เวลาผ่านไปกว่าครึ่งปี ร่างกายของแม่เลี้ยงเต็มเดือนก็เริ่มอ่อนแอลง ท่านเริ่มต้องการการดูแลเอาใจใส่จากบุตรชาย ซึ่งเมื่อกานต์รู้เรื่อง เขาก็มาเยี่ยมมารดา พร้อมทั้งพาขวัญกมลและบุตรชายมาเยี่ยมท่าน แม่เลี้ยงเต็มเดือนแสดงความไม่พอใจ แต่ขวัญกมลก็ยังไม่ยอมไปไหน เธอเชื่อว่าความดีและความจริงใจของเธอจะชนะใจแม่เลี้ยงเต็มเดือน
“นี่เธอ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่มย่ามที่นี่ เห็นแล้วอารมณ์เสียจริงๆ” แม่เลี้ยงเต็มเดือนบ่นอย่างไม่จริงจังนัก เพราะลึกๆ แล้วท่านรู้สึกดีที่อย่างน้อยสะใภ้ไร้ศักดินาของท่านก็มีความเจียมเนื้อเจียมตัวและอดทนรองรับอารมณ์ของท่านได้เป็นอย่างดี
“เผื่อแม่เลี้ยงต้องการอะไร ขวัญจะได้หยิบให้ไงคะ” ขวัญกมลเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เธอทำใจดีสู้เสือ ถ้าไม่ใช้โอกาสนี้ เธอคงไม่มีโอกาสชนะใจแม่เลี้ยงเต็มเดือนแน่นอน
“ฉันไม่ใจอ่อนกับเธอง่ายๆ หรอกนะ ว่าแต่หลานฉันล่ะ หลานฉันอยู่ไหน พาตาหนูมาหาฉันหน่อย
