คลั่งรักน้องสาวนอกไส้

ตอบยังไงให้ได้งาน

ตอนที่ 4

ย้อนไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

ณัฐชาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะจัดชุดให้เรียบร้อยเข้าที่อีกครั้ง เธอไม่ได้เลือกชุดที่ดูเนี้ยบจนเกินไปสำหรับการมาสัมภาษณ์งานในวันนี้ เพราะรู้ดีว่าในวัยของเธอการแต่งกายที่เรียบร้อยคือการสร้างความประทับใจแรกให้กับนายจ้าง

หญิงสาวก้าวเดินเข้าไปในตึกใหญ่หรูหราด้วยจังหวะการเดินที่มั่นคง บริเวณไหล่สะพายกระเป๋าหนังดีไซเนอร์สีดำขนาดกลาง เข้าสู่โถงทางเข้าของอาคาร ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและประสบการณ์ชีวิตที่สั่งสมมา

รองเท้าส้นสูงสีครีมเงาวับกระทบกับพื้นหินอ่อนอย่างมีจังหวะ ไม่ใช่แค่การเดินของคนที่มาสัมภาษณ์งาน แต่เป็นการก้าวเดินของหญิงสาวที่รู้คุณค่าในตัวเอง

กระโปรงสีเทายาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย เผยให้เห็นเรียวขาเนียนที่ยังคงดูเพรียวสวย เสื้อสูทแบบพอดีตัวเน้นช่วงเอวที่คอดกิ่วอย่างได้อย่างลงตัว แม้จะมีความเป็นแม่คนมานานหลายปี แต่เธอก็ยังดูสาวและสวยไม่แพ้เด็กรุ่นใหม่

ภายใต้เสื้อสูทที่ณัฐชาสวมใส่ ด้านในคือเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวงาช้าง มีดีเทลปกคอตั้งและผูกเป็นโบว์หลวมๆ ทำให้ดูสุภาพแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนหวานและมีรสนิยม ผมสีน้ำตาลเข้มถูกรวบตึงไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย เผยให้เห็นใบหน้าเรียวสวยที่แต่งแต้มอย่างบรรจงด้วยโทนสีอ่อนแต่ลิปสติกยังคงสีแดงสดที่ขับผิวหน้าของเธอให้ดูเปล่งปลั่งและอ่อนเยาว์

คุณอรุณศรีมารดาของรามัญ ได้เป็นคนคัดเลือกหญิงสาวที่จะมาเป็นเลขาฯ ของลูกชายด้วยตัวเอง เธอไม่เลือกสาวโสด เพราะเกรงว่าหญิงสาว ๆ พวกนั้นจะมาจับบุตรชายเหมือนครั้งในอดีตที่วิมลวรรณเคยทำมาแล้ว

คุณอรุณศรีและบุตรสาวคัดเลือกเลขาฯ ที่มาทิ้งใบสมัครเอาไว้ได้ประมาณห้าคน จากนั้นก็ส่งมาให้รามัญบุตรชายเป็นคนเลือกอีกที และเขาก็บอกฝ่ายบุคคลให้ติดต่อณัชชามาสัมภาษณ์งานในวันนี้ ซึ่งนั่นแปลว่าเขาได้เลือกเธอแล้ว

“สวัสดีค่ะ ดิฉันณัชา มาสัมภาษณ์งานที่ฝ่ายบุคคลโทรไปนัดไว้ค่ะ” หญิงสาวกล่าวทักทายพนักงานต้อนรับในชุดยูนิฟอร์มสีครีมด้วยกิริยาที่นอบน้อม

“อ๋อ สักครู่นะคะ” พนักงานรีบโทรติดต่อฝ่ายบุคคลทันที และเสียงที่ตอบกลับมาคือ ให้พาหญิงสาวตรงหน้าไปยังห้องของท่านประธาน

“เชิญทางนี้ค่ะ คุณณัฐชา” พนักงานต้อนรับหญิงผายมือ

ณัชชาเดินตามพนักงานผ่านประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้เนื้อดี ไปยังปีกที่เงียบสงบที่สุดของอาคาร ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าห้องที่มีป้ายชื่อติดเอาไว้อย่างเรียบง่าย

รามัญ พีระพัฒนากุล

“นี่ห้องของท่านประธานค่ะ ท่านต้องการจะสัมภาษณ์คุณณัฐชาด้วยตัวเอง” พนักงานที่มาส่งบอกกับเธอ

วินาทีที่ณัฐชาเห็นชื่อของประธานบริษัทนั้น ความประหม่าที่พยายามสะกดเอาไว้ก็ปะทุขึ้นมาในใจ หญิงสาวตระหนักได้ทันทีว่าผู้บริหารอาณาจักรอสังหาริมทรัพย์ระดับหมื่นล้าน กำลังจะสัมภาษณ์เธอด้วยตัวเอง!

บริษัท พีระพัฒน์ เรียลตี้ กรุ๊ป ไม่ได้เป็นเพียงบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ธรรมดา แต่คือหนึ่งในผู้นำแห่งวงการอสังหาฯ ระดับต้น ๆ ของประเทศ เจ้าของโครงการคอนโดมิเนียมหรูและคอมมูนิตี้มอลล์ที่ผุดขึ้นตามจังหวัดต่าง ๆ เกือบทุกจังหวัด และการที่จะได้เข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขานุการส่วนตัวของรามัญนั้น ไม่ได้วัดกันที่ใบปริญญาหรือประสบการณ์เพียงอย่างเดียว แต่วัดกันที่ความสามารถในการรับมือกับความกดดันสูงสุด

ณัฐชาหลับตาลงชั่วขณะ ราวกับกำลังรวบรวมพลังทั้งหมดที่สั่งสมมา เธอสูดลมหายใจลึก ๆ ให้เต็มปอด ก่อนที่พนักงานสาวจะเปิดประตูบานนั้นออก เพื่อให้เธอก้าวเข้าสู่ห้องทำงานอันเงียบสงบของเจ้านายคนใหม่

ภายในห้องประดับประดาด้วยงานศิลปะร่วมสมัยราคาแพง หญิงสาวทอดสายตาออกไปยังทัศนียภาพของเมืองหลวงผ่านกระจกบานใหญ่ มันเป็นภาพที่สวยงาม

รามัญ พีระพัฒนากุล ในวัย 41 ปี ยังคงเป็นชื่อผู้บริหารที่ณัฐชาอ่านประวัติและศึกษาของเขามาเป็นอย่างดี แต่ภาพที่เธอเห็นตรงหน้า มันเต็มไปเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน ชุดสูทสีเข้มถูกตัดเย็บอย่างประณีตจากแบรนด์ดังระดับโลกแนบกระชับกับรูปร่างอันสมส่วน ทำให้เขายิ่งดูสง่ากว่าในรูปที่เธอเคยดูตามข่าวต่าง ๆ

ณัฐชาลอบสำรวจใบหน้าของเขา ที่ไม่ได้หล่อแบบใส ๆ แต่เป็นความหล่อที่มากด้วยประสบการณ์ ใบหน้าคมสันกรอบหน้าชัดเจนรับกับสันกราม ดวงตาคมกริบเต็มไปความมั่นใจ มีเพียงร่องรอยตามวัยที่แสดงให้เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

รามัญนั่งพิงพนักเก้าอี้หนังสีดำอย่างผ่อนคลาย ดวงตาของเขามองตรงไปมายังร่างบอบบางของหญิงสาว ขณะที่เธอกำลังนั่งลงตรงหน้าเขา

รามัญเองก็มองใบหน้าของเธออย่างพิจารณาเช่นกัน และมันก็ไม่ใช่เพียงเพราะความสามารถที่โดดเด่นในเอกสารสมัครงานของเธอเท่านั้นที่เขาตัดสินใจเรียกเธอมาสัมภาษณ์... แต่เป็นเพราะใบหน้าสวยหมดจดของณัฐชาในใบสมัครต่างหากที่รามัญอยากจะเห็นตัวจริงของเธอ หญิงสาวตรงหน้าดึงดูดสายตาของเขาจนยากจะละเลย

ณัฐชานั่งหลังตรง ถึงแม้จะมีร่องรอยความเหนื่อยล้าฉาบอยู่ในดวงตาบ้างเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่เธอมอบให้ก็ยังคงอ่อนโยนและน่ามอง

ห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุดที่ตกแต่งด้วยความเรียบหรูและเงียบสงบ ถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ ณัฐชานั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงานขนาดใหญ่

เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมความประหม่าที่ซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มอย่างมืออาชีพ เพราะดวงตาคมกริบคู่นั้นกำลังจับจ้องเธออย่างเปิดเผย ชนิดที่ทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกเปลื้องผ้า

“สวัสดีค่ะ ดิฉัน ณัฐชาค่ะ” เธอเอ่ยทักทายเสียงดังพอประมาณ และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกประเมินอย่างละเอียดถี่ถ้วนจากสายตาคมของคนตรงหน้า มันไม่ใช่แค่ลักษณะท่าทางของเธอที่เขามอง แต่เป็นเรืองร่างของเธอมากกว่า ณัชชาคิดอย่างนั้น

“สวัสดีครับ คุณณัฐชา” เสียงทุ้มของรามัญเอ่ยรับอย่างนุ่มนวล ทว่าในความนุ่มนวลนั้นกลับแฝงไว้ด้วยอำนาจและความเย้ายวน จนทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

“ที่ผมเรียกตัวคุณมาสัมภาษณ์งานวันนี้ ก็เป็นเพราะสนใจประวัติการทำงานของคุณ” รามัญกล่าวช้า ๆ แต่ละคำเน้นหนักอย่างจงใจ พลางกวาดสายตาสำรวจใบหน้าหมดจดของเธออีกครั้งอย่างตั้งใจราวกับกำลังอ่านหนังสือที่น่าค้นหา

“แต่ผมสงสัย...เหตุผลที่คุณลาออกจากบริษัทเดิม คุณพอจะอธิบายให้ฟังได้มั้ยครับ” คำถามตรงประเด็นทำให้รอยยิ้มของณัฐชาเจื่อนลงเล็กน้อย เธอประสานมือบนตัก พยายามรวบรวมคำพูดที่ดูเป็นมืออาชีพที่สุดเพื่อกลบซ่อนเหตุผลที่แท้จริง

“คือดิฉันต้องการความมั่นคงที่มากขึ้นค่ะ” เธอเลือกคำที่ปลอดภัยที่สุด แต่ในใจก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ พลางนึกถึงอดีตเจ้านายที่ทั้งเจ้าชู้และไร้ขอบเขตจนน่ารังเกียจ

“แค่นั้นเองเหรอครับ” รามัญเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เชื่อนัก ท่าทางของเขาราวกับนักล่าที่กำลังหยั่งเชิงเหยื่อ

“แต่เงินเดือนที่ผมให้มันก็แทบจะไม่ต่างจากที่ทำงานเดิมของคุณเลยนะครับ” ณัฐชารู้สึกว่าถูกจับได้ ร้อนถึงกับต้องหาเหตุผลอื่นมาเสริมความน่าเชื่อถือ

“คือตอนนี้ดิฉัน คิดว่าที่ทำงานของคุณอยู่ใกล้กับที่บ้านน่ะค่ะ...มันเลยทำให้ฉันสะดวกในการเดินทาง”

“อ๋อ แบบนั้นเรียกว่าสะดวกมากกว่าครับ” รามัญยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่ได้ดูถูก แต่กลับดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างที่เธอไม่ได้พูดออกมา ทำให้เธอยิ่งรู้สึกว่าเขากำลังอ่านความคิดของเธออยู่

“แต่บริษัทของคุณรามัญ ก็ดูมีความน่าเชื่อถือและมั่นคงกว่าบริษัทเดิมที่ฉันเคยทำอยู่มากค่ะ” ณัฐชายังพยายามจะเน้นย้ำ

“อืม” รามัญพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะครางเสียงในลำคอ และเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังแต่ยังคงความสุภาพไว้