Ep.08
1733 คำ
Ep.08
"...พี่เป็นเอก?" พายพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือพี่ชายของตัวเอง
"ไอริน" สายตาเป็นเอกไม่ได้สนใจน้องสาวของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะตอนนี้คนที่เขาสนใจคือคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พายต่างหาก
"คะ ?" ไอรินมองหน้าชายหนุ่มอย่างรอว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอ เป็นเอกมองสำรวจไอรินตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้น...
"...พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" ไอรินหันไปมองหน้าพายด้วยความงุนงง พายก็พยักหน้าให้ไอรินเป็นเชิงบอกให้ไอรินยอมคุยกับพี่ชายของเธอ
"ได้สิคะ แต่ไอรินขอคุยในนี้นะ พอดีไม่สะดวกคุยในที่สาธารณะค่ะ" หญิงสาวพูดออกไป เพราะมันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเธอออกไปคุยกับเป็นเอกข้างนอก เดี๋ยวจะเป็นข่าวเอา
"ได้สิ"
"แก...งั้นฉันออกไปซื้อกาแฟนะ คุยกันตามสบายเลย" ไอรินพยักหน้าให้พายเล็กน้อย ก่อนที่พายจะลุกขึ้นและเดินออกไป พร้อมกับเป็นเอกที่เดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม
"พี่เป็นเอกมีอะไรจะคุยกับไอรินเหรอคะ" ทันทีที่เป็นเอกนั่งลงตรงข้ามเธอ เธอก็รีบเปิดประเด็นถามขึ้นโดยไม่รีรอ
"พี่จะคุย...เรื่องของเราคืนนั้น" คำตอบของเป็นเอกทำให้ไอรินรู้สึกชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตั้งสติแล้วยกยิ้มขึ้นมาแล้วพูดขึ้น
"เรื่องของเรา ?...ใช่เหรอคะพี่ ไอรินว่าเราตกลงกันชัดเจนแล้วนะ" เรื่องคืนนั้นหรือคืนไหนๆ สำหรับไอรินมันไม่มีคำว่าเรื่องของเราอะไรทั้งนั้น เพราะถ้าผ่านคืนนั้นไป ทุกอย่างก็คืออดีต
"ครับ พี่เข้าใจว่าเราตกลงกันแล้ว"
"ค่ะ แล้วพี่อยากจะคุยอะไรเหรอคะ ?" ไอรินถามพร้อมกับมองหน้าเป็นเอกอย่างไม่หลบตา นี่เป็นอีกหนึ่งเทคนิคในการแสดง เพราะเธอรู้ว่าเป็นเอกต้องการจะคุยเรื่องอะไรกับเธอ และเพื่อไม่ให้ตกเป็นที่น่าสงสัยเธอจึงจำเป็นต้องงัดเทคนิคการแสดงของเธอออกมาใช้ในสถานการณ์นี้
"พี่แค่อยากถามเราให้ชัวร์ว่า...เราไม่ได้ท้องจริงๆ ใช่ไหม"
ไอรินมองหน้าเป็นเอกนิ่งๆ สักพัก ก่อนจะเผยยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น "ไอรินไม่ได้ท้องจริงๆ ค่ะ พี่สบายใจได้"
"ฟู่ววว~" เป็นเอกพ่นลมหายใจออกมาทันทีด้วยความรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก พอไอรินเห็นท่าทางโล่งอกโล่งใจของเป็นเอก เธอจึงถามขึ้นอย่างขำๆ
"มันขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"พี่เครียดมากจริงๆ นะ พี่กลัวพี่ทำเราท้อง"
"แล้ว...ถ้าเกิดรินท้องขึ้นมาจริงๆ ล่ะคะ พี่เป็นเอกจะทำยังไง" ไอรินถามอย่างหยั่งเชิง เพราะเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอท้องขึ้นมาจริงๆ ผู้ชายคนนี้จะทำยังไงกับเธอ
"ก็ถ้าเราท้องและเด็กคนนั้นเป็นลูกของพี่จริงๆ พี่ก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว พี่ไม่มีทางทิ้งลูกพี่หรอก" ก็ยังดีที่เป็นเอกคิดจะรับผิดชอบ แต่ไอรินกลับไม่ได้อยากได้ความรับผิดชอบจากใครทั้งนั้น เธอขออยู่แบบนี้ของเธอน่ะดีแล้ว
"งั้นพี่เป็นเอกสบายใจได้เลยค่ะ เพราะไอรินไม่ได้ท้องจริงๆ" พูดจบเธอก็ส่งยิ้มหวานๆ ให้เขา เพื่อยืนยันที่เธอพูดเรื่องจริง
"ครับ พอได้ยินเราพูดแบบนี้พี่ก็สบายใจขึ้นมาเยอะเลย ฟังจากที่เราให้สัมภาษณ์กับนักข่าวก็ไม่มั่นใจเท่าได้ยินจากปากเราเอง" ก็แน่ล่ะ ถ้าได้เข้ามาสัมผัสและคลุกคลีอยู่กับวงการบันเทิง ทุกคนก็จะรู้ว่ามันไม่มีอะไรเชื่อถือได้หรอก
ถึงเป็นเอกจะไม่ได้เป็นดาราหรือนักแสดง แต่เขาก็ได้คลุกคลีกับคนในวงการนี้มาเยอะมาสมควร มันก็เลยไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะไม่เชื่ออะไรง่ายๆ
"พี่มีอะไรจะคุยกับไอรินอีกไหมคะ"
"ก็..มีอีกนิดหน่อยครับ" เป็นเอกพูดพร้อมกับเริ่มส่งสายตาแพรวพราวให้ไอริน
"เรื่องอะไรคะ"
"คืนนี้เรามาเจอกันที่คลับ...ดีไหม ?" น้ำเสียงแหบพร่ากับสายตานักล่าที่เป็นเอกใช้มองไอรินตอนนี้ มันไม่ได้ทำให้ไอรินรู้สึกตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เพราะตั้งแต่ที่เธอพลาดมียูจินครั้งนั้น เธอก็ได้ปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้วอย่างหนักแน่น ว่าเธอจะไม่ทำตัวแบบเดิมอีก
ไอรินหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมใบหรูของเธอขึ้นมาถือ ก่อนจะยิ้มและตอบเป็นเอกออกไป...
"ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีไอรินไม่สะดวกเท่าไหร่"
"แย่จังเลยนะครับ" เป็นเอกพูดขึ้นมาอย่างน่าเสียดาย ก่อนจะไหวไหล่ขึ้นมาอย่างสบายๆ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ไอรินขอตัวก่อนนะคะ ฝากบอกพายด้วยว่าไอรินกลับแล้ว" พูดจบไอรินก็ลุกขึ้นทันที เพื่อเตรียมตัวออกไปจากห้องนี้
"ครับ เชิญครับ เดี๋ยวพี่บอกพายให้เอง"
พอเป็นเอกพูดจบ ไอรินก็สงยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินออกมาจากห้องทำงานของพายทันที ทิ้งให้เป็นเอกมองตามเธอจนสุดสายตา...
เวลาต่อมา
หลังจากไปหาพายเสร็จ ไอรินก็ขับรถตรงดิ่งกลับเข้าบ้านเลยทันที เพราะเธอไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อ ถึงมีที่ให้ไปเธอก็ไม่สะดวกไปอยู่ดี
พอกลับมาถึงบ้านไอรินก็เดินเช็กของต่างๆ ภายในบ้านว่าขาดเหลืออะไรหรือเปล่า ถ้าขาดเธอก็จะได้บอกให้แจนซื้อเข้ามาให้ตอนมาส่งยูจิน
เพราะไอรินคิดไว้แล้วว่า ระหว่างที่เธอไม่รับงานและพักผ่อนอยู่บ้าน เธอจะไม่ออกไปไหนและทำกับข้าวกินเอง ส่วนยูจินก็ให้เป็นหน้าที่ของแจนไป ในการไปรับไปส่งที่โรงเรียน
และในระหว่างที่เธอกำลังเดินสำรวจบ้านตัวเองอยู่นั้น ก็มีเสียงเหมือนมีคนทุบกำแพงบ้านเธอ ทำให้ไอรินรีบวางทุกอย่างและรีบวิ่งออกไปดูทันที
"นี่! พวกคุณทำไรกันน่ะ !?" หญิงสาวรีบตะโกนถามทันทีเมื่อเธอวิ่งออกมาแล้วเจอผู้ชายประมาณสองสามคนกำลังทุบกำแพงข้างๆ บ้านของเธออยู่ สองคนน่าจะเป็นคนงาน ส่วนอีกคนน่าจะเป็นเจ้าของบ้านหลังข้างๆ หรือไม่ก็คนคุมงานเพราะแต่งตัวดีกว่าอีกสองคน
"??" เมื่อได้ยินเสียงของไอริน คนงานทั้งสองคนก็ชะงักมือที่ถือค้อนแล้วหันมามองไอรินอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปมองผู้ชายอีกคนที่ยืนกอดอกมองเธออยู่
"คุณมีอะไรเหรอครับ หรือว่าเสียงมันรบกวนคุณ" ชายหนุ่มกล่าว
"ฉันสิที่ต้องถามคุณ ว่าคุณกำลังทำอะไรกับกำแพงบ้านฉัน" จริงๆ กำแพงบ้านมันก็ไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นหรอก แต่มันก็ไม่ได้สูงจนถึงขั้นมองไม่เห็นอะไรเลย
ไอรินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้มองหน้าและสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าชัดๆ ผู้ชายคนนั้นนี่นา ผู้ชายที่เธอเคยเจอเมื่อสี่ปีก่อน คุณ...เจ้าทัพ?
"พอดีผมได้ต้นไม้มาสองสามต้น แล้วก็กะว่าจะเอามาแขวนไว้ที่กำแพง แต่มันดันไม่มีที่ให้แขวน ผมก็เลยให้ช่างมาทำให้"
"คุณคือคุณเจ้าทัพหรือเปล่าคะ ?" ไอรินตัดสินใจถามออกไปให้หายสงสัย จริงๆ เธอก็ค่อนข้างมั่นใจแล้วละว่าผู้ชายตรงหน้าคือคุณเจ้าทัพแน่นอน แต่เธอก็อยากถามชัวร์ว่าถูกคนหรือเปล่า
"ครับ ผมเจ้าทัพครับ ผมคิดว่าคุณไอรินจะจำผมไม่ได้ซะอีก" เจ้าทัพตอบและยิ้มให้ไอรินเล็กน้อยตามมารยาท
"ก็พอจะจำได้ค่ะ" ถึงเมื่อก่อนเธอจะมั่วแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ได้มั่วถึงขั้นที่จะจำไม่ได้ว่าเธอเคยนอนกับใครบ้าง
"ครับ แล้วเรื่องกำแพง คุณไอรินจะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะทำต่อ" เจ้าทัพถามพร้อมกับหันไปมองกำแพงที่ทำค้างไว้
"ค่ะ เชิญคุณตามสบายเลย แค่ไม่ทำให้กำแพงฝั่งฉันเสียหายก็พอ" ไอรินตอบเจ้าทัพไป กำแพงบ้านเธอกับกำแพงบ้านข้างๆ คืออันเดียวกัน เธอจะว่าอะไรเขามากก็ไม่ได้หรอก เพราะมันก็เป็นสิทธิ์ของเขาที่จะทำอะไรกับกำแพงฝั่งบ้านตัวเอง
"ครับ ว่าแต่...คุณไอรินเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่สินะครับ เห็นในข่าวบอกว่าคุณเพิ่งกลับมาจากอเมริกา"
"ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ อะไรๆ ก็เลยยังไม่ลงตัว"
"ถ้ามีอะไรก็มาถามผมได้เลยนะครับ ผมอยู่ที่นี่มานานพอสมควร น่าจะพอรู้อะไรบ้าง"
"ค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ"
"ครับ แล้ว...บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ คุณไอรินอยู่คนเดียวหรือว่าอยู่กับใครเหรอครับ ?"
"อ๋อ ฉันอยู่กับยูจินละ...!!" ไอรินชะงักไปทันทีเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะหลุดคำว่าลูกออกไป เธอจะให้ใครรู้ว่าเธอมีลูกไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งกับผู้ชายคนนี้ที่เธอมีอะไรด้วยช่วงนั้นพอดียิ่งให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาสงสัยแน่ๆ
"ยูจิน ลูกของคุณเหรอ ชื่อน่ารักดีนะ" เจ้าทัพพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าไอรินหยุดพูดไป
"ปะ...เปล่าค่ะ ยูจินไม่ใช่ลูกของฉัน แต่เป็นลูกของผู้จัดการส่วนตัวของฉันน่ะค่ะ ช่วงนี้เธอยุ่งๆ เธอก็เลยเอามาฝากให้ฉันเลี้ยงให้ชั่วคราวก่อน"
"อ๋อครับ งั้นถ้าไม่รังเกียจกัน พายูจินมาเล่นที่บ้านผมก็ได้นะครับ พอดีผมชอบเด็กน่ะ"
- ผู้เขียน
