17
“อารันต์ลื้อกินข้าวกินปลาเสียก่อนสิ จะได้มีแรงออกไปส่งของ” หงส์รีบจัดสำรับกับข้าวให้ลูกชายอย่างเอาใจ
“ครับม๊า” การันต์รับคำ ก่อนจะนั่งกินอาหารกับมารดาอย่างไม่เกี่ยงงอน
“อร่อยหรือเปล่าอารันต์”
“อร่อยครับ”
“ดีดี อร่อยก็กินเยอะๆ นะ ดีกว่าซื้อแกงถุงเป็นไหน ๆ”
“เพชรก็ไปอยู่ที่อื่นแล้ว ม๊าก็อย่าไปพูดแขวะเขาอีกเลยครับ”
“เมียของลื้อนี่มันเป็นเทวดาหรือไง พูดถึงไม่ได้เลย แตะไม่ได้เลย พูดแล้วมันน่าน้อยใจ ฮือ ๆ” น้ำตาของหงส์หยดแหมะๆ จนการันต์ถึงกับอิ่ม กลืนข้าวไม่ลงในทันที
“อั๊วะไปส่งต้นไม้ให้ลูกค้าก่อนนะม๊า”
“ลื้ออิ่มแล้วเหรออารันต์”
“อิ่มแล้วม๊า ม๊าอยู่บ้านก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก เดี๋ยวจะไม่สบายอีก”
“โอ๊ย! จะให้ม๊าขี้เกียจสันหลังยาวแบบเมียลื้อไม่ได้หรอกนะ ทำงานแค่นั้นก็บ่นว่าเหนื่อย อ้างโน่นอย่างนี่ เพื่อจะซื้อแกงถุงมากิน แค่ขายเสื้อผ้ามันจะไปเหนื่อยอะไรกันนักกันหนา”
“ไปละม๊า” การันต
