รามิลช่วยเธอถือกระเป๋าสะพายใบเล็ก และกระเป๋าผ้าที่ข้างในมีของใช้ส่วนตัวไม่ต่างจากกระเป๋าโดเรม่อน เขาให้เธอถือแค่โน๊ตบุ๊คกับสมุดบัญชีของร้านไปส่งคืนอบอุ่นที่หน้าเคาน์เตอร์ โดยที่ตัวเองก็เดินตามมาไม่ห่าง
อบอุ่นรับเอาของจากเพื่อนพร้อมกับเอ่ยถาม “มึงโอเคใช่มั้ย”
สีดาพยักหน้าให้เพื่อน “โอเคสิ ได้ด่าบ้างก็ดี”
นึกไม่ออกเหมือนกันว่าตัวเองจะยังโอเคไหม ถ้ารามิลไม่เปิดประตูออกไป ยอมรับว่าวินาทีนั้นเธอกลัวตรัยจริงๆ ท่าทางตรัยพร้อมจะก้าวสามขุมเข้ามาขย้ำเธอ
“กูส่งคลิปที่มึงด่าหมอตรัยให้พวกนั้นดู พวกมันบอกเสียดายที่มึงไม่ตบ” อบอุ่นก็คิดแบบนั้น อยากให้เพื่อนตบปากเน่าๆของผู้ชายคนนั้นแรงๆสักสิบที เอาให้พูดไม่ออกไปสามวันเจ็ดวัน
คำพูดของอบอุ่นทำให้สีดาหันกลับมามอง “มึงถ่ายคลิป?”
“ต้องถ่ายสิ เผื่อหมอตรัยทำอะไรมึง จะได้มีหลักฐานไง”
“แน่ใจนะว่าคลิปจะไม่หลุด” ความคิดของเพื่อนก็รอบคอบดีอยู่หรอก แต่ถ้าคลิป
