อยากหยุดรักคนใจร้าย

ลองเปิดใจ

"วันนี้ให้จับกลุ่มทำรายงานชิ้นนี้กลุ่มละ 6 คนนะครับ อย่าลืมว่ารายงานชิ้นนี้ คือการสอบกลางภาค ตั้งใจทำในออกมาให้ดี ให้สมกับนักศึกษาปีที่ 3 แล้วนะครับ"

"ค่า"//"ครับ"

ทันทีที่อาจารย์สั่งงานเสร็จ ทุกคนต่างก็มุ่งหาคนที่ดีที่สัดหรือสนิทที่สุดเพื่อที่จะรวมกลุ่มกัน ยกเว้นม่านไหมกับคะนิ้งที่หันรีหันขวางอยู่เพราะทั้งห้องก็สนิทกันอยู่แค่สองคน มีเพื่อนน้อยก็ยากแบบนี้แหละ สำหรับงานกลุ่ม

"นิ้งกับไหม อยู่กับเรานะ กลุ่มเราขาดสองคนพอดี"

อยู่ดีๆมุกดาก็ดึงแขนพายุที่ทำหน้าเรียบสนิทพร้อมกับเพื่อนชายหนึ่มอีกสองคนคืออาทิตย์กับขุนเขา เข้ามาพวกเธอสองคน

ม่านไหมอ้าปากจะปฏิเสธ แต่คะนิ้งรีบตอบตกลงทันที

"ได้ๆ โอเค เราได้กลุ่มแล้ว"

คะนิ้งหันไปบอกม่านไหมอย่างดีใจ แต่คนตัวเล็กกลับส่งยิ้มเจื่อนๆให้ ใจจริงเธออยากจะหนีจากสองคนนี้จะแย่ แต่เหมือนมุกดาจะชอบเข้าหาเธอจริงๆ

"งั้นมุกขอนัดทำงานที่คอนโดพายุนะ วันเสาร์นี้ ทุกคนสะดวกมั้ย"

"ให้ไปทำที่ห้องยุ ถามเจ้าของรึยัง"

พายุหยอกสาวเจ้าเล่น มุกดาทำหน้าบึ้งตึงอย่างน่ารัก จนชายหนุ่มอดลูบหัวเบาๆไม่ได้ ม่านไหมเห็นภาพนั้น เธอต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างเจ็บใจ

ท่าทีที่อ่อนโยนแบบนั้น ให้ตายยังไง เธอก็ไม่มีวันได้รับหรอก มีแค่มุกดาคนเดียวเท่านั้นแหละที่ได้สิทธิ์นั้นไป

"เอาเป็นว่าเจอกันตอนสิบโมงตรงนะทุกคน"

"โดยเฉพาะเจ้าของห้อง รบกวนเจ้าของห้องตื่นด้วยนะเจ้าค่ะ"

ประโยคหลังว่าที่คู่หมั้นสาวเอ่ยแซวพายุ เพราะเขานะชอบตื่นสาย

"แหม พวกมึง หวานน้อยๆหน่อย กูหมั่นไส้"

"คงจะไม่ได้ เพราะกูรักของกู"

คำว่ารักของเขา พุ่งเข้ากระแทกใจของเธออย่างจัง

"ไหมขอตัวก่อนนะ พอดีต้องไปทำงานต่อที่ร้านคาเฟ่นะ สายแล้ว"

ทุกคนในที่นั้นจะมองอย่างงงๆ แม้แต่คะนิ้งเองก็ตาม แต่ม่านไหมรู้ดีว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ น้ำตาในจะไหลลงมา ทำไมเขาต้องพูดคำที่ทำร้ายจิตใจขนาดนั้นต่อหน้าเธอด้วย กะจะเอากันให้ตายรึไง

คนตัวเล็กพาขาทั้งสองข้างที่สั่นระริกออกมาอย่างยากลำบาก เจ็บที่ใจแต่พลอยทำให้หมดเรี่ยวหมดแรงไปทั้งตัว

เธอไม่รู้ว่าเธอพาตัวเองเดินล่องลอยมาถึงที่ทำงานยังไง มาถึงคนตัวเล็กก็เอาแต่ทำงานไม่พูดไม่จากับใคร ดวงตาแดงช้ำจากการกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล จนอากรเพื่อนที่ทำงานด้วยกันมองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

"ไหมเป็นอะไรรึเปล่า"

เมื่อคนเริ่มบางตา ใกล้ถึงเวลาปิดร้าน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจถามคนตัวเล็กที่ยืนถูพื้นอย่างเหม่อๆ

"ปะ เปล่านี้ ทำไมเหรอ"

"กรว่าไหมมีอะไรไม่สบายใจแน่เลย ปะ เลิกงานแล้ว ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน เดี๋ยวกรพาไปกินข้าวร้านลับ"

ถ้าเป็นช่วงเวลาที่จิตใจของม่านไหมปกติ เธอคงจะปฏิเสธอย่างเช่นเคย แต่ครั้งนี้ คนตัวเล็กอยากเดินออกมาจาก save zone บ้าง จากที่เคยคิดว่าใจดวงน้อยอยากจะรัก อยากจะภักดีแต่กับเขา แต่พอเจอสิ่งที่เขากระทำกับเธอเข้าไป เธอเลยตอบตกลงในที่สุด ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าดีใจเป็นอย่างมาก รีบภาวนาให้คนออกจากร้านไวๆ จะได้รีบปิดร้านเร็วๆ

จะเรียกว่าเดตกันได้มั้ยนะ?

แค่คิดเขาก็ตื่นเต้น ดีใจแทบแย่

ตึ่ง!

"เลิกงานแล้ว มาที่คอนโดฉันด้วย"

ข้อความที่แจ้งเตือนเข้ามาจากคนใจร้าย ทำให้ม่านไหมรู้สึกอยากเมิน เธอแค่เห็นการแจ้งเตือน แต่ไม่เปิดอ่าน ไม่ตอบสนอง อยากรู้เหมือนกัน ว่าถ้าเธอเฉยชากับเขาบ้าง เขาจะรู้สึกอะไรกับเธอบ้าง

คนตัวเล็กปิดเสียงการแจ้งเตือนทุกอย่างแล้วเลือกที่จะไม่ใส่ใจมันอีกต่อไป

"ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ กรรับประกันได้ ไหมต้องชอบแน่เลย"

อากรพาเธอใาที่ร้านเป็นเพิงข้างทาง แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ติดอะไร ขอแค่สะอาดก็พอ หรือว่าแบบนี้รึเปล่าที่คู่ควรกับเธอ

คนแบบเธอหวังสูงอะไรอยู่ ตกมาแล้วมันต้องเจ็บแบบนี้ไง เพราะเธอไปไขว้คว้าอะไรที่เกินตัว ต่อให้เขย่งหรือพยายามสักแค่ไหน สิ่งที่ไม่ใช่ของเธอ มันก็ไม่ใช่อยู่ดี

แม้จะยอมรับว่าฝืนอยู่บ้าง แอบรู้สึกกังวล รู้สึกกลัว ที่เธอแอบขัดคำสั่งและขัดใจเขา

ช่างมันเถอะ จะแคร์อะไรเขาหนักหนา

ในเมื่อเขาไม่เคยที่จะสนใจอะไรเธอด้วยซ้ำ

"ไหมลองกินนี้ดูสิ อร่อยมากเลย"

พูดจบอากรก็กุลีกุจอตักอาหารใส่ในจานของเธอ สีหน้าชายหนุ่มมีความสุขมาก จนม่านไหมอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ร่างบางพยายามกินทุกอย่างที่เขานำเสนอ แท้จะเผ็ดจนคนตัวเล็กหน้าแดง น้ำหูน้ำตาไหล เมื่อเห็นแบบนั้น ชายหนุ่มรีบเข้าไปในร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อนมมาให้คนตัวเล็กกินแก้เผ็ด

"กรขอโทษนะ ไม่รู้ว่าไหมกินเผ็ดไม่ได้"

"ไม่เป็นไร มันอร่อยมากเลย ไหมชอบนะ"

"เอา กินนมก่อนซิ มันช่วยลดเผ็ดนะ"

ชายหนุ่มแกะหลอดพร้อมทั้งเจาะกล่องนมให้เธอเรียบร้อยก่อนจะยื่นให้ ม่านไหมพูดพึมพำเบาๆ ก่อนจะรีบเอาเข้าปากเพื่อลดเผ็ด

"ดีขึ้นมั้ย"

สายตาของชายหนุ่มมองอย่างเป็นห่วง ทำเอาม่านไหมชะงักไปเล็กน้อยเพราะเธอไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้จากพายุมาก่อน

"อืม หายแล้วล่ะ"

แค่นั้นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนที่เขาจะรีบไปสั่งเมนูที่เป็นของทอดแบบไม่เผ็ดมาให้เธอ

ร่างบางได้แต่มองด้วยความซาบซึ้งใจ แต่นั้นแหละ เธอกระวนกระวาย คิดถึงพายุตลอดเวลา เขารู้แล้วว่าตอนนี้เธอ้ลิกงานนานแล้ว เวลานี้ เธอควรไปถึงที่ห้องเขามากกว่าจะมาอยู่ตรงนี้ ป่านนี้เขาคงหัวเสียน่าดู