สายตาของอวี้หลิน ยามที่ดึงปิ่นออกหมายจะแทงซ้ำ ทำให้เขาเกิดความหวาดกลัวขึ้นในใจ สตรีตรงหน้าเป็นวรยุทธ์ ต่างจากเขาที่เอาแต่ร่ำเรียนเพียงอย่างเดียว คงจะไม่มีทางสู้นางได้แน่
“ช่วยข้าด้วย เร็วเข้า เข้ามาจัดการนาง แย่งกำไลนางมาให้ข้า” เขาร้องสั่งอันธพาลที่เลี้ยงเอาไว้และบ่าวที่พามาด้วย
แต่เสิ่นฉงหานไม่รู้เลยว่า คนของตนทั้งหมดถูกองครักษ์ของจิ้นอ๋องจัดการเสียแล้ว ยามนี้ทั้งหมดต่างสลบไสลอยู่บนพื้นหน้าห้องเก็บฟืน
“เรียกเปิ่นหวางอยู่รึ” จิ้นอ๋องเดินเข้ามาภายในห้องเก็บฟืน ก่อนจะเหยียบลงบนแผลที่อวี้หลินนางแทงเอาไว้เต็มกำลัง
“อ๊ากกก พวกเจ้าเป็นผู้ใด”
“หึ จำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยรึ ตัดลิ้นมันแล้วพาไปส่งที่ว่าการ จับตัวเจ้าเมืองเสิ่นเอาไว้ เปิ่นหวางจะลงโทษด้วยตนเอง ข้อหา...” จิ้นอ๋องก้มมองเสิ่นฉงหานที่เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา “กบฏ” รอยยิ้มของจิ้นอ๋องยิ่งให้เสิ่นฉงหานหวาดกลัวจนหมดส
