สุดท้ายเมื่อเย่อกันไปมาเว่ยอ๋องก็ได้ผ้าห่มทั้งผืนไปไว้ในมือ เจียอีหนาวจนต้องนอนงอตัว นางไม่อาจจะลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมามองได้ ด้วยคิดว่าเป็นเสี่ยวถิงจึงคว้าเอวเข้ามานอนกอดเสียแล้ว
“จะ เจ้า” เว่ยอ๋องตื่นตระหนกไม่น้อย เมื่อถูกเจียอีทำเช่นนี้
“เงียบ ให้ข้านอน” นางพูดเสียงหยานคางออกมาเบาๆ แล้วซุกตัวเพื่อหาความอบอุ่นแล้วหลับไปในทันที
“ไร้ยางอาย” เว่ยอ๋องตำหนิเจียอีที่นอนซุกอยู่บนตัวของเขาเสียครึ่งตัว แต่ก็ยอมนอนนิ่งๆ เพื่อให้นางหลับสบาย
เขาพลิกตัวนอนตะแคงเข้ามานาง พร้อมทั้งปัดผมที่ปิดปรกหน้าออก เพื่อดูรอยที่หน้าผากของนาง เขานำยาที่มาด้วยเปิดออกทาให้นางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะซุกเก็บไว้ที่ใต้หมอนของนาง
เขาเหม่อมองใบหน้าของนางอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะดึงนางเข้ามากระชับสวมกอดแล้วนอนหลับไป
“คุณหนู ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงเดินเข้ามาปลุกเจียอี เมื่อเห็นว่าเช้าแล้วนางยังไม่ตื่น
“อื้มมม” นางขยี้ตางัวเง
