เลขาล่ารัก

โลกกลม

การันTalk

“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ” คุณวรันเอ่ยแล้วลุกขึ้นหลังจากที่เราตกลงเรื่องงานกันเสร็จ

“ยินดีครับ” ผมลุกแล้วจับมือกับคุณวรัน การคุยงานครั้งนี้ราบรื่นมากๆ ครับ

แพมเองก็ทำได้ดีครับ ไม่ว่าจะข้อมูลและเอกสาร นี้ไม่รู้เอาเวลาไหนไปอ่านข้อมูล

“พอจะมีเวลานั่งทานกาแฟกับผมต่ออีกไหมครับ”

“มีครับ “ผมว่าแล้วนั่งลงที่เดิม

แล้วคุณวรันก็สั่งกาแฟให้ผมและแพม

“แล้วเลขาคนเดินของคุณไปไหนหรอครับ”

“เธอป่วยครับ “ช่างสังเกตสะด้วย ขนาดเจอริสาแค่ไม่กี่ครั้งก็จำได้ละ หรือว่าจะชอบริสา

“อ้อ แล้วนี่คุณ” เขาชี้ไปพี่แพมแล้วทำหน้าสงสัย

“แพมครับ นักศึกษาฝึกงาน” ผมรีบพูดขึ้นก่อนที่แพมจะพูด

“นักศึกษาฝีกงานหรอ แต่ทำไมจำข้อมูลได้เยอะขนาดนี้ละครับ ถามอะไรก็ตอบได้หมดเลย” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม

ผมก็นึกว่าชอบริสา สายตาท่าทางเริ่มไม่ใช่ละ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย

“ขอบคุณนะคะ” แพมพูดแล้วยิ้ม!!! ยิ้มทำไมวะ

“เรียนอยู่ที่ไหนหรอครับ”

“มหาลัยxxxครับ “ผมนั่งฟังทั้ง2คนนี้คุยกัน

“มาค่าเทอมยังครับเนี่ย”

เห๊ยได้หรอวะ เป็นการจีบสาวที่เชยที่สุดเลย

“ไม่ต้องจ่ายแล้วค่ะ ฝึกงานจบก็คือเรียนจบแล้ว” แต่ก็ยังดีที่พนักงานของผมปฏิเสธ

“ถ้าฝึกงานเสร็จแล้ว รบกวนรับบริษัทของผมไว้พิจารณาด้วยนะครับ” นี้ถึงขั้นให้นามบัตรเลยหรอวะ ไม่ธรรมดาจริงๆ

“จะพิจารณาที่แรกเลยค่ะ”

จะพิจารณาที่แรกหรอ ไหนบอกว่าที่บริษัทผมใครๆ ก็อยากทำงานไงทำไมไม่พิจารณาบริษัทผมก่อนอะ น่าจับตีจริงๆ

“ถ้าไม่ติดอะไรผมขอไลน์คุณหน่อยได้ไหมครับ”

ผมชะงักทันทีที่ได้ยิน เดียวๆนะมากไปไหมวะขนาดผมทำงานด้วยกันยังไม่มีไลน์เธอเลย

ผมหันมองแพมทันที ถ้าเธอให้นะผมจะไล่ให้ไปหาที่ฝึกงานใหม่เลย นี้เวลางานห้ามทำเรื่องส่วนตัว

“ผมว่าคงไม่หรอกครับ แพมเขาชอบให้เบอร์พ่อกับคนอื่น คุณวรันคงไม่อยากได้เบอร์พ่อเธอหรอก”

“เบอร์พ่อหรอ ก็ดีนะครับจะได้เข้าทางพ่อ”

โห้ นี่ผมขัดขนาดนี้ยังจะขออีกหรอ แล้วนี่ก็ยิ้มจังเลย ยิ้มอะไรหนักวะ

“ขออนุญาตเสิร์ฟนะคะ” พนักงานมาเสิร์ฟกาแฟโคตรได้จังหวะ

ระหว่างที่พนักงานกำลังเสิร์ฟแล้วยืนบังผมๆ ก็รีบใช่เท้าเขี่ยให้แพมหันมา

“ห้าม ให้ ไลน์” ผมพูดด้วยรูปปากที่ชัดเจน แต่ไม่มีเสียง

“….” แต่เธอก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ถ้าให้ผมไล่ออกจริงๆ แน่ๆ

ทำไมไอ้เซนไปขอไม่ให้วะ แล้วถ้าหมอนี่ได้ผมไม่ยอมแน่

ผ่านไปสักราวๆ 10นาที

คุณวรันก็ชวนแพมคุยเรื่องอื่น ผมก็ได้แต่นั่งฟัง คุยเหมือนคนรู้จักกันเลยเนาะ

“แล้วไลน์คุณแพมเนี่ย ผมจะได้ไหมครับ” แล้วก็ยังวนมาเรื่องนี้อีกหรอวะ

“ไปเถอะแพมได้เวลาแล้ว” ผมมองนาฬิกาแล้วลุกขึ้น ส่วนแพมก็ลุกตามผม

“ไปไหนคะ”

“ผมต้องขอตัวนะครับ พอดีงานต่อ” ผมว่าแล้วถือกระเป๋าให้เธอแล้วดึงแขนออกมา

ผมพาเธอออกมาที่รถแล้วปล่อยก่อนจะยื่นกระเป๋าให้

“นี้เวลางานห้ามทำแบบนี้อีก”

“ฉันทำอะไรหรอ”

“ห้ามให้ไลน์คนอื่น แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานด้วย”

“ฉันยังไม่ได้ให้ใครเลยนะ”

“….” มันก็จริง เธอยังไม่ได้ให้นี้หว่า

“กลับได้ยัง เลิกงานแล้วนะ”

“งานฉันยังไม่เสร็จ เลขาก็ห้ามกลับขึ้นรถ”

วันนี้ผมจะพาเธอไปหาไอ้เซนดูสิเธอจะทำหน้ายังไง เด็กแสบแบบนี้ต้องเจอผม

ผมพาเธอมารอไอ้เซนที่ร้านอาหารเมื่อวานที่ผมเจอเธอ แต่วันนี้เลือกเป็นในห้องไม่ใช่นอกระเบียง

“ทำไมเขาไม่มาสักทีค่ะ” แพมมองนาฬิกาแล้วมองอีกก่อนจะถามขึ้น

“เดียวมันก็มา” และเธอดูเหมือนจะงงที่ผมเรียกลูกค้าว่ามัน

“ไอ้รัน” และไม่นานไอ้เซนก็เดินเข้ามาก่อนจะเรียกผม

“เอ้อ” ผมยกมือขึ้นเรียกมัน

“เธอ/คุณ” และทั้งสองก็ดูตกใจมากที่เห็นกัน

“เด็กฝึกงานที่บริษัทมึงหรอ” ไอ้เซนมันชิงถามขึ้นก่อน

“เอ้อ นั่งลงได้แล้ว”

ผมบอกให้มันนั่งลงแต่มันก็กำลังเดินไปนั่งอีกฝั่งที่แพมนั่ง

“นั่งตรงนี้” ผมรีบดึงแขนมันไว้ ทำไมมีแต่คนจ้องจะกินเธอวะ

“ทำไมต้องให้เบอร์พ่อด้วยอะ”

“ก็ฉันบอกไม่ให้ๆ แต่คุณก็ตื้ออยู่นั่นแหละ”

“งั้นวันนี้ขอเบอร์เธอจริงๆ ได้ปะ” ผมรีบหันมองมันทันที อยากตบมันจริงๆ ไม่ให้ก็คือไม่ให้ดิวะ

“กูมาคุยงานไม่ใช่คุยเรื่องส่วนตัว เอาเอกสารมาแพม”

ผมรีบแบรกทั้งสองคนเอาไว้

ผมกับไอ้เซนเริ่มคุยเรื่องโปรเจกต์ปลายปีที่เรากำลังร่วมกันสร้างขึ้นมาอยู่

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ” ผมพยักหน้าให้แพมแล้วเธอก็ลุกขึ้นไป

พอเธอไปถึงห้องน้ำแล้วผมก็รีบเปิดกระเป๋าเธอทันที

“ทำอะไรวะเป็นขโมยหรอ”

“หุบปากไป” ผมหยิบนามบัตรของคุณวรันมาขยำก่อนจะทิ้งถังขยะ แล้วเก็บกระเป๋าไว้ที่เดิม

แพมTalk

นี้โลกไม่กลมไปหน่อยหรอ ถึงว่าทำไมคุณรันเขารู้ว่าฉันชอบให้เบอร์พ่อกับคนอื่น เป็นเพื่อนกันนี่เอง

มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกไหมเนี่ย งงไปหมดแล้ว นี้ดีนะที่ฉันไม่ได้ให้เบอร์เพื่อนเขาไป ไม่งั้นก็คงมองฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายแน่เลย

2ชั่วโมงผ่านไป

จะสองทุ่มแล้วเขาก็ยังคุยกันไม่เสร็จเลย ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรแต่เขาไม่ให้กลับ น่าเบื่อรถก็อยู่บริษัท งั้นให้ไอ้พีชมารับดีกว่า

“คุยกับใคร” ฉันแค่เล่นมือถือแล้วเขาจะเสียงดังทำไมอะ

“คุยงานเสร็จยังคะ รถฉันอยู่บริษัทนะ”

“เสร็จแล้ว”

“งั้นฉันขอตัวกลับได้ไหม”

“เดียวไปส่ง” เดียวไปส่งหรอ เอาไงดีนะแต่ไอ้พีชออกมาแล้วนิ

ไม่ๆ ฉันนัดเพื่อนให้ออกมารับแล้ว ห้ามผิดคำพูด

“ไม่เป็นไรค่ะ มีคนมารับแล้ว”

~ตึด ตึด~

และไอ้พีชก็โทรเข้ามาทันทีเลย

“ถึงแล้วหรอคะ เดียวลงไปนะ” ฉันแกล้งรับสายมันด้วยเสียงหวาน และแน่นอนมันอารมณ์เสียมาก ฮ่าๆ “ฉันกลับได้ยังคะบอส”

“อืม” พอได้ยินแบบนี้ฉันก็ลุกแล้วเดินออกมาทันที

การันTalk

“มึงไปดูดิใครมารับเธอ”

“ไม่อะ เธอฝึกงานที่บริษัทมึงอยู่แล้วให้กูไปขอเบอร์ทำไมวะ”

“มึงอยากไปขอเองนิ”

“แล้วมึงจะเอาไปคนนี้ ไม่เอากูเอานะ”

“อย่ายุ่ง” มันน่ารำคาญจังวะ

“ชอบหรอ”

“….” ชอบหรอ ไม่มีทางอะแค่อยากได้เท่านั้นแหละ

“ไม่ชอบกูขอนะ”

“ก็กูบอกอย่ายุ่งไง กูจะเอาคนนี้ห้ามเสือก” ผมเริ่มโมโหละ คนนี้ผมจะเอาไงยังไงก็ต้องได้

“หึ อยากได้ก็รีบเดียวจะได้แดกของเหลือ”

คนอย่างผมหรอกินของเหลือไม่มีทาง

“ขอ2อาทิตย์ กูปิดเกมแน่”

จริงๆ ไม่น่าจะถึงสองอาทิตย์หรอกครับ ผมปิดเกมนี้แน่ เห็นเล่นตัวแบบนี้ถ้าผมรุกหน่ออยก็คงไม่นานหรอก