เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งถูกสวมใส่ลงบนร่างนภัสสร เธอนั่งหลับมาตลอดทางหลังออกมาจากคอนโดมิเนียมของหมอปัณ ร่างกายอ่อนเพลียมาตลอดทั้งคืนและยามสายโดยฝีมือของคนที่ขับรถอยู่ตอนนี้ ร่องรอยแดงช้ำเต็มเนื้อตัว แม้กระทั่งเรียวขาและต้นขาอ่อน คุณหมอหนุ่มสร้างร่องรอยทิ้งไว้เกลื่อน
บ้านนภัสสร
“นี่เธอถึงบ้านแล้ว” หมอปัณยื่นมือสะกิดต้นแขนหญิงสาวที่หลับคอพับคออ่อน เขาเรียกเธออยู่นานกว่าเจ้าตัวจะรู้สึกตัว
“อื้อ” ดวงตาค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหรี่ลงอีกครั้ง ดวงตาหนักอึ้งเนื้อตัวปวดระบมไปทั้งตัว
“ถึงบ้านเธอแล้ว” ปากหยักบอกอีกครั้ง
“ค่ะ โอ๊ย” พอขยับตัวเท่านั้น ถึงกับร้องเบา ๆ เธอเอื้อมมือเปิดประตูรถลงช้า ๆ สองขาแทบไม่มีแรงยืน แดดช่วงบ่ายกำลังแรง ไอความร้อนจากพื้นกระทบร่างกายหญิงสาว ทำให้เธอต้องเดินลากขาเปิดประตูเข้าบ้าน
พวกเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป เสียงท้องร้องประท้วงความหิว ตั้งแต่เช้า
