ตอนที่ 5 เป็นลูกคนเดียว
1387 คำ
“กลับมาแล้วเหรอคะสุดหล่อ!” น้ำหนึ่งรีบเดินออกไปอ้าแขนกอดลูกชายด้วยความคิดถึง ใบหน้าสวยซบลงไปกับอก แล้วกระชับกอดแน่นขึ้น
นาวินตัวสูงมาก สูงกว่าพ่อเสียอีก น่าจะเกือบ ๆ ร้อยเก้าสิบเซนติเมตร
สัดส่วนล่ำบึก ผิวขาวเหลืองได้เธอ ทว่าใบหน้า ได้พ่อมาหมดเลย
พ่อไม่ยิ้มอย่างไร ลูกก็อย่างนั้น ใบหน้านิ่งดูดุอยู่ตลอด
‘นาวิน’ ในวัยยี่สิบเก้าปี พยักพเยิดหน้าให้แม่เล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องทานอาหารเพื่อกินข้าว
แบบนี้ตลอด เวลากลับมาถึงบ้าน เมนูทุกอย่างพร้อมให้กับคนที่เพิ่งกลับมาจากทำงานได้เติมพลัง
หยิบแก้วน้ำดื่มเย็น ๆ ยกขึ้นกระดก ก็เห็นพ่อเดินเข้ามานั่งตำแหน่งหัวโต๊ะทางขวามือของตัวเอง
“พยู” น้ำหนึ่งพยักหน้าให้แม่บ้านตัวเองไปเรียกคนที่อยู่บนห้อง เดี๋ยวเธอตักข้าวเอง
“ค่ะ” พยูรับทราบ วางหม้อข้าวลง กำลังจะเดินออกจากห้องทานอาหาร กลับต้องฉีกยิ้มกว้างแทน เมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินมา
“มาแล้วค่ะคุณน้ำหนึ่ง”
ทุกคนหันขวับ เพราะคำว่า ‘มาแล้วค่ะ’ ของพยู ทำให้เข้าใจว่าบรรยากาศวันนี้ไม่เหมือนทุกวัน
ร่างสูงนิ่งไปเมื่อได้เห็นอย่างนั้น มองหญิงสาวที่มีส่วนสูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซนติเมตร ยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า
ตั้งแต่หัวจรดเท้านั่นมันชุดนอนของแม่เขา หมายความว่ายังไง
“เข้ามาเลยจ้ะ เข้ามาเลย” น้ำหนึ่งรีบวางหม้อข้าวหลังจากตักข้าวให้ลูกกับสามีเสร็จ ก่อนจะเดินไปโอบไหล่คนตัวเล็กให้เดินมานั่งลงฝั่งเดียวกับตัวเอง
เธอนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับนาวิน และพลอยไพลินก็นั่งถัดจากเธอ
คนตัวเล็กถูกจ้องมาไม่หยุดเริ่มทำตัวไม่ถูก จึงรีบลดสายตามองต่ำ กลัวว่าฝ่ายนั้นจะไม่โอเคที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่
“พลอยไพลินจ๊ะ นี่พี่วินที่แม่บอกจ้ะ”
หญิงสาวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นไหว้ ทำเอาน้ำหนึ่งที่มองตามอยู่ตลอดอมยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
พลอยไพลินว่านอนสอนง่ายแบบนี้ นาวินต้องเอ็นดูน้องแน่ ๆ
“นาวิน นี่พลอยไพลินจ้ะ น้องมีชื่อเล่นว่า ‘พลอย’ วินเรียกน้องว่า ‘พลอย’ เฉย ๆ ได้เลยนะ”
นาวินดึงสายตากลับจากใบหน้าของเด็กคนนั้นแล้วมองหน้าแม่ ทำเอาคนถูกมองรู้สึกประหม่า
“เออคืออย่างนี้นะวิน คือแม่...”
“ผมมีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่?” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบออกมา ทำเอาแขกของบ้านรู้สึกเกร็งจนต้องบีบมือตัวเอง
“เอ่อนาวิน...พอดีมันมีเรื่องราวบางอย่างที่ทำให้น้องกลับบ้านไม่ได้ แม่ก็เลย...”
“ผมเข้าใจมาตลอดว่าผมเป็นลูกชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ?” เรียกแทนตัวเองว่า ‘แม่’ ขนาดนี้ สงสัยนี่คงเป็นลูกอีกคน
“เมียพ่อไปแอบไข่ไว้ที่ไหนงั้นเหรอครับ?” หันไปถามพ่อตัวเอง ทำเอาภาคินที่ได้ยินควันออกหู มองหน้าเมียทันที
ไปแอบไข่ไว้ที่ไหนงั้นเหรอ? หรือยัยขี้เม้าท์มันทำแบบนั้นจริง ๆ
มิน่า...ถึงอยากได้เด็กคนนี้มาเป็นลูกนัก!
ยัยน้ำหนึ่ง!
“คะ...คือไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณคิน ไม่ใช่แบบนั้นนาวิน” รีบโบกมือปฏิเสธว่าไม่ใช่อย่างที่สองพ่อลูกเข้าใจ
โอ๊ยยยย....เธอก็นึกว่าคุณภาคินเข้าใจเธอแล้วซะอีก แล้วไหงพอนาวินพูดแบบนี้ ทำไมถึงคล้อยตามลูกเฉย
“น้องไม่มีที่ไปลูก แม่ก็เลยสงสาร พาน้องมาอยู่ด้วย”
นาวินดึงสายตากลับมามองคนเป็นแม่นิ่ง ทำเอาน้ำหนึ่งร้อนใจขึ้นมา เพราะกลัวว่านาวินจะไม่โอเค
ที่ผ่านมานาวินต่อต้านเธอกับสามีมาตลอดเรื่องของการมีลูกเพิ่ม จนเราสองผัวเมียต้องวางเรื่องนี้ลงไป และบ้านของเรา ก็แทบไม่มีปัญหาในเรื่องนั้นอีกเลย
“แม่ยังไม่เลิกคิดจะมีลูกเพิ่มอีกเหรอครับ?”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะนาวิน แม่ไม่ได้จะเอาน้องมาเทียบกับเราหรอกนะ สำหรับแม่กับพ่อ วินยังเป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม”
“...”
“คือแม่ขับรถชนน้อง วินเห็นตามเนื้อตามตัวน้องไหมลูก” จับแขนเรียวชูขึ้นให้ลูกดู ว่าเธอไม่ได้แต่งเรื่องเอง
“เนี่ย รอยช้ำบนตัวน้อง เกิดจากที่แม่ขับรถชนน้อง ทำให้น้องต้องนอนที่โรงพยาบาล”
“เพิ่งออกจากโรงพยาบาลว่างั้น?” ขับรถชนแล้วมันยังไง เขาก็ยังไม่เข้าใจสาเหตุที่ต้องพาเด็กคนนี้มาอยู่ด้วยอยู่ดี
“ใช่ แม่กับพ่อเพิ่งไปรับน้องมาเมื่อตอนเย็น”
“หายแล้วก็กลับบ้านไปสิ มาอยู่ที่นี่ทำไม” มองไปยังคนตัวเล็กอย่างมีคำถาม พ่อแม่ไปไหน ทำไมถึงได้ปล่อยให้ลูกตัวเองมาอยู่บ้านคนอื่น ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างเลย
พลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นเจ็บแปล๊บในใจ น้ำตาแทบไหล แต่ก็อยากอธิบาย
“พะ...พลอยไม่มีบ้านค่ะ”
“ไม่มีบ้าน?”
หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ บ้านของเธอถูกแม่เลี้ยงเอาไปจำนอง แต่ไม่มีเงินไปไถ่คืน จนเขาจะมายึดอยู่แล้ว
“ไม่มีบ้านก็ไปอยู่สถานสงเคราะห์สิ! เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธออยากมาอยู่ก็มาได้ตามอำเภอใจ”
“นาวินใจเย็น ๆ ก่อนนะลูก แม่ชวนน้องมาเอง” เธอไม่คิดว่าลูกชายจะพูดแบบนี้ มองไปยังคนเป็นสามี ทำไมนาวินไม่ได้นิสัยแม่มาบ้างนะ!
ภาคินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แม่ชวน?” นาวินทำหน้าแปลกใจ สรุปเด็กคนนี้โดนแม่ของเขาชักชวนก่อน ไม่ใช่ขอมาเอง?
“ชะ...ใช่ เพราะนอกจากน้องจะไม่มีบ้านแล้ว น้องยังไม่มีพ่อกับแม่ด้วยนะ”
“ไม่มีพ่อมีแม่ แล้วโตมาได้ยังไง หรือเกิดจากกระบอกไม้ไผ่” เล่นละครตบตาอีท่าไหน แม่เขาถึงได้เชื่อ
ตั้งแต่เรื่องรถชนแล้ว อุบัติเหตุหรือจงใจ แต่ถ้าให้เขาเดา จงใจแน่นอน!
“พะ...พลอยมีพ่อมีแม่ค่ะ แต่พ่อกับแม่ของพลอยเสียแล้ว”
“...”
“แม่เสียชีวิตตั้งแต่พลอยยังเด็ก พ่อก็เลยมีเมียใหม่ พอตอนพลอยอยู่ม.3 พ่อก็ดันมาตาย ทำให้พลอยต้องอยู่กับแม่เลี้ยงมาจนทุกวันนี้ค่ะ”
“แต่วันนี้แม่เลี้ยงของน้องกลับจะพาน้องไปส่งให้เสี่ย แต่น้องไม่อยากไป จึงได้หนีมา แล้วมาชนเข้ากับรถของแม่ เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้จ้ะ” น้ำหนึ่งรีบอธิบายเสริมเมื่อเห็นพลอยไพลินพูดไม่หมด ลูกชายตัวเองจะได้เคลียร์สักที เผื่อนาวินจะเห็นใจน้องมากขึ้น
เด็กตัวเล็กน่าสงสารจะตายไป พลอยไพลินไม่มีใครเลย แม้กระทั่งที่อยู่ยังไม่มี
“นะ นาวิน ให้น้องอยู่ด้วยเถอะนะ แม่สัญญาว่า แม่ยังคงรักวินที่สุดเพราะวินคือลูกแท้ ๆ ของแม่”
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ!” นาวินถอนหายใจแรง ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้อง ท่ามกลางสองคนผัวเมียที่มองตามหลังด้วยความรู้สึกกังวล
ส่วนพลอยไพลินนั่งบีบมือตัวเองจนเจ็บ และน้ำตาที่ร่วงหล่น ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองคือตัวปัญหาสำหรับทุกคน
“พลอยไพลิน ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวแม่จะไปคุยกับพี่เราเอง กินข้าวเถอะนะ” ลูบปลอบแผ่นหลังคนตัวเล็กให้สบายใจ ลูกชายเธอคงตั้งรับไม่ทัน เพราะเธอไม่ได้บอกเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก
เธอเองก็กลัวว่านาวินจะไม่โอเค จนพาพลอยไพลินมาอยู่ที่นี่ไม่สำเร็จ
แต่ไหน ๆ ก็มาแล้ว เธอคงไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กออกไปจากที่นี่แน่นอน เดี๋ยวเธอจะไปอธิบายให้ลูกชายเข้าใจอีกที
- ผู้เขียน
