หลิงเฟิ่ง นางไม่ได้ก่อไฟทำอาหาร แต่อาหารที่ทำออกมาล้วนแต่อุ่นร้อน ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ทั้งยังไม่เห็นเสบียงอาหารที่นางจะจัดเตรียมเอามาด้วยเลยแม้แต่นิดเดียว พอมีสายตาของผู้เป็นนายมองมาอย่างกดดัน ทั้งหมดก็ก้มหน้าลงกินอาหารในส่วนของตนโดยไม่คิดจะสงสัยสิ่งใดอีก
“อร่อยนัก”
“เป็นบุญปากของข้าแล้ว” องครักษ์ต่างส่งเสียงพูดคุยกันอย่างออกรสชาติ ไม่ต่างจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าเลย
เดิมที การเดินทางของพวกเขาที่ผ่านมา ก็มีแป้งอาหารแห้งที่ติดกาย และสะดวกต่อการกิน ไม่มีอาหารที่ทำออกมาสดใหม่เช่นที่หลิงเฟิ่งนางทำให้เช่นนี้ ทั้งรสชาติของอาหารก็ทำให้พวกตนแทบจะกลืนลิ้นลงไปด้วย
“ไม่ต้องล้าง พวกท่านเก็บมารวมกันไว้ให้ข้าก็พอ” นางมีเครื่องล้างจาน จะต้องให้พวกเขาไปล้างให้นางอีกทำไม
“แต่ว่า...”
“ทำตามที่บุตรีของข้าบอก พวกเจ้าไปจัดการกิจส่วนตัวให้เรียบร้อย จะได้เร่งเดินทางต่อ” พอมีคำสั่งจากนายของตน ทุกคนต่างก็นำจาน
