ส่วนสีดาก็ยังนั่งนิ่งเพราะยังช็อกไม่หาย มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินลงมาตามสองแก้มเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้ว่าเรื่องทุกอย่างมันคือเรื่องจริง
“พี่มิลเดี๋ยวผมขับรถไปส่ง”
“ไม่เป็นไร พี่นั่งแท็กซี่กลับได้ ขอบใจมากที่ขับรถไปรับที่สนามบินเมื่อคืน”
สีดาถึงกับร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงพูดที่ดังตามลมเข้ามา เสียงที่บอกให้เธอรู้ว่าเขามาอยู่ที่บ้านของเธอตั้งแต่เมื่อคืน และตอนนี้เขากำลังจะไปจากบ้านเธอ
และอีกไม่นานเขาก็จะทิ้งเธอเพื่อไปอยู่อังกฤษ
ยิ่งคิดสีดาก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ไม่รู้สึกอาย ไม่กลัวว่าใครจะเข้ามาเห็น
เพราะเสียงร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้นของตัวเองทำให้สีดาไม่รับรู้การเคลื่อนไหวภายในบ้าน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตอนนี้แม่ของเธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้า
สัมผัสอบอุ่นของมือที่วางอยู่บนศรีษะทำให้สีดาเงยหน้าขึ้นมอง
“แม่...” สีดาเรียกมารดาเสียงแผ่ว รีบยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองทันที
“ทะเลาะกับม
