หวงเต๋อฟานเร่งฝีเท้าไปให้ท่านเว่ยอ๋องที่กำลังจะขึ้นหลังม้าเพื่อกลับเข้าไปจัดการเรื่องในวังหลวง
“ท่านอ๋อง ประเดี๋ยวก่อนพ่ะย่ะค่ะ” หวงเต๋อฟานเอ่ยรั้งเว่ยอ๋องไว้
“มีเรื่องอันใดอีกรึ” เว่ยอ๋องหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“เรื่องของคุณหนูใหญ่มู่ ข้าน้อยขออภัยแทนนางด้วยพ่ะย่ะค่ะ หวังว่าท่านอ๋องจะเมตตาไม่เอาเรื่องนาง” หวงเต๋อฟานเอ่ยขอร้องเว่ยอ๋อง
“หึ เปิ่นหวางเอ่ยไปแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องนาง แต่หากนางยังมิยอมรามือ เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางจะจัดการนางเช่นไรเล่า” เว่ยอ๋องยกยิ้มมองหวงเต๋อฟานที่ช่างเป็นบุรุษโง่เขลาเสียจริง
“ข้าน้อยจะดูแลนางไม่ให้นางทำให้ท่านอ๋องขุ่นใจอีกพ่ะย่ะค่ะ”
“ดี เสด็จพี่บอกเปิ่นหวาง เรื่องจะส่งเจ้าไปดูแลกองทัพที่ชายแดน หลังจากเสร็จเรื่องงานแต่งก็พานางไปเสียเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ” หวงเต๋อฟานคิดว่าคงเป็นการดีหากเขาจะพามู่เฟยหย่าไปใช้ชีวิตที่ชายแดนเหนือ
มู่เฟยหย่ากลับเข้าเรือนของนางก็อาล
