16
“เอ๊ะ! ม๊านี่จะพูดจากวนประสาท หาเรื่องกันให้ได้เลยใช่ไหม” อยู่อย่างสงบสุขไม่ได้เลยใช่ไหม ต้องหาเรื่องกวนประสาทกันตลอด
การรับมารดาของการันต์มาอยู่ด้วยทำให้เธอนึกถึงบิดามารดาของตัวเอง พลอยเพชรเดินหนี ปาดน้ำตา เธอทำดีดูแลพวกท่านมาหลายปีแต่สุดท้ายพวกท่านแช่งให้เธอไปตายโหง มันจบแค่นั้นจริง ๆ จบจริงๆ
ถามว่าเสียดายเงินมากมายที่หามาทั้งชีวิตและฝากเอาไว้ในบัญชีของมารดาไหม ก็เสียดายนะ แต่ช่างเถอะ ตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป หากยังไม่ตายก็หาใหม่ได้ เงินทองเป็นของนอกกายที่ถ้าเราขยันก็สามารถหามาได้ ไม่เหมือนพี่ ๆ ของเธอพอหมดเงินที่เธอฝากให้มารดา ก็ไม่มีเงินใช้ ทุกวันนี้ต้องโทร. มาหยิบยืม แต่เธอเข็ดหลาบบอกว่าไม่มี หรือให้บ้างพอที่จะให้ได้
จำได้ว่าตอนเธอดูแลมารดาป่วย ท่านโทร. คุยกับพี่ชายคนกลางของเธอทุกวัน บอกว่าไม่ไหวก็กลับมาอยู่ด้วยกันนะ ยังไงน้องมันก็เลี้ยงได้
มันคือเรื่
