ต้าวโคแก่ของหนูใบชา
บทที่ ๒
“ไอ้ชาจะถึงแล้ว ตื่น ๆ” เสียงดังโวยวายนี้เป็นของ ‘ใบหม่อน’ พี่ชายที่หน้าหล่ออย่างกับเทพบุตร แต่นิสัยดุอย่างหมาแม่ลูกอ่อนได้พ่อ แถมดีกรีมีเมียเป็นมาเฟียฮ่องกงอีกต่างหาก “ตื่นได้ละไอ้หมา”
“ก็ปลุกทีเดียวตอนถึงไม่ได้รึไง” ฉันที่งัวเงียลืมตามาก็จ้องหน้ามันพร้อมที่จะแยกเขี้ยวใส่มากนะเออบอกเลย “จะรีบปลุกไปไหน เหงาก็คุยกับจูซซี่นั่น”
“จูซซี่มันหลับ” พี่ชายตัวดีก็เอาแต่ลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรสักเท่าไหร่ “ถึงแล้ว”
ฉันหันขวับไปกำแพงรั้วที่สูงลิบรอบรั้วถูกปลูกด้วยต้นไม้อะไรไม่รู้เขียวชอุ่มเต็มไปหมด รถพี่ชายจอดหน้าประตูที่ทำจากเหล็กสีเงินขนาดใหญ่
“อี๋!กลิ่นไม่เห็นจะสดชื่นเหมือนในนิยายเลย” ฉันรีบกดปิดกระจกรถขึ้นทันทีหลังจากเพิ่งเลื่อนมันลงได้แค่ไม่ถึงสองนาที “ในนิยายเขียนกันไปได้ยังไง กลิ่นหอมสดชื่นของใบไม้สีเขียว! แหวะ!”
“ก็แกไปดมต้นชะอม มันคงจะ
