Ep.06
1727 คำ
Ep.06
หลังจากไอรินให้สัมภาษณ์กับนักข่าวเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกมาขึ้นรถตู้ส่วนตัวของเธอที่จอดรออยู่หน้าสนามบินทันที ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างคลายความอึดอัดใจกับการสัมภาษณ์ของนักข่าว
"เฮ้อ"
"เมื้อกี้แกทำได้ดีมาก" ผู้จัดการสาวพูดพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจซุปตาร์สาวที่ทำหน้าเครียด
"อืม ขอบใจมากนะพี่แจน" ไอรินพูดขอบคุณออกไปอย่างจริงใจและซาบซึ้งจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่เกิดเรื่องบ้าๆ นั่นขึ้น รวมทั้งในระหว่างที่เธอใช้ชีวิตอยู่อเมริกา ก็แจนนี่แหละที่คอยดูแลและจัดการทุกอย่างให้เธอ
เรียกได้ว่าถ้าเธอไม่มีผู้จัดการเก่งๆ ที่คอยอยู่เคียงข้างเธออย่างแจน เธอก็คงจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้แน่ๆ
"ไม่เป็นไรน่า เออนี่ๆ ไอริน"
"หือ ?" ไอรินหันหน้าไปมองผู้จัดการสาวเพื่อรอว่าแจนจะพูดอะไร
"แกดูนี่สิ พอนักข่าวลงข่าวว่าแกกลับไทยแล้ว ก็มีงานติดต่อเข้ามาทันทีเลยอะ สนใจปะ" พี่แจนพูดพร้อมกับหันหน้าจอสมาร์ทโฟนมาให้ฉันดู เกี่ยวกับรายละเอียดของงานที่ได้ติดต่อเข้ามา
"ยังก่อนดีกว่าพี่ ฉันยังไม่อยากทำงาน"
"อ้าว ทำไมล่ะ ?" แจนขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าสงสัย ทันทีที่ไอรินปฏิเสธงาน
"ฉันกะจะพักอีกสักเดือนสองเดือนก่อนน่ะ ฉันอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง"
"แล้วแกไม่กลัวเรตติ้งตกเหรอ"
"ตกนิดตกหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกพี่ แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะพี่แจน ถึงฉันจะไม่มีงาน แต่พี่ก็ยังจะได้รับเงินเหมือนเดิม" พูดจบไอรินก็ส่งยิ้มบางๆ ให้ผู้จัดการสาว
"ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้น แต่ฉันแค่คิดว่ามันแปลกๆ เพราะปกติแกจะกลัวเรตติ้งตัวเองตกจะตาย"
"ตอนนี้ก็กลัวพี่ แต่ฉันอยากพักจริงๆ" ไอรินขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา ถ้าถามว่าเธอกลัวเรตติ้งตกไหม ก็ยังกลัวเหมือนเดิมนั่นแหละ
แต่เธอรู้สึกอยากพักมากกว่า เพราะตอนอยู่ที่อเมริกาเธอทำงานทุกวันแทบไม่ได้พักเลย
"อืม ก็ได้ แต่จะว่าไป...พอพูดเรื่องแบบนี้แล้วนึกถึงแกสมัยก่อนขึ้นมาเลย ที่แกกับยัยดารญาแย่งกันเป็นนางเอก" ‘ดารญา’ ที่ผู้จัดการสาวพูดถึงนั่นก็คือ ซุปตาร์ไฟแรงที่เป็นคู่แข่งของไอรินในตอนนั้น แต่ตอนนี้ฝ่ายนั้นก็คงเทียบกับไอรินไม่ได้แล้วละ
"พี่ยังจำมันได้ด้วยเหรอ ?" ไอรินถามกลับพลางกลั้นหัวเราะเอาไว้ เรื่องนี้มันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ไม่คิดว่าผู้จัดการสาวยังจำได้อยู่อีก
"จำได้ดิ ตอนนั้นแกร้ายมากจริงๆ ไอริน"
"ฮ่าๆๆ แล้วถ้าตอนนั้นฉันไม่ทำแบบนั้น ฉันก็ไม่มีวันนี้หรอก" ไอรินพูดพลางนึกถึงตัวเองสมัยก่อน ที่ยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองได้เป็นนางเอกละครเรื่องนั้นจนดังเป็นพลุแตก
"แต่ตอนนี้แกก็เป็นถึงดารา Hollywood แล้ว ยัยนั่นคงไม่กล้ามาเทียบชั้นกับแกแล้วแหละ"
"ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น" พูดจบไอรินก็ยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่แคร์ เพราะไม่จำเป็นที่เธอจะต้องไปสนใจยัยซุปตาร์ชั้นต่ำคนนั้นเลยสักนิด
จากนั้นไอรินกับผู้จัดการสาวก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนรถตู้ส่วนตัวของไอรินเข้ามาจอดภายในบ้านหลังโตหลังหนึ่ง ที่เธอแอบให้แจนซื้อเอาไว้ให้ก่อนที่เธอจะกลับมาประเทศไทย
"บ้านตกแต่งตามที่แกสั่งเรียบร้อยทุกอย่าง แล้วก็รับรองว่าเป็นส่วนตัวแน่นอน" ผู้จัดการสาวพูดพร้อมกับยื่นคีย์การ์ดของบ้านให้ไอริน
"ขอบใจมากนะพี่แจน ที่จัดการอะไรให้ฉันตั้งหลายอย่าง" ไอรินรับคีการ์ดมาถือไว้และเอ่ยขอบคุณอีกครั้งผู้จัดการสาวอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรน่า อีกอย่างฉันทำฉันก็ได้ตังค์ ไม่ได้ทำฟรีๆ สักหน่อย"
ไอรินมองผู้จัดการสาวยิ้มๆ แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง "งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ พี่จะเข้าไปด้วยกันไหม"
"ไม่ละ เดี๋ยวฉันว่าฉันไปรับยูจินมาหาแกดีกว่า"
"ไม่เป็นไรพี่แจน เดี๋ยวฉันจะไปรับยูจินเอง" ไอรินรีบออกตัวทันที เพราะเธอไม่อยากรบกวนแจนไปมากกว่านี้แล้วจริงๆ
"แกพักผ่อนเถอะน่า เดินทางมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวฉันไปรับให้เอง ถือว่าทำงานก่อนจะไม่ได้ทำอีกยาวเลยแล้วกัน" ไอรินมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็ต้องจำใจยอม เพราะดูแล้วยังไงผู้จัดการส่วนตัวของเธอก็ไม่มีทางยอมง่ายๆ แน่
ผ่านไปสามชั่วโมง~
"มี้ค้าบบบบบบบบบ" เสียงของเด็กชายวัยสามขวบตะโกนขึ้นมาเสียงดังลั่นบ้าน พร้อมกับวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของไอรินทันที
"ยูจิน! ไม่วิ่งครับ ค่อยๆ เดินเดี๋ยวล้ม" แจนที่เดินตามหลังยูจินเข้ามาตะโกนบอกเมื่อเห็นว่ายูจินวิ่งเร็วมาก
แต่เจ้าเด็กตัวแสบก็ไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้เขาคิดถึงคนที่อยู่ในห้องมาก ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบหนึ่งเดือนแหนะ
"หื้ม เด็กที่ไหนมาเสียงดังแถวนี้ มาให้มี้จัดการซะดีๆ" ไอรินพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกชายเปิดประตูห้องเข้ามา ก่อนนะย่อตัวนั่งลงแล้วอ้าแขนรอรับพร้อมกับยูจินที่รีบบวิ่งเข้าไปกอด
"คิกๆ ไอมิสยูมามี้><" ยูจินหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะบอกคิดถึงมามี้ของตัวเอง
"มามี้ก็คิดถึงยูจินครับ" พูดจบไอรินก็ผละตัวออกมา ก่อนจะกดลงจมูกลงไปที่แก้มนุ่มๆ ของลูกชายตัวแสบ
อ้อ! และเหตุผลที่ทำให้เธอไม่ได้เจอยูจินหนึ่งเดือน ก็เพราะว่ายูจินต้องบินกลับมาที่ไทยก่อนพร้อมแจนเพื่อมาจัดการเรื่องเรียน
อีกอย่างก็คือไม่ว่ายังไงยูจินก็ไม่สามารถบินมาพร้อมกันกับไอรินได้ เพราะมันอันตรายและเสี่ยงที่จะถูกจับได้เกินไป ก็อย่างที่เห็นว่ามีนักข่าวมารอสังเกตการณ์ มารอจับผิดเธอเยอะแค่ไหน
พอไอรินหอมแก้มทั้งสองข้างของยูจินเสร็จ ยูจินก็หอมกลับทันที ทำให้ไอรินต้องยิ้มและยกมือขึ้นมาลูบหัวอย่างเอ็นดู
"อยู่กับป้าแจนเป็นยังไงบ้างครับ ยูจินดื้อกับป้าหรือเปล่า ?"
"ไม่ครับ ยูจินไม่ดื้อแล้วก็ไม่ซนด้วยครับ!"
"ดีมากครับ^^"
"แล้วไปโรงเรียนเป็นยังไงบ้างครับ มีเพื่อนเยอะไหมเอ่ย ?"
"มีครับ ยูจินมีเพื่อนเยอะมากๆ เลยครับ!"
"เก่งมากครับ หิวข้าวไหม เดี๋ยวมี้ทำข้าวผัดของโปรดยูจินให้กิน"
"หิวครับ" ยูจินพยักหน้าตอบรัวๆ
จากนั้นไอรินก็เดินจูงมือยูจินออกมาจากห้องนอน แล้วพาลงไปข้างล่างเพื่อที่จะไปทำข้าวผัด ของโปรดเพียงหนึ่งเดียวให้ยูจินรับประทาน
"พี่แจน อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ" ไอรินพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในครัวและเห็นแจนกำลังจัดของสดที่ซื้อมาใส่ตู้เย็นให้เธอ
"ไม่ดีกว่า วันนี้ฉันมีนัดแล้ว แกอยู่กับลูกแกไปเถอะ ไม่เจอแม่ตั้งเดือนนึง ยูจินน่าจะคิดถึงแกเอามากๆ"
"…" อย่าว่าแต่ยูจินเลย ไอรินเองก็คิดถึงไม่ต่างกัน
"แต่ดีนะที่ลูกแกฉลาด แค่บอกว่าแกทำงานอยู่ลูกแกก็ไม่งอแงอะไรเลยสักนิด ไม่งั้นฉันเอาไม่อยู่แน่"
"นั่นสิ..." ยูจินเป็นเด็กฉลาด ว่านอนสอนง่าย ถึงจะยังเป็นเด็กแต่ก็มีเหตุผลอยู่ในระดับหนึ่ง แต่ถ้างอแงก็หนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
"ฉันไปแล้วดีกว่า" ผู้จัดการสาวก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองก่อนจะพูดขึ้น ไอรินก็พยักหน้าให้เบาๆ จากนั้นแจนก็เดินออกไปทันที
ส่วนไอรินก็เริ่มเตรียมวัตถุดิบและเริ่มลงมือทำข้าวผัดให้ยูจินรับประทานทันที ใช้เวลาไม่นานเธอก็ทำเสร็จ ตักใส่จานแล้วยกออกไปเสิร์ฟเจ้าตัวแสบที่นั่งดูทีวีรออยู่ในห้องนั่งเล่นทันที
"เสร็จแล้วครับ ข้าวผัดของโปรดของลูกชายมี้"
"เย่!" ยูจินรีบวางของเล่นลงแล้วขึ้นไปกระโดดบนโซฟาอย่างดีอกดีใจ
"ลงมาครับ เดี๋ยวตก" ไอรินเอ็ดเล็กน้อย ส่วยยูจินก็ยอมลงมานั่งที่พื้นแต่โดยดี พร้อมกับมองจานข้าวผัดตรงหน้าด้วยแววตาลุกวาว
"Wow Looks delicious (ว้าว น่ากินมาก)" ยูจินพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นเป็นภาษาอังกฤษตามประสาเด็กอินเตอร์
จากนั้นยูจินก็จับช้อนขึ้นมาก่อนจะเริ่มทานข้าวทานข้าวทันที โดยมีไอรินนั่งดูอยู่ข้างๆ
ยูจินตักข้าวผัดเข้าปากตัวเองหนึ่งคำสลับกับตั้งป้อนไอรินไปด้วย ไอรินก็อ้าปากกินข้าวที่ลูกชายป้อนแต่โดยดี
สองแม่ลูกนั่งทานข้าวด้วยกันไปสักพัก จนข้าวเกือบจะหมดจาน แล้ว จู่ๆ ไอรินก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แขวนอยู่บนคอของลูกชายตัวเอง ทำให้เธอต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย...
มันเป็นสร้อยที่ไอรินเป็นคนซื้อให้ยูจินใส่ แต่แหวนเพชรราคาแพงนั้น...มาจากไหนกัน ?
"ยูจินครับ มามี้ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"
"ได้ครับ" ยูจินตอบพร้อมหันมามองไอรินด้วยแววตาใสซื่อ ไอรินยื่นมือออกไปจับแหวนเพชรวงนั้น ก่อนจะถามออกไป
"แหวนวงนี้...ยูจินได้มาจากไหนเหรอครับ ?"
"คุณลุงใจดีคนนั้นให้มาครับ"
- ผู้เขียน
