พลอยไพลินเม้มปากเบา ๆ ใครบอกให้พี่เขาดื่มหนักขนาดนี้เล่า ดื่มจนขึ้น ห้องเองไม่ได้ ต้องมาขอความช่วยเหลือจากเธอ
“งั้นก็ให้ยุงกัดฉันอยู่ตรงนี้แหละ” นาวินบอกแล้วทิ้งศีรษะลงไปกับโซฟา เอาแขนข้างหนึ่งขึ้นหนุนแทนหมอน แล้วทำท่าจะหลับต่อ
กำลังจะเดินขึ้นบ้าน พลอยไพลินได้ยินเสียงพลิกตัวมาเป็นระยะ จนทำใจเดินขึ้นบ้านต่อไปไม่ลง
ตัดสินใจหันหลังกลับ แล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างอีกคน
“พี่วินคะ”
อีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉย หรือว่าเขาจะหลับไปแล้ว ลองเรียกอีกที
“พี่วินคะ”
นาวินค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก็เจอใบหน้าของพลอยไพลิน ทำท่าจะพลิกตัวนอนตะแคงไม่สนใจ
“เดี๋ยวพลอยพาพี่ขึ้นห้องก็ได้ค่ะ”
ชายหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็ก พูดจริง?
“มาค่ะ ขึ้นห้องกัน” หญิงสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะเข้าไปพยุงคนพี่ พร้อมกับอีกฝ่ายที่ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง
แขนเรียวเธอโอบเอวเขาทันที ดันร่างสูงใหญ่ให้ลุกขึ้นยืน พี่วินก็เอามือกอดคอเธอ แล้วท
