สีดาช่วยรามิลพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าจนเสร็จ ก่อนจะหันไปเห็นถุงยาที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง เมื่อรู้ว่ามันคือยานอนหลับก็อดไม่ได้ที่จะถาม “พี่กินยานอนหลับด้วยเหรอ”
“เมื่อก่อนนอนไม่ค่อยหลับไอ้รัญชน์เลยจัดให้” รามิลหันไปมองถุงยาที่อยู่ในมือเรียว
“ตอนนี้พี่ยังกินอยู่มั้ย?”
“ไม่ครับ น่าจะสามสี่เดือนแล้วมั้งที่พี่ไม่ได้กิน”
“พี่กินกาแฟวันละกี่แก้ว?”
“เมื่อก่อนก็ห้าถึงหกแก้ว ตอนนี้ก็ลดลงมาเหลือวันละสองถึงสามแก้ว” ขึ้นอยู่กับว่าวันนั้นเขามีงานด่วนที่จะต้องเคลียร์จนดึกดื่นหรือเปล่า ซึ่งถ้าทนง่วงไหวเขาก็พยายามบังคับตัวเองที่จะไม่ดื่มกาแฟในตอนกลางคืน
“ต่อไปห้ามกินนะ” กาแฟอาจจะไม่ใช่สาเหตุทั้งหมดที่ทำให้นอนไม่หลับ แต่ถ้าลดได้มันก็ดีต่อร่างกาย
รามิลยิ้ม หันไปมองคนตรงหน้า “ห้ามเลยเหรอ?”
“ก็กินได้ แต่ต้องกินวันละไม่เกินสองแก้ว หลังสี่โมงเย็นต้องห้ามเด็ดขาด”
“ถ้าพี่มีงานด่วนที่ต้องเคลียร์ล่ะ?”
“
