ตอนที่ 3 รับเลี้ยง
688 คำ
พ้นหลังแม่เลี้ยงใจร้าย พลอยไพลินฟุบใบหน้าลงไปกับเข่าแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมสวรรค์ถึงแกล้งเธอนัก
แม่ตาย พ่อมีเมียใหม่ ต่อจากนั้นมา พ่อก็ดันมาตายอีก ทำให้เธอต้องอยู่กับแม่เลี้ยงสองคน
ถูกตบ ถูกตีสารพัด ถูกด่าไม่เว้นวัน และถูกขู่มาตลอดว่าจะเอาไปขายตัว
แต่ไม่คิดว่าวันนี้มาถึงแล้วจริง ๆ วันที่แม่ให้คนไปดักรอเธอหลังเลิกเรียน
อาศัยจังหวะที่รถจอดติดไฟแดง รีบเปิดประตูลงจากรถ และตัดสินใจวิ่งเข้าใส่รถคันหนึ่งอย่างไม่คิดชีวิต ถ้าต้องถูกบังคับให้ขายตัว เธอขอตายดีกว่า!
น้ำหนึ่งกระชับกอดคนตัวเล็ก เอามือลูบปลอบแผ่นหลังเบา ๆ
“ไม่เป็นไรนะคะ ปลอดภัยแล้ว”
“ฮึกฮือ....” เมื่อได้ยินคำปลอบ พลอยไพลินยิ่งร้องไห้หนัก ยิ่งทำให้น้ำหนึ่งสงสารจับใจ เงยหน้าขึ้นมองสามี
“คุณคินขา...”
ภาคินพยักหน้าให้เมีย ว่าเขารอฟังที่น้ำหนึ่งจะพูด
“คุณจะว่าอะไรไหมคะ ถ้าหนึ่งอยากรับเลี้ยงเด็กคนนี้”
ภาคินขมวดคิ้ว “หมายความว่า?”
“หนึ่งอยากพาเด็กคนนี้ไปอยู่ที่บ้านกับเราด้วยค่ะ”
“จะดีเหรอน้ำหนึ่ง?” ไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสารเด็กหรอกนะ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถตอบตกลงได้ทันที
“นะคะคุณคิน”
“แล้วนาวินล่ะ?” ถามถึงลูกชายคนเดียว
นาวินยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วย เขาไม่แน่ใจว่า หากน้ำหนึ่งพาเด็กคนนี้เข้าไปอยู่ในบ้าน ลูกชายจะว่าอย่างไร
น้ำหนึ่งได้ยินอย่างนั้นชะงักไป นั่นสิ ลูกชายเธอจะโอเคไหม ถ้าหากมีใครมาอยู่ในบ้านด้วย นาวินต้องต่อต้านแม่แน่ ๆ
“ฉันเห็นด้วยหากว่าเธอจะอุปการะเลี้ยงดูเด็กมัน แต่ถ้าต้องพาเข้าไปอยู่ในบ้าน กลัวจะเกิดปัญหา”
“เดี๋ยวหนึ่งเคลียร์เองค่ะ” น้ำหนึ่งยิ้มให้สามีสบายใจ ก่อนจะประคองไหล่มนแล้วดันตัวอีกคนขึ้นเพื่อมองสบตา
ใบหน้าของเด็กรุ่นลูก เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า อีกคนเจ็บปวดกับเรื่องราวทุกอย่างมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรนะคะคนเก่ง เดี๋ยวต่อจากนี้ไป แม่จะดูแลหนูเอง”
พลอยไพลินชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายเรียกแทนตัวท่านเองว่า ‘แม่’
“มาเป็นลูกแม่นะ แม่สัญญาจะเลี้ยงดูหนูเป็นอย่างดีเลยแหละ”
คนตัวเล็กได้ยินอย่างนั้นเม้มปาก มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง เพราะเมื่อกี้เธอได้ยินคนทั้งคู่คุยกันว่าอาจจะมีปัญหากับลูกชายท่าน หากพาเธอไปอยู่ด้วย บ้านไม่แตกเลยเหรอ
“กังวลเรื่องลูกชายแม่ใช่ไหม”
พลอยไพลินพยักหน้า เธอไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน
“ไม่ต้องกังวลนะ แม่เคลียร์ได้ พี่เขาต้องเห็นใจเราแน่นอน”
“คุณไม่โกรธพลอยเหรอคะ ที่พลอยวิ่งให้รถของคุณชน แล้วยังต้องเป็นภาระของคุณอีก” ถ้าว่ากันตามตรง อีกฝ่ายเอาผิดเธอได้เลยนะ เพราะไม่ใช่แค่เธอที่ต้องเจ็บตัว แต่ท่านอาจถึงแก่ชีวิตได้เลยหากขับมาเร็วกว่านี้
“ภาระที่ไหนกัน แม่ดีใจมากกว่าที่เรามาเจอกัน”
“...”
“แม่ไม่มีลูกสาว มาเป็นลูกของแม่นะ แม่สัญญาว่าจะดูแลหนูอย่างดี ไม่ทำอย่างที่ยัยป้าคนนั้นทำกับหนูแน่นอน”
“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินยกมือไหว้ทั้งน้ำตา ซาบซึ้งในน้ำใจจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี
น้ำหนึ่งรั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอก แล้วเอามือลูบปลอบ
“เราชื่อ ‘พลอย’ ใช่ไหม?” เพราะได้ยินแม่เลี้ยงของอีกฝ่ายเรียกแบบนี้
“ค่ะ หนูชื่อ ‘พลอยไพลิน’ ชื่อเล่น ‘พลอย’ ค่ะ”
“โอเค เราอายุเท่าไหร่แล้วพลอย?”
“สิบแปดปีค่ะ”
“เรียนอยู่ม.6 เหรอ? อีกไม่นานก็จบแล้วสิ”
“ค่ะ”
น้ำหนึ่งได้คำตอบอย่างนั้นพยักหน้า ดีเลย เธอจะส่งอีกฝ่ายเรียนต่อเอง
- ผู้เขียน
