริ้ม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ใจหายมากเท่าไหร่ เพราะไม่ได้ตั้งใจจะตัดขาดจากครอบครัว พออายุครรภ์ได้ประมาณ 6-7 เดือน ฉันกับพี่สิงห์ก็จะเดินทางไปอยู่ที่กรุงเทพฯ จนกว่าจะคลอด พอลูกเริ่มแข็งแรง เราก็จะกลับมาอยู่ที่สกลนครกัน ระหว่างนี้ถ้าพ่อแม่คิดถึง ก็เดินทางมาเยี่ยมฉันได้ หรือถ้าลูกเริ่มโตแล้วฉันก็จะเดินทางไปเยี่ยมพวกท่านถึงที่ เครื่องบินที่อุดรธานีก็มี เดินทา
