หลิงเฟิ่งออกมาจากมิติเพื่อรับบิดา ก็พบว่าเกวียนวัวคันสุดท้ายกำลังเคลื่อนตัวออกจากโรงเก็บของออกไป
“ท่านพ่อ ท่านแช่น้ำวิเศษด้วยนะเจ้าคะ จะได้สบายตัวขึ้น”
“เข้าใจแล้ว อาหยุนพาเฟิ่งเออร์ไปพักผ่อนเถิด นางดูเหนื่อยล้ายิ่งนัก” แม้แต่ลู่เหวินยังแปลกใจที่บุตรีของตนมิสดชื่นเช่นที่ผ่านมา
ขบวนเดินทางทั้งหมดมาถึงเมืองเป่ยตู่ หลังจากที่เดินทางออกจากเมืองหลวงได้สามสิบห้าวัน โจวเฉิงเหว่ย ออกมารอรับทั้งหมดที่หน้าประตูเมืองด้วยตนเอง พร้อมทั้งทหารอีกนับพันนายอย่างยิ่งใหญ่
“คารวะท่านพ่อ เดินทางราบรื่นดีหรือไม่ขอรับ น้องเล็กของข้าเล่า นางอยู่ที่ใด” โจวเฉิงเหว่ย คุกเข่าลงกับพื้นต่อหน้าลู่เหวิน
“นั่นอย่างไรเล่า” ลู่เหวินชี้นิ้วไปที่หลิงเฟิ่งที่กำลังก้าวเท้าลงจากรถม้า โดยมีชุยหยุนกำลังช่วยประคองนางอยู่
“นางเหมือนหลินหลิน อย่างที่พี่ใหญ่เขียนจดหมายมาบอกข้าจริงด้วย” โจวเฉิงเหว่ยมองหลิงเฟิ่งอย่างตกตะลึง
เป็นค
