บทที่ 17
ขอจัดก่อนไปได้มั้ย
...วันนั้นถ้าหนูไม่ดื้อ ถ้าหนูไม่วิ่งออกมา หนูจะได้อยู่กับพ่อแม่มั้ยคะ?...
ดวงตาของหญิงสาวฉายชัดถึงความสิ้นหวัง จนชายหนุ่มรู้สึกปวดใจเหลือเกิน เขาเห็นผู้คนโศกเศร้ามามาก แม้แต่คนที่คุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าเขาก็เคยเห็นมาแล้ว แต่ทุกเหตุการณ์ไม่เคยมีเลยที่เขาจะมีอารมณ์ร่วมไปกับคนเหล่านั้นราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง
ทว่าตอนนี้ แค่เพียงเห็นน้ำตาของอากาเนะ เขาก็รู้สึกปวดหัวใจเหลือเกิน
ชายหนุ่มโอบกอดคนตัวเล็กแนบอก มือลูบหลังปลอบประโลมหวังว่ามันจะช่วยให้เธอดีขึ้นบ้างแม้เพียงสักนิดก็ยังดี เขารู้สึกราวกับจะสูญเสียเธอไป หากปล่อยให้เป็นแบบนี้!
“หนูเอง หนูเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ ฮึก เป็นหนูเอง!”
สิบสามปีก่อน
“พ่อขา แม่ขา เนเน่อยากไปสวนสัตว์! นะคะๆ” อากาเนะวัยห้าขวบคะยั้นคะยอพ่อกับแม่พลางออดอ้อนตามประสาลูกสาวที่ถูกตามใจ
“ไว้วันอื่นได้มั้ยลูก วันนี้มันเริ่มมืดแล้ว”
“แต่ถ้าไม่ไ
