เมื่อมองเห็นสภาพภายในเรือนตระกูลหลี่ เรือนหลังเก่าที่ทรุดโทรมไม่น้อย สภาพโดยรอบไร้การดูแล หญ้าถูกปล่อยให้ขึ้นสูงอยู่หลายแห่ง โดยไม่มีผู้ใดสนใจจะเก็บกวาด
ยิ่งเข้ามาในเรือนยิ่งแล้วใหญ่ จานชามที่หลี่กวนกินเอาไว้ ล้วนแต่วางอยู่บนพื้นอย่างระเกะระกะ จิ้นอ๋องถึงกับยู่ปากอย่างรังเกียจ
อาไฉรีบเดินเข้าไปเปิดประตูห้องของหลิงเฟิ่ง ภายในห้องของนางไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ยังคงส่งกลิ่นเหม็นหืน เครื่องนอนที่กระดำกระด่างยังคงมีสภาพเช่นเดิม หลังจากที่หลิงเฟิ่งถูกป้าเหลียนพาออกไปจากห้องวันที่แต่งไปอยู่ตระกูลซ่ง ทุกสิ่งก็ยังคงเดิม
“ฮึก...ฮึก ฮืออออ พี่ใหญ่ อาฮัน ฮึกกกเหมือนที่ข้าฝันไม่มีผิด ฮืออออออ” อวี้หลินทรุดตัวนั่งลงอย่างไม่รังเกียจ นางปล่อยโฮออกมาเสียงดังอย่างไม่อายผู้ใด
จิ้นอ๋องต้องเดินเข้ามาสวมกอดนางเอาไว้แน่นอย่างปวดใจ ครั้งสุดท้ายที่เห็นนางร้องไห้เช่นนี้ คงเป็นเมื่อสองเดือนก่อน ที่นางเล่าความฝันว
