ตอนที่ 4 ขอให้คนในบ้านใจดีกับเธอ
1075 คำ
@วันต่อมา
@16.00น.
สองผัวเมียมาที่โรงพยาบาลเพื่อรับผู้ป่วยกลับบ้าน มีเสื้อผ้าของน้ำหนึ่งที่เอาติดมือมาด้วย กะด้วยสายตาน่าจะใส่ได้อยู่
พลอยไพลินรีบยกมือไหว้คนทั้งคู่เมื่อเจอหน้า
“พ่อกับแม่มารับหนูกลับบ้านจ้ะ” หมออนุญาตให้พลอยไพลินออกจากโรงพยาบาลได้ในช่วงเย็น ทำให้พวกเธอรีบปิด ‘ร้านภาคินค้าวัสดุก่อสร้างและของตกแต่งบ้าน’ เร็วหนึ่งวัน
เด็กสาวพยักหน้า ก่อนจะรับชุดแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ไม่นานก็มีพยาบาลนำยาและใบเสร็จเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายมาส่ง
น้ำหนึ่งเซ็นชื่อให้เรียบร้อย ก่อนที่สามีเธอจะเป็นฝ่ายเข็นพลอยไพลินที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ลงไปยังรถที่จอดรอ
เปิดประตูให้อีกฝ่ายขึ้นไปนั่งด้านหลัง ส่วนสองผัวเมียนั่งด้านหน้า แล้วเดินทางไปยังบ้านของพวกเธอที่อยู่ในตัวอำเภอคันคาย
พลอยไพลินมองบ้านสีขาวสองชั้นหลังใหญ่พอประมาณ ตั้งอยู่ภายในรั้วสีขาวขนาดใหญ่ บ่งบอกว่าคนทั้งคู่คงจะรวยน่าดู
ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้าน
น้ำหนึ่งก้าวลงจากรถ เดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังออก
“ลงมาเลย ถึงแล้วจ้ะ”
พลอยไพลินรีบกระเถิบตัวลงจากรถ แล้วกวาดสายตามองบ้านหลังใหญ่โต ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของผู้มีพระคุณ
“เข้าบ้านกันจ้ะ” น้ำหนึ่งบอกอย่างเป็นมิตร แล้วเดินประคองคนตัวเล็กที่ยังไม่หายป่วยดีเข้าบ้าน ส่วนสามีเธอเอารถไปเก็บ
“มากันแล้วเหรอค๊า!!!” ‘พยู’ แม่บ้านจากประเทศเพื่อนบ้านเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่ เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ
อยู่มาตั้งแต่คุณภาคิน กับคุณน้ำหนึ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ จนเลิกกันไป และกลับมาคบกันใหม่อีกที เธอก็ยังอยู่ที่นี่
ใช่ คุณภาคินกับคุณน้ำหนึ่งเคยเลิกกันไปแล้วหลังจากแต่งงานกันได้ไม่นาน สาเหตุเพราะแม่สามีไม่ชอบลูกสะใภ้
แต่พอคุณผู้หญิงตายไป คุณน้ำหนึ่งจึงรีบกลับมาหาสามี และง้ออีกฝ่ายอยู่นาน เพราะคุณภาคินเข้าใจผิดคิดว่าคุณน้ำหนึ่งจงใจมาหลอกแต่งงานเอาค่าสินสอดแล้วหนีกลับบ้าน
ตอนนั้นคุณน้ำหนึ่งน่าสงสารมาก ร้องห่มร้องไห้ไม่เว้นวัน
ส่วนคุณภาคินนั้น ทั้งด่าทั้งไล่สารพัด แต่ท้ายที่สุด ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับหัวโจ้**ย เอ๊ย! หัวใจตัวเองจนได้
“พลอย นี่อาพยู เป็นแม่บ้านของที่นี่จ้ะ”
“สวัสดีค่ะ” พลอยไพลินรีบยกมือไหว้ ฝั่งนั้นก็รีบรับไหว้ทันที
“สวัสดีค่ะ”
“พยู นี่พลอยไพลินที่ฉันเคยเล่าให้ฟัง เป็นไง น่ารักไหม”
พยูพยักหน้ารัว ๆ ผิวขาว ดวงตากลมโต ขนตาแพงอน ผมสีน้ำตาลเงาสลวย ความยาวเพียงอก ติดกิ๊บเปิดใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาก็ไม่ปาน ไม่เกินจากที่คุณน้ำหนึ่งเคยเล่าให้ฟังว่าน่ารักขนาดไหน
สมใจคุณน้ำหนึ่งแล้วสิ บ่นอยากมีลูกสาวมาตลอด แต่ลูกชายคนเดียวกลับไม่ยอมให้พ่อกับแม่มีน้องสักที เพราะเกรงว่าน้องจะมาแย่งความรักไป
สองผัวเมียเลยต้องทำใจ แล้วปิดพับโครงการที่วาดฝันไว้ และไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก เพราะมันกระทบต่อจิตใจลูกชายคนเดียวมาก ๆ
หากเปิดประเด็นเรื่องนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ นาวินก็จะงอนพ่อกับแม่นานเป็นเดือน
“ห้องนอนเรียบร้อยใช่ไหมพยู” น้ำหนึ่งถามถึงสิ่งที่ให้เตรียม เธอจะให้พลอยไพลินมาอยู่ที่นี่ในฐานะ ‘ลูก’ เพราะฉะนั้น นาวินได้อยู่ในที่แบบไหน พลอยไพลินก็ต้องได้ไม่ต่างกัน
“เรียบร้อยค่ะ”
“ปะ งั้นเราขึ้นไปดูห้องกัน”
พลอยไพลินพยักหน้า ก่อนจะเดินตามหลังคนที่จูงแขนเธอขึ้นบันไดบ้าน และไปหยุดลงที่หน้าห้องแห่งหนึ่ง
“ห้องนี้เป็นห้องนอนของหนูจ้ะ” บอกก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ทำเอาพลอยไพลินที่ได้เห็นบรรยากาศภายในตกตะลึงในความสวยของห้องแห่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างดูสวยหรู และดูใหม่หมด
มีห้องรับแขกด้วย เปิดประตูเข้าไปอีกเป็นห้องนอน เตียงนอนขนาดใหญ่ก็ดูหนานุ่มน่านอน
ลึกเข้าไปเป็นโซนแต่งตัว มีตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง อยู่ติดกันกับโซนแต่งตัวคือห้องน้ำ ด้านในมีอ่างอาบน้ำสีขาวด้วย
ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าตัวเองจะมีโมเมนต์นี้ จนอยากขอบคุณคนที่ช่วยเหลือ
หญิงสาวหันกลับมา แล้วเขยิบเข้าไปสวมกอดอีกฝ่าย น้ำตาเม็ดเล็กไหลรินออกมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ
“ขอบคุณที่ดีกับพลอยขนาดนี้นะคะ”
น้ำหนึ่งฉีกยิ้ม แล้วเอามือกอดกลับ ลูบแผ่นหลังอีกฝ่ายเบา ๆ
“แม่บอกแล้วไง ว่าแม่จะดูแลเราเหมือนลูกอีกคน แค่นี้เล็กน้อยมาก”
พลอยไพลินพยักหน้า
“พักผ่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวสักประมาณหกโมงครึ่ง หนูค่อยลงไปกินข้าวนะ” ส่วนเธอจะลงไปทำอาหารรอลูกชาย อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง นาวินคงกลับมาถึงบ้าน จะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน
“ค่ะ” พลอยไพลินพยักหน้า แล้วเดินไปส่งเจ้าของบ้านกับอาพยูที่หน้าประตู ก่อนจะเดินกลับเข้ามาอีกที
เธอเหนียวตัวมากอยากอาบน้ำ เพราะอยู่ที่โรงพยาบาล ทำได้เพียงแค่เช็ดตัว
เปิดตู้เสื้อผ้าออกดู ว่ามีอะไรอยู่ในนี้บ้าง ก็เห็นมีชุดอยู่สี่ห้าชุด คงเป็นชุดของเจ้าของบ้านที่เตรียมไว้ให้เธอ
พลอยไพลินจับเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนมาทาบตัว แล้วเดินไปหยุดตรงหน้ากระจก พบว่ามันมีขนาดใหญ่กว่าเธอเล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร เธอใส่ได้
ไม่คิดไม่ฝันว่า จากเหตุการณ์ที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดในวันนั้น จะทำให้เธอได้มาพบกับผู้ใจบุญ ขอภาวนาว่า ให้ทุกคนในบ้านหลังนี้ใจดีกับเธอด้วย
ไม่ได้หมายถึงเพียงเจ้าของบ้านทั้งสอง และอาพยู แต่หมายถึงคนที่เธอยังไม่เคยเจอหน้าต่างหาก
‘พี่นาวิน’ คนที่แม่บอกข้อมูลของอีกฝ่ายมาตลอดทาง เมื่อเราอยู่บนรถกัน
ขอเพียงให้พี่เขายินดีให้เธออยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ด้วยเท่านั้น นอกจากนั้น เธอไม่ขออะไรอีกเลย
- ผู้เขียน
