ต้าวโคแก่ของหนูใบชา
บทที่ ๑
ก็ไม่เคยรู้ว่าทำไมจู่ ๆ พ่อผู้บังเกิดเกล้าของนัง ‘ใบชา’ สาวน้อยหัวสมัยใหม่วัยกระเตาะที่เพิ่งอายุย่างเข้ายี่สิบหมาด ๆ ที่ตั้งหน้ารอมหาลัยปิดเทอมมาตลอด เพราะหวังจะใช้ชีวิตนอนดูซีรีส์ จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อกดบัตรคอนเสิร์ตต้องสลายลงในพริบตาเพียงเพราะคำว่า ‘ไม่เรียนซัมเมอร์ใช่ไหมงั้นพ่อจะส่งลูกไปดูงานที่สวนเพื่อนพ่อที่กาญจนบุรีนะ’
“จบแล้ว ชีวิตนังใบชา..จบแล้ว” ฉันบ่นกับเพื่อนสนิทอย่างยัยฮารุ สาวสวยลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น
“มึงใจเย็นก่อนไหมใบชา แค่ไปไม่กี่วันทำอย่างกับว่าจะไปชั่วชีวิตงั้นแหละ” แม้มันจะพูดปลอบใจ แต่สีหน้าของมันบอกเลยว่าสมน้ำหน้านังใบชาคนนี้สุด ๆ “สู้ ๆ นะมึง มีชีวิตกลับมาให้ได้นะ”
“ขอบใจ!” ฉันหันขวับไปเบะปากใส่มัน ก่อนจะนั่งมองมือถือที่ยังค้างหน้าจอที่คุณสมศักดิ์ พ่อสุดหล่อของฉันส่งแชตมาให้ และจะทำอะไรได้ละ ก็มีแต่ต้องไปเท่านั้นแหละ “มึง กูไปลงเรี
