ต้าวโคแก่ของหนูใบชา
บทที่ ๕
“อ่าส์” ผมถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง สายตาประสานเข้ากับดวงตาคู่กลมที่เบิกกว้างตกใจ เธอจ้องหน้าราวกับกำลังตั้งคำถามมากมายให้หัว “ตื่นแล้วเหรอคะ”
“คุณสิงหาทำอะไรคะ” เธอถามออกมาทั้งอย่างนั้น คิ้วของเธอขมวดเข้าหาราวกับว่ามันจะผูกโบได้ “เข้ามาในห้องใบชาหมายความว่ายังไงคะ”
“หืม?” ผมเลิกคิ้วขึ้น จ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ ในใจคิดขบขันอยู่ไม่น้อย “นี่ห้องผมนะ”
เธอหันมองรอบ ๆ ในความมืดที่มีเพียงโคมไฟสีทองดวงเล็กที่ข้างเตียงส่องแสงสว่าง คิ้วทั้งสองข้างยิ่งขมวดเข้าหากันไปใหญ่ “แล้วทำไม..”
“ทำไมอะไรครับ” ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยของเธออย่างจงใจ ใบชาตกใจผละใบหน้าออกไปด้านหลัง ก่อนจะหันหน้ามาทำตาดุใส่ผม ที่ดูเหมือนลูกแมวน้อยเงี๊ยว ๆ แค่นั้น “ว่าไง..ทำไมอะไรเหรอ”
“ท..ทำไมใบชามาอยู่ที่นี่” เธอถอยหลังออกไปเล็กน้อย ก้มหน้างุดราวกับว่าเริ่มรู้สึกตัว หรือคิดอะไรออกมา
“น
