“คุณเป็นใคร” นายชายมองผู้หญิงสูงวัยที่ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะใช่ชาวบ้านแถวนี้อย่างแน่นอน
“ดิฉันมาสู่ขอหนูบัวให้กับลูกชายค่ะมันอาจจะช้าไปนิด แต่ได้โปรดรับขอโทษจากฉันด้วยค่ะ” คุณอังกาบเอ่ยด้วยความจริงใจ
“นี่มันตั้งกี่ปีแล้ว เพิ่งจะคิดได้เหรอ” นายชายมองด้วยแววตาที่เจ็บปวด เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว
“ฉันทำผิดอย่างใหญ่หลวง คุณไม่ต้องให้อภัยฉันหรอก แต่เด็กสองคนนี้เขาถูกกระทำมามากพอแล้ว คุณได้โปรดให้อภัยเขาทั้งคู่และโปรดรับคำขอโทษจากฉันด้วยค่ะ”
ทันใดนั้นเองคุณอังกาบก็คุกเข่าลงกับพื้น บัวบูชารีบถลันตัวออกจากมารดามาประคองเธอทันที เพราะพื้นที่ท่านคุกเข่าลงไปนั้นคือพื้นหินหน้าบ้านของเธอนั่นเอง เธอไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าคุณอังกาบจะกล้าทำเช่นนั้น หญิงสาวรู้สึกสงสารท่านเหลือเกิน
“ลุกขึ้นเถอะ คนอย่างผมมันไม่มียศมีอะไรที่คุณต้องมาคุกเข่าให้” นายชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มอ่อนลง
“
