ระหว่างที่กินอาหาร ลุงกู้กับนางจูซื่อก็เหลือบมองใบหน้าของหลิงเฟิ่งอยู่บ่อยครั้ง นางที่รู้ดีว่าทั้งสองคงได้สงสัยความเปลี่ยนแปลงของนางแน่ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา
“เฟิ่งเออร์ ข้าว่าใบหน้าของเจ้างดงามขึ้นไม่น้อยเลย เจ้าไปทำสิ่งใดมา” จูซื่อเก็บความสงสัยเอาไว้ต่อไปไม่ไหว
“ไม่นะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ทำอันใด หรือเป็นที่ข้าอยู่แต่ภายในเรือน ไม่ได้ออกไปจากเรือนเช่นเมื่อก่อน”
“คงจะใช่ เมื่อก่อนนางเสียสติ วิ่งไปทั่วหมู่บ้านจะเหมือนตอนนี้ได้อย่างไร เอ่อ...ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องเก่าเจ้า” ลุงกู้เอ่ยออกมาอย่างเสียใจ ที่เผลอพูดเรื่องในอดีตที่ไม่น่าจดจำของหลิงเฟิ่ง
“ไม่เป็นอันเจ้าค่ะ เมื่อก่อนข้าก็เป็นเช่นที่ท่านว่าจริงๆ” หลิงเฟิ่งฉีกยิ้มกว้าง นางไม่โกรธเคืองสิ่งที่ลุงกู้พูดออกมา
“เอาเถิด ท่านก็อย่าได้พูดถึงลูกสะใภ้ข้าเช่นนี้อีก เฟิ่งเออร์ เจ้ากินเสร็จแล้วเข้าไปอยู่ในห้องเถิด อาเฉียงกับอาซวง คงกำลัง
