บำเรอรักเมียไร้ทะเบียน

หาจนเจอ...1

“แล้วคุณแม่ฉันจะสนใจเรื่องนี้ทำไม ในเมื่อขวัญกมลก็ลาออกไปนานแล้ว” กานต์เอ่ยถามด้วยความสงสัย มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่อยู่ๆ ดีๆ มารดาจะมารื้อฟื้นเรื่องความสัมพันธ์ของเขาและขวัญกมล

“ได้ยินมาว่าแม่เลี้ยงเพิ่งไปเจอคุณขวัญกมลที่เชียงรายครับ แต่นอกนั้นแม่เลี้ยงก็ไมได้เล่าอะไรให้ผมฟัง” นายกำปองตอบตามสิ่งที่เขารับทราบมา

“นายกำปองรู้มั้ยว่าเจอที่ไหน” หัวใจของพ่อเลี้ยงหนุ่มลิงโลดขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่ามีคนเจอผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหามาตลอดหนึ่งปี

“เจอที่เชียงรายครับ” นายกำปองตอบโดยไม่ได้คิดอะไร

“นายมีที่อยู่ของขวัญกมลมั้ย” พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ยอมให้นายกำปองหยุดพัก เขาถามต่อไปทันที

“มีครับ” นายกำปองตอบกลับด้วยความสงสัย ถ้างั้นเรื่องที่แม่เลี้ยงสงสัยคงต้องมีมูลอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นพ่อเลี้ยงกานต์คงไม่แสดงความกระตือรือร้นเช่นนี้เมื่อเอ่ยถึงขวัญกมล

“อยู่ไหน เอามาให้ฉัน” กานต์เอ่ยด้วยความร้อนใจ

“นี่ครับ” นายกำปองส่งพิกัดร้านสะดวกซื้อที่ขวัญกมลขายของอยู่เพิงตรงข้ามร้านสะดวกซื้อนั้น

“อ้อ เรื่องที่แม่ฉันถาม ไม่ต้องสืบหรอก บอกไปเลยแล้วกันว่าขวัญกมลเป็นคนรักของฉัน” กานต์ได้พิกัดที่อยู่ของหญิงสาวแล้ว เขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เขาจะต้องไปหาหญิงสาวตอนนี้ให้สมกับความคิดถึงที่เขามี ต่อให้มารดาเขารู้ตอนนี้ ท่านก็คงไปหาเธอไม่ทันเขาอยู่แล้ว ที่สำคัญเรื่องนี้มันต้องไม่เป็นความลับอีกต่อไป เขาต้องให้เกียรติขวัญกมล ไม่ใช่ตามเธอกลับมาเป็นางบำเรอของเขาอีกครั้ง

“ขอบคุณครับพ่อเลี้ยง” นี่เป็นคำพูดจากปากของพ่อเลี้ยงกานต์เอง นายกำปองไม่ต้องเสียแรงสืบให้เหนื่อย แบบนี้อีกไม่นานที่ไร่อาจจะมีข่าวดีก็ได้

“แล้วอย่าเพิ่งบอกคุณแม่ล่ะว่าให้ที่อยู่ขวัญกมลกับฉันไป” แม้ว่าจะมั่นใจว่าอย่างไรเสียตนเองก็ต้องไปเจอขวัญกมลก่อนมารดาอยู่แล้ว แต่เพราะกลัวการผิดพลาดเขาจึงต้องบอกนายกำปอง เพื่อไม่ให้มารดาเขาไปทำอะไรขวัญกมล

“ครับพ่อเลี้ยง งั้นผมจะยังไม่บอกแม่เลี้ยงจนกว่านายจะกลับมาจากเชียงราย” นายกำปองเอ่ยอย่างรู้งาน

“นี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากฉัน” กานต์ส่งเงินให้ปึกหนึ่ง ซึ่งมันมากมายเสียจนนายกำปองไม่กล้ารับ

“ผมไม่กล้ารับหรอกครับนาย ผมไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด” นายกำปองเอ่ยด้วยความเกรงใจ

“รับไปเถอะ ที่บ้านก็ลำบากไม่ใช่เหรอ” กานต์เอ่ยด้วยความเมตตา ก่อนจะยัดเงินใส่มือนายกำปองอีกครั้ง