เมื่อเห็นว่านางไม่ยอมที่จะเงยหน้า เว่ยอ๋องจึงเชยคางของนางขึ้น
“แดงจนอัปลักษณ์” เขาลูบรอยแดงที่หน้าผากของนาง ก็พบว่ามันบวมไม่น้อยเลยทีเดียว เว่ยอ๋องคิดว่าตนใช้แรงในการดีดไม่มากแล้วนะ แต่เหตุใดถึงได้แดงมากเช่นนี้
“ปล่อยหม่อมฉันเพคะ” เจียอีสะบัดมือของเขาออก มาว่านางอัปลักษณ์ได้อย่างไร
“อืม แรงดีไม่น้อย คงหายดีแล้ว เช่นนั้นก็กลับเข้าไปในงานเลี้ยงเถิด”
เจียอีถลึงตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่เพคะ หม่อมฉันจะกลับจวน หากท่านองค์ไม่มีสิ่งใดที่จะพูด เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อน” เจียอีหันหลังเดินกลับออกไปอย่างไม่พอใจ
“กรี๊ดด...อุ๊บ...” นางกรีดร้องออกมาได้เพียงนิดเดียวก็ถูกมือหนาปิดปากของนางไว้ นางถูกพลิกตัวกลับมาทางเขา
“หากยังร้องขึ้นมาอีก เปิ่นหวางจะตัดลิ้นเจ้าเสีย” แววตาของเจียอีสั่นไหวไปด้วยความกลัว นางรู้ว่าเขาพูดจริง เมื่อเห็นแววตาที่แข็งกร้าวของเขา นางจำใจพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้
“ดี” เขาป
