Ep.07
1847 คำ
Ep.07
"ยูจินครับ ถอดสร้อยออกมาให้หม่ามี้" ไอรินพูดเสียงแข็งเมื่อยูจินไม่ยอมให้เธอจับแหวนวงนั้น แถมยังใช้มือกำไว้แน่นอีกต่างหาก
"ไม่ครับ หม่ามี้จะเอาของยูจินไป ยูจินไม่ให้หรอกครับ!" พูดจบเด็กชายตัวเล็กก็รีบหันหลังให้คนเป็นแม่เลยทันที ทำให้ไอรินที่นั่งเกลี้ยกล่อมมาสักพักใหญ่ๆ ต้องถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"แล้วยูจินไปรับของมาจากคนแปลกหน้าแบบนั้น ยูจินไม่กลัวเหรอ"
"คุณลุงไม่ใช่คนแปลกหน้านะครับ คุณลุงใจดี" คำตอบของยูจินทำให้คนเป็นแม่ต้องขมวดคิ้วหากันด้วยความสงสัย
...ไม่ใช่คนแปลกหน้างั้นเหรอ แถมยังใจดีด้วย?
"ยูจินครับ ที่ยูจินบอกว่าคุณลุงไม่ใช่คนแปลกหน้า ยูจินเจอกับคุณลุงบ่อยเหรอครับ" ถ้าไม่สนิทจริงๆ ยูจินจะไม่ยอมให้เข้าใกล้เลย เพราะด้วยความที่อยู่ต่างถิ่น ไอรินก็เลยต้องสอนลูกเรื่องการระวังตัวเป็นพิเศษ
"ครับ! คุณลุงมาหายูจินทุกวันเลย แถมยังซื้อของเล่นมาให้ด้วย" ยูจินยอมหันกลับมาและพูดโอ้อวดด้วยความตื่นเต้น เมื่อนึกถึงของเล่นราคาแพงที่คุณลุงใจดีคนนั้นซื้อมาให้ทุกวัน
"แล้วยูจินรู้จักชื่อคุณลุงคนนั้นไหมครับ บอกหม่ามี้ได้ไหม หม่ามี้จะได้ไปขอบคุณคุณลุงคนนั้นให้" ไอรินยังคงไม่ยอมแพ้ เพราะเธออยากรู้มากว่าคนที่ให้ของพวกนั้นกับยูจินเป็นใคร
แค่หนึ่งเดือนเองนะที่ยูจินมาอยู่ที่ไทยก่อนเธอ แล้วผู้ชายคนนั้นทำให้ยูจินสนิทใจขนาดนี้ได้ยังไงในระยะเวลาแค่หนึ่งเดือน...มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ
"อืม...ไม่รู้ครับ คุณลุงไม่ได้บอก แต่คุณลุงใจดีกับยูจินจริงๆ นะครับมี้ มาหายูจินที่โรงเรียนทุกวันเลย~"
"ถ้าอย่างนั้น...พรุ่งนี้คุณลุงก็จะมาหายูจินอีกใช่ไหมครับ?" ไอรินถามกลับ เพราะเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคนนั้นคือใคร และพรุ่งนี้เธอจะเป็นคนไปรอรับยูจินที่โรงเรียนเอง
"ไม่มาครับ คุณลุงบอกว่ามีงานต้องทำ พรุ่งนี้คุณลุงก็เลยมาหายูจินไม่ได้"
"แล้วคุณลุงได้บอกไหมครับว่าคุณลุงทำงานอะไร" ไอรินยังคงถามต่ออย่างไม่ยอมแพ้ แต่คำตอบของลูกชายนั้นกลับไม่ได้ทำให้เธอกระจ่างเลยสักนิด
"ไม่ได้บอกครับ"
ไม่รู้สิ...ตอนนี้ไอรินรู้สึกกังวลใจขึ้นมาแปลกๆ ด้วยความที่เธอเป็นคนมีชื่อเสียง และก่อนหน้านี้ก็มีข่าวเรื่องที่เธอท้องดังออกมา เธอจึงกลัวว่าจะมีคนรู้ความจริงและคิดไม่ดีกับเธอและลูก
เธอไม่สบายใจเลยที่รู้ว่ามีคนเข้าหายูจิน และคอยให้ของเล่นต่างๆ ไหนจะแหวนเพชรราคาแพงวงนั้นอีก มันต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นแน่ๆ เพราะคนปกติที่ไหนเขาให้ของแบบนี้กันง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนพิเศษหรือคนสำคัญ...
วันต่อมา~
"ช่วยดูหน่อยนะพี่ ถ้าเห็นใครเข้าใกล้ยูจิน รบกวนพี่รีบโทรบอกฉันเลยนะ"
[ได้ๆ ฉันจะกำชับคนเฝ้าให้อีกที] แจนผู้จัดการสาวรับปาก ไม่อยากให้ไอรินกังวลไปมากกว่านี้ เพราะไอรินโทรมาเล่าและปรึกษาเรื่องยูจินกับแจนตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว
และแจนก็เสนอว่าให้จ้างคนตามดูยูจิน จะได้รู้ว่าใครคือผู้ชายคนนั้น ซึ่งไอรินก็เห็นด้วยและได้ทำการจ้างเรียบร้อยแล้ว
"ฉันฝากด้วยนะพี่ ห้ามให้คลาดสายตาเด็ดขาด"
[ฉันรู้น่า...ว่าแต่วันนี้แกจะไปไหนหรือเปล่า]
"ฉันว่าจะเข้าไปหายัยพายที่โรงพยาบาล"
[อืมๆ แกก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน]
"โอเค ขอบคุณมากพี่"
จากนั้นไอรินก็วางสายจากผู้จัดการสาว ก่อนจะหยิบกระเป๋าและกุญแจรถ เพื่อออกไปหาพายเพื่อนสนิทของเธอทันที
โรงพยาบาล
มาถึงโรงพยาบาลหาที่จอดรถอะไรเสร็จสรรพ ไอรินก็หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวมและเดินเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยมาดนางพญา ตรงไปยังห้องทำงานของเพื่อนสนิทของเธอ
ก็อกๆๆ
"เข้ามาได้" พอได้ยินเจ้าของห้องอนุญาต ไอรินก็เปิดประตูเข้าไปเข้าในทันทีอย่างไม่รีรอ พร้อมกับเพื่อนสนิทที่เงยหน้าขึ้นมามองเธอพอดี
"กรี๊ดดดดดดด!! ยัยริน! แกกลับมาแล้ว!" เมื่อเห็นไอรินยืนอยู่ตรงหน้า พายก็ทิ้งปากกาที่กำลังถืออยู่แล้วกรี๊ดออกมาเสียงดัง พร้อมกับวิ่งเข้ามากอดไอรินด้วยความคิดถึงทันที
"ฮ่าๆๆ คิดถึงฉันละสิ" ไอรินขำออกมาเล็กน้อยและกอดตอบเพื่อนสนิทด้วยความคิดถึงเหมือนกัน
"มากก!! ก็แกเล่นไปแบบไม่บอกกล่าวกันเลย ชิ!" พายผละตัวออกมา ก่อนจะทำเสียงแง่งอนใส่ไอริน
"ก็มันกะทันหันนี่นา ฉันเองก็ไม่ทันได้เตรียมตัวด้วยซ้ำ"
"แต่ก็นะ โอกาสเข้ามาหาขนาดนั้น ถ้าฉันเป็นแกฉันก็ไปเหมือนกัน" ใช่! เป็นใครก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ แต่มันก็เข้ามาได้ถูกจังหวะมากจริงๆ
ในวันที่ไอรินกำลังรู้สึกจ่มดิ่ง กำลังเครียดกับปัญหาที่เกิดขึ้น อีกทั้งวันที่หมอนัดทำแท้งของเธอก็ใกล้เข้ามาทุกที ใจเธอก็เริ่มสั่นเริ่มกังวลขึ้นมาเรื่อยๆ
แต่จู่ๆ ก็มีเมล์จากทาง Hollywood ติดต่อเธอมาให้เธอไปแคสติ้งตัวนักแสดงที่อเมริกาด่วน เธอจึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างที่อยู่เมืองไทยและไปอย่างไม่ลังเลใดๆ
หลังจากที่เธอผ่านแล้ว เธอก็ต้องรอถ่ายทำอีกเป็นปีๆ จึงทำให้เธอมีเวลาในการจัดการตัวเอง จนเวลาผ่านไปเธอก็ได้แสดงอีกหลายๆ เรื่อง จนประสบความสำเร็จกลับมาอย่างที่เห็นนี่แหละ
"แล้วแกเป็นไง สบายดีใช่ไหม?" ไอรินถามพาย
"ฉันสบายดีแก แต่ก็มีปวดหัวอยู่บ้าง ฉันเรียนหมอก็แทนที่จะได้รักษาคนไข้ แต่กลับได้มาทำงานบริหารซะงั้น" พายบ่นก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างเซ็งๆ
"ก็ไม่เห็นแปลกนี่ บ้านแกทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงพยาบาลแกก็ต้องทำส่วนนี้ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ"
"มันก็ใช่แก แต่ฉันยังไม่ได้ใช้ความรู้ที่เรียนมาอย่างเต็มที่เลยนะ รักษาคนไข้ได้สามปีก็ถูกสั่งให้มาทำงานบนนี้เฉยเลย"
"เอาน่าแก ถือว่าแบ่งเบาภาระพี่ชายแกไง"
"ก็นั่นแหละ เออ พอดีเลยพูดถึงพี่เป็นเอกแล้ว" จู่ๆ พายก็ลุกขึ้นมานั่งตัวตรง พร้อมกับมองหน้าฉันเหมือนคนมีเรื่องอยากจะเม้าส์เต็มแก่
"พี่ชายแกทำไมเหรอ ?"
"แกรู้ปะ ว่าตอนที่แกบินไปอเมริกาช่วงแรกๆ แล้วมีข่าวที่แกท้องออกมาอะ พี่เป็นเอกนี่ร้อนรนสุดๆ เลยเว้ยแก คิดว่าลูกในท้องแกคือลูกของตัวเอง"
!!
"...บ้าเหรอ ? จะเป็นไปได้ยังไงแก ฉันไม่ได้ท้องสักหน่อย" ไอรินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเพื่อนสนิทพูดถึงเรื่องท้อง ก่อนจะพูดบอกเพื่อนสนิทไปพร้อมปรับให้น้ำเสียงเป็นปกติ
ใช่แล้ว! เรื่องที่เธอท้อง มีแค่ไอรินกับแจนเท่านั้นที่รู้ นอกนั้นไม่มีใครรู้เลยสักคน แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างพายเองก็ยังไม่รู้ เพราะไอรินอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับ ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีต่อตัวเธอมากเท่านั้น!
"ก็ตอนนั้นข่าวดังทั่วบ้านทั่วเมือง แล้วแกก็ไม่อยู่แก้ข่าวไง คนเขาก็เลยคิดไปต่างๆ นานากัน ยิ่งพี่เป็นเอกแล้วยิ่งคลั่งไปเลย"
"พี่แกอะเพ้อเจ้อไปเองมากกว่า คืนนั้นพี่แกป้องกันจ้ะ…!?!"…จู่ๆ ไอรินก็ชะงักไปอีกครั้ง เมื่อได้นึกถึงเรื่องราวทั้งหมดของเธอเมื่อสามปีที่แล้ว
เธอจำได้ว่าทุกคนที่เธอสนุกด้วยในช่วงเวลานั้นก็มีไม่กี่คน และที่สำคัญทุกคนก็ป้องกันหมดนี่นา...แล้วเธอจะพลาดท้องได้ยังไง?
...นอกจากว่า
...ถุงยางรั่ว หรือไม่ก็...มีใครสักคนที่จงใจทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!
"ถึงจะป้องกัน แต่มันก็พลาดกันได้นะ ไม่มีอะไรที่มันป้องกันได้ 100% หรอก ถึงคู่ขาแกจะใส่ถุงยางกันทุกคน แต่ถ้ามันรั่ว...ทุกอย่างก็จบ!" ใช่! ที่เธอพลาดท้องแบบนี้ ก็คงเป็นอย่างที่พายพูดนั่นแหละ แต่เธอแค่ไม่รู้ว่ามันเกิดจากใครเท่านั้นเอง และเธอก็ไม่ได้ใส่ใจตามหาคนคนนั้นด้วย
"จะยังไงก็ช่างมันเถอะแก ฉันไม่ได้ท้องอย่างที่เป็นข่าวสักหน่อย"
"แน่นะ ? นี่ฉันเพื่อนแกนะ ห้ามปิดบัง!" พายถามพร้อมหรี่ตามองอย่างคาดคั้นและจับผิดไอริน
"แน่สิ ฉันเคยปิดบังแกเหรอ ?" แต่ด้วยความที่เธอมีไหวพริบนักแสดงเบอร์หนึ่ง ทำให้เธอเอาตัวรอดจากสายตาจับผิดของเพื่อนสาวอย่างพายได้
"งั้นก็แล้วไป"
"ฉันไม่คิดว่าแกจะชื่อข่าวลือนั่นเลยนะ" ไอรินพูดขำๆ พร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ
"ฉันขอพูดตามตรงนะ แกห้ามโกรธเข้าใจไหม?!"
"อ่าฮะ พูดมาสิ"
"ตอนที่ฉันเห็นข่าวที่แกท้องออกมา คือฉันคิดว่ามันมีความเป็นไปได้ถึง 80% เลยนะแก"
"เพราะ ?"
"เพราะแกมั่วไง!"
"พาย! แกอยากตายใช่ไหม?" ไอรินแกล้งถามเพื่อนเสียงแข็ง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะตอนนั้นเธอเป็นอย่างที่พายพูดจริงๆ
"ฉันแค่พูดความจริงเองนะ แต่แกไม่ท้องก็ดีแล้ว ไอ้พี่เป็นเอกจะได้เลิกมโนสักที"
"อือ ฝากบอกพี่แกด้วยแล้วกันว่าฉันไม่ได้ท้อง"
"ได้ๆ ว่าแต่แกเถอะ ไปอยู่ที่นู้นเป็นไงบ้าง ?"
จากนั้นไอรินก็เริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นตอนที่เธออยู่อเมริกาให้เพื่อนสนิทฟัง โดยที่เธอเล่าทุกเรื่อง แต่ยกเว้นเรื่องยูจินแค่เรื่องเดียวที่เธอไม่สามารถเล่าได้
แต่ในระหว่างที่ทั้งสองสาวกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ประตูห้องทำงานของพายก็ถูกเปิดออกโดยไม่ได้รับอนุญาต ทำให้หญิงสาวทั้งสองหยุดชะงักและหันไปมองที่หน้าประตูเป็นตาเดียว...
- ผู้เขียน
