ตอนที่ 7
รามัญเลี้ยวรถเข้าซอยเล็ก ๆ ที่ดูคุ้นเคย ก่อนจะจอดเทียบหน้าร้านอาหารตามสั่งธรรมดา ๆ ที่มีป้ายบอกชื่อร้านทำจากไวนิลเก่า ๆ ความสง่างามของรถซีดานคันหรูดูไม่เข้ากับบรรยากาศของร้านเลยแม้แต่น้อย
ณัฐชารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยขณะก้าวลงจากรถ เธอยอมรับว่าในความคิดแรกว่า คนระดับรามัญจะต้องเป็นมื้ออาหารสุดหรูในร้านอาหารระดับท๊อป ซึ่งเหมาะกับสถานะของเขาที่เป็นถึงประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ระดับหมื่นล้าน
แต่เมื่อเดินตามรามัญเข้าไปในร้านเล็ก ๆ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของพริกกระเทียมเจียว ทุกความคาดหวังของณัฐชาก็พังทลายลง มันเป็นร้านที่เรียบง่ายที่สุด มีเพียงโต๊ะเก้าอี้ไม้ธรรมดา ๆ และลูกค้าที่เป็นพนักงานออฟฟิศในตึกใกล้เคียง
“ร้านนี้...อร่อยที่สุดในย่านนี้แล้ว ผมกินของป้าเค้ามาตั้งแต่เรียนมัธยมนู่น” รามัญเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นกันเอง
“กระเพราะไข่เยี่ยวม้า คุณจะลองสั่งตามผมก็ได้นะ” เขาเอ่ยขึ้น
