ครืด ครืด…
มือถือแผดเสียงดังขึ้น พวกเขามองเห็นแสง จนกระทั่งหมอปัณลุกขึ้นนั่งเสยผมขึ้นลวก ๆ เดินลงที่นอนไปหยิบกางเกงที่โยนลงพื้นตั้งแต่เมื่อคืน ล้วงมือถือออกจากกางเกง ยกขึ้นดูเบอร์
ส่วนนภัสสรนอนตะแคงมีผ้าห่มคลุมกาย
(“สวัสดีครับญาดา”) หมอปัณรับสายอดีตคนรักเก่า เขาเลี่ยงเดินไปคุยที่มุมห้องที่เป็นกระจก
“พี่ปัณว่างไหมคะวันนี้ ญาดาว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยกันค่ะ” หญิงสาวเห็นว่าตอนนี้ใกล้เที่ยง จึงได้เอ่ยชวนชายหนุ่ม
ระหว่างที่คุยโทรศัพท์นั้น เขาชำเลืองสายตามองหญิงสาวอีกคนที่ล้มกองที่พื้น
“ได้สิครับไว้เจอกันครับ” เขาไม่ปฏิเสธใด ๆ แต่กลับรับปากหญิงสาว
ด้านนภัสสร เธอได้ยินชื่อหญิงสาวที่หมอปัณเรียกชื่อ หัวใจเธอกระตุกหล่นวูบ เนื้อตัวชาหนึบอย่างบอกไม่ถูก สองเท้าลงจากเตียง ขาที่สั่นไหวและใจกลางน้องสาวระบมปวดร้าวทำให้ไม่มีแรงยืน เธอล้มฟุบลงที่พื้นเสียงสูดปากด้วยความเจ็บ
หญิงสาวรีบพยุงตัวเองลุกนั่
