รามิลมาถึงโรงพยาบาลตอนหนึ่งทุ่มกับอีกห้านาที มาถึงช้ากว่าเพื่อนของสีดาเกือบยี่สิบนาที สาเหตุก็น่าจะมาจากการที่เขาต้องวนรถกลับไปเอาของที่คอนโดให้เธอ
“พี่จะนอนที่นี่ด้วยเหรอ?” สีดาหันไปถามรามิลหลังจากที่เปิดกระเป๋าตั้งใจจะเอาชุดทำงานออกมาแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วเจอกับชุดทำงานของเขาที่วางทับกันอยู่
“ครับ”
การคุยกันของเธอกับรามิลทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องหันมามอง ไม่เว้นแม้แต่มารดากับพี่สาวของเธอที่กำลังคุยกัน ก็ถึงกับหยุดคุยเพื่อหันมามอง แต่ก็เพียงแปปเดียวทุกคนก็หันกลับไปทำกิจกรรมของตัวเองเหมือนเดิม เรื่องมันก็น่าจะจบแค่นั้นถ้ารามิลจะไม่เดินไปพูดกับมารดาของเธอถึงเตียงคนป่วย
“คืนนี้ ผมขออยู่เฝ้าคุณแม่เป็นเพื่อนน้องนะครับ”
วับ!
คือเสียงจังหวะการหันหน้าไปมองรามิลพร้อมกันของทุกคนในห้อง ก่อนที่ทุกสายตาจะหันกลับมาหยุดที่เธอ
“ได้สิ ถ้าไม่กลัวแม่ตื่นบ่อย กวนเวลานอนของเรา”
สีดาทำเป็นมองไม่เห็นสา
