อยากหยุดรักคนใจร้าย

ใจดีกับไหมหน่อย

"ขอบคุณกรมากเลยนะ ที่พาเราไปกินข้าวร้านอร่อยๆนะ"

ม่านไหมส่งยิ้มบางๆให้อากรที่จับรถมอเตอร์ไซด์มาส่งเธอที่หอพัก

"โอ๊ะ!"จังหวะที่หญิงสาวจะถอดหมวกกันน๊อกคืนเขาแต่สายของมันดันเกี่ยวกับผมทำให้เธอไม่สามารถถอดได้

อากรเห็นแบบนั้นก็รีบใช้สองมือช่วยแกะเส้นผมเธอออกอย่างเบามือ พร้อมมองคนตัวเล็กด้วยแววตาที่เผยความนัยจนหมด

ทำให้คนตัวเล็กต้องหลบสายตา ก่อนจะรีบถอยตัวมาด้านหลังนิดนึง

"งั้น กรกลับล่ะนะ"

"อื๊ม ขับรถดีๆนะ"

ชายหนุ่มขับรถคันเก่าออกไปด้วยสายตาละห้อย ม่านไหมรอจนลับตาแล้วจึงหันหลังเพื่อที่จะขึ้นกลับไปยังห้อง แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเพราะเมื่อหันกลับก็ต้องปะทะกับสายตาเกรี้ยวกราดของเขา 'พายุ'

ร่างเล็กถลาไปตามแรงกระชากของเขา ร่างเล็กเม้มปากแน่นไม่กล้าพูดหรือแม้แต่ร้องออกมาว่าเธอเจ็บ แรงบีบจากมือแกร่งทำให้แขนเรียวเล็กของเธอแทบหัก ชายหนุ่มลากเธอมาที่รถซุปเปอร์คาร์คันหรูของตัวเอง ก่อนจะผลักเธอเข้าไปด้วยแรงที่ไม่เบานัก

พายุก้าวขึ้นรถ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์ดังกระหึ่มและเหยียบคันเร่งกระชากรถราคาแพงออกไปทันที ภายในรถเงียบกริบ แม้แต่จะหายใยเสียงดัง ม่านไหมก็ไม่กล้า ชายหนุ่มขับรถเร็วมาก จนเธอกลับว่าถ้าเขาพลาด แม้แต่ซากก็คงไม่เหลือ

พายุขับรถพาม่านไหมมาที่ไหนเธอเองก็ไม่รู้เพราะสองข้างทางมันมืดไปหมด ด้วยความที่เธอนั่งตัวเกร็งไม่กล้าถามอะไร รู้แค่ว่าเขาน่าจะพาเธอออกมาไกลจากกรุงเทพพอสมควร เกือบชั่วโมงที่อยู่ในสภาพอึดอัดแบบนั้น จนกระทั่งเขาจอดรถ เธอถึงได้เห็นว่าเบื้องหน้าเป็นทะเลที่มืดดำสนิท

ร่างสูงดับเครื่องยนต์ก่อนจะหยิบบุหรี่มาจุดสูบเพื่อจะระงับอารมณ์ของเขา นานหลายนาที ที่ทั้งคู่นั่งอยู่แบบนั้น

"ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร"

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ

"เพื่อนที่ทำงาน"

"เธอหายไปไหนกับมัน ตอบให้ดีนะ ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่"

ดวงตาสีดำสนิทของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

"ไหมแค่ไปกินข้าวกับเขามา"

"แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน เดี๋ยวนี้เธอกล้ามากนะ ที่ทำแบบนั้น"

"โทรศัพท์ไหมแบตหมด"

"โกหก!!" เสียงเข้มตะคอกเสียงดัง จนร่างเล็กสะดุ้ง

"แอพติดตามในโทรศัพท์มันยังทำงานอยู่ กล้ามากนะ ที่เมินฉัน"

ร่างเล็กเม้มปากแน่น เธอลืมไปเลยว่าเขาโหลดแอพติดตามในโทรศัพท์ของเธอ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขาก็รู้ทุกฝีก้าว

"กินข้าวกับมัน มีความสุขมากสินะ"

พายุจับคางของคนตัวเล็กบีบให้มองหน้าสบตากับเขา ทั้งที่เธอพยายามจะมองทางอื่น แต่ก็ทำไม่ได้

"รู้มั้ย ว่ามันขึ้นว่าเธออยู่โรงแรมกับมันเมื่อไหร่ กูยิงให้ตายทั้งสองคนแน่"

เสียงเข้มพูดอย่างเอาจริง และเธอรู้ว่าเขาไม่ได้ขู่

"พายุจะมาหึงไหมทำไม ในเมื่อพายุก็มีคนที่รักอยู่แล้ว"

คนตัวเล็กพูดเสียงสั่น น้ำตาร้อนๆพาลจะไหลลงมา ดวงตากลมโตรื้นชื้นขึ้นมาทันที เธอไม่อยากจะอ่อนแอเลย ใบหน้าสวยพยานามจะเบี่ยงออกไปทางอื่นเพื่อไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาที่น่าสมเพชของเธอ

"ที่ไปกับมันเพราะอยากประชดฉันงั้นเหรอ"

"เปล่า ไหมไม่ได้ประชด ไหมไม่มีค่าขนาดหรอก ไหมรู้ดี"

มือสวยยกขึ้นมาปาดน้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าที่ร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย

"เธอรู้ดี ข้อตกลงของเราคืออะไร อย่ามาเรียกร้องงี่เง่า ฉันไม่ชอบ"

พายุพ่นลมหายใจอย่าหงุดหงิด บอกตรงๆ แค่เห็นน้ำตาเธอ เขาไม่ชอบใจเลย

"ไหมรู้ดี ไหมจำอยู่ตลอด ไหมบอกตัวเองอยู่ตลอด พายุไม่ต้องกลัว ความรู้สึกไหม ไหมจัดการเอง ไหมจะพยายามตัดใจ"

คำว่าพยายามตัดใจ แทนที่เขาจะรู้สึกดี กลับทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม

"จะตัดใจก็ทำไป แต่อย่าดึงไอ้หน้าโง่ตัวไหนเข้ามา ฉันไม่ชอบ เข้าใจมั้ย"

"คนนั้นแค่เพื่อนไหม"

"มันคิดกับเธอแค่เพื่อนรึเปล่าล่ะ"

ม่านไหมนิ่งเงียบทันที เพราะเธอรู้ว่าพายุรู้

"เธอให้ความหวังมัน"

"ไหมเปล่า"

"แต่มันมีความหวัง เลิกยุ่งกับมันซะ ถ้าเลิกไม่ได้ ฉันจะทำให้เลิกเอง"

"อย่าทำอะไรเขา"

ร่างสูงหน้าตึงขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเธอแสดงความเป็นห่วงเป็นใยมันออกมา

"ถ้าไม่อยากให้เกิดอะไรกับมัน ก็เลิกยุ่งสะ ในตอนที่ยังเป็นคนของฉันอยู่"

"แล้วทำไม พายุถึงดึงคนอื่นเข้ามาได้ล่ะ"

"มุกดาไม่ใช่คนอื่น" ร่างเล็กน้ำตาคลออีกครั้ง

"แล้วจะให้ไหมอยู่ในสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน"

"เรียนจบเมื่อไหร่ เธอเป็นอิสระ ถึงเวลานั้นอยากจะไปไหน อยากทำอะไรก็เชิญ"

ใจหนึ่งก็ดีใจที่ความสัมพันธ์นี้จะจบลง แต่อีกใจกลับรู้สึกหวิวๆ หมายความว่าหลังจากนี้ ผู้ชายคนนี้จะไล่เธอออกจากชีวิตถาวร

"งั้นเหลืออีกหนึ่งปี พายุช่วยใจดีกับไหมได้มั้ย พายุก็รู้ว่าไหมรักพายุ รักจนจะบ้า ไหมยอมขนาดนี้แล้ว อย่าใจร้ายกับไหมนักเลย"

ร่างเล็กเว้าวอนเขาอย่างลืมอาย สองมือเกี่ยวใบหน้าหล่อเหลาให้หันมามองกัน เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าแบบนี้ แววตาสวยมองเขาอย่างเศร้าสร้อย เธอกับเขา กำลังนับถอยหลังที่จะเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน

พายุไม่ได้ปัดมือหนี ปล่อยให้มือเล็กจับอยู่แบบนั้น ความเจ็บปวดที่เธอส่งมา แน่ล่ะว่าเขารับรู้

ร่างสูงเลือกที่จะเงียบ ไม่ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เท่านี้ม่านไหมก็พอใจมากแล้ว คนอย่างเธอ ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว