112
[DAIAH]
ฉวยโอกาสรัก
โชคดีที่ทางไปโรงแรมมีร้านยาเล็กๆใต้ตึก ผมจึงจอดซื้อยาซื้อชุดให้น้ำเกลือก่อนจะขับรถไปที่โรงแรม พิพลอยหลับอยู่เบาะข้างๆ ผมสตาร์ทรถไว้แล้วลงไปติดต่อเปิดห้องพัก
แต่ระหว่างที่เดินเข้าไปผมโทรบอกแม่ไปด้วย
CALLING | MOM
(ถึงกรุงเทพแล้วเหรอลูก)
"ยังครับอยู่แถวๆทางเข้ามอเตอร์เวย์ พิพลอยป่วยหนัก"
(ว่าไงนะ!? แล้วทำไง? ลูกกลับมาสวนไหม? หรือไปโรงพยาบาล)
"ไม่ ผมเปิดโรงแรม"
(ว้ายไดอา ลูกสาวเขามีพ่อมีแม่นะลูก พากลับสวนมาเดี๋ยวนี้!)
"ถ้าแม่อยากได้พิพลอยเป็นลูกสะใภ้แม่ต้องร่วมมือกับผม และมองข้ามเรื่องนี้"
(เราล่วงเกินเขาไม่ได้นะไดอา) ผมทำแล้ว ทำมากกว่าล่วงเกินด้วยซ้ำ แต่ผมไม่บอกแม่หรอกขี้เกียจฟังท่านบ่น
"ผมไม่ล่วงเกิน แค่ให้กินยานอนพัก ไหวก็เดินทางต่อ"
(อยากยื้อเวลาอยู่กับพิพลอยว่างั้นเถอะ)
ผมถอนหายใจและก้มหน้าลง ใช่ ผมอยากให้ยัยนั่นคุ้นเคยกับผมบ้าง อย่างน้อยๆก็เลิกตั
