episode 1 | อดีตที่เจ็บปวด
1288 คำ
อดีต
“จบแล้วสินะ เหนื่อยกับการเรียนมาหลายปี” เธอบ่นตะโกนเสียงค่อนข้างดังเพราะเวลานี้ไม่ค่อยมีใครอยู่แถวนี้แล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียนเพราะเธอกำลังจะจบมัธยมหกแล้ว วันนี้เธอแค่เดินทางมารับใบเกรดเฉลี่ยของตัวเองเพื่อไปยื่นมหาลัยที่ตัวเองสอบได้เท่านั้น
“โทรหาพี่เอเดนดีกว่า” เธอบ่นพึมพำออกมาคนเดียวแล้วล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนมาเพื่อจะต่อสายหาแฟนหนุ่มของตัวเอง แต่โทรยังไงปลายสายก็ไม่รับ
“ทำไมพี่เอเดนไม่รับสายนะ เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
“…..”
“หรือว่ารถติดเหรอ แต่นี่มันนานแล้วนะผิดปรกติจริง ๆ “
“…..”
“หรือว่าพี่เอเดนมีธุระ แต่ถ้าติดธุระจริง ๆ พี่ขาต้องโทรมาบอกเราก่อนสิ เดี๋ยวนั่งรออีกสักพักก็ได้เดี๋ยวเขาก็คงมา” เธอเดินมานั่งรอแฟนหนุ่มของตัวเองที่บริเวณโต๊ะไม้หินอ่อนหน้าอาคารเรียน
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
“นี่มันผ่านมานานแล้วนะ ตอนไหนพี่เอเดนจะมารับเนี่ย ทำไมเป็นคนแบบนี้บอกเราเองว่าจะมารับตอนบ่ายสามโมงไง ตอนนี้มันจะห้าโมงเย็นแล้วนะ มันเลยเวลามาสองชั่วโมงแล้ว คนยิ่งปวดฉี่อยู่อยากเข้าห้องน้ำจังเลย” เธอกำลังบ่นให้กับแฟนหนุ่มของตัวเองเพราะว่าเขาสัญญากับเธอเองว่าจะมารับกลับบ้าน แต่นี้เลยเวลามาสองชั่วโมงแล้วยังไม่มารับเธอเลย
“เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้ ถ้าออกมาจากห้องน้ำแล้วยังไม่มาจะไม่รอแล้วนะ”
@ห้องน้ำ
“อ๊ะ...”
“เสียงอะไรอะ” เธอบ่นพึมพำคนเดียวขณะได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ ออกมาจากในห้องน้ำ แล้วยิ่งตอนนี้มันเป็นเวลาห้าโมงเย็นไม่มีคนอยู่ด้วย ทำให้เธอเริ่มกลัวขึ้นมา
“อื้ออ~~~อ่า”
“เสียงอะไรเนี่ยคนยิ่งกลัว ๆ อยู่ แถวนี้ยิ่งไม่มีคนเดินผ่านมาด้วย”
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
“อ๊ะ...อื้ออ~~~”
“ชู่ว...อย่าเสียงดังสิ ถ้ามีคนมาได้ยินว่าเราทำอะไรกันเดี๋ยวฉันจะซวยกันหมด”
“นะ..นี่มันเสียงพี่เอเดนนิ” ลิตาพูดเสียงตะกุกตะกักเหมือนจะร้องไห้ เพราะเธอได้ยินเสียงที่ออกมาจากในห้องน้ำมันคล้ายเสียงกับคนรักตัวเอง
“คนข้างนอกเขาไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไรกันหรอกค่ะ สะ..เสียวพี่เอเดนเบา ๆ หน่อยสิคะ...อ๊ะ!..ซี๊ดด.อ่าาส์...อ๊ะ ๆ...พี่เอเดน...อ๊ะ~”
“…..”
“พี่เอเดนคะะะ อะอึก..อ๊าาส์~”
“อื้ออ”
“หึ”
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
“อ่าาา~~~”
“รีบใส่เสื้อผ้าเธอได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะออกไปรอข้างนอก”
แอดดด...
เอเดนกำลังเดินออกมาข้างนอกห้องน้ำโดยไม่สนใจอะไรรอบข้าง แต่พอเงยหน้าขึ้นกับต้องทำหน้าตกใจเพราะเห็นแฟนสาวตัวเองยืนร้องไห้อยู่พร้อมกับทำหน้าผิดหวังในตัวเขา
“ละ...ลิตา”
“พี่เอเดนรอปลายด้วยสิคะ อะ...อ้าวลิตาคือมันไม่ใช่แบบนั้นนะ” เพื่อนสาวที่เดินตามแฟนหนุ่มของเธอออกมาจากในห้องน้ำก็ทำท่าทางตกใจไม่ต่างจากแฟนหนุ่มเธอมาก แต่ไม่นานเธอก็แสยะยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำ จนเธอที่มองอยู่รู้สึกละอายใจและผิดหวังในตัวของพวกเขาสองคนเอามาก ๆ
“พี่เอเดน”
“.....” เขาไม่พูดอะไรเอาแต่ยืนมองหน้าเธอ
“ปลายฟ้า” เธอเรียกแฟนตัวเองอย่างเอเดนกับเพื่อนสนิทอย่างปลายฟ้าด้วยน้ำเสียงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“คือเราขอโทษนะลิตา เรากับพี่เอเดนไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ” เพื่อนสาวอย่างปลายฟ้าขอโทษเธอด้วยน้ำเสียงและสายตาอย่างเหนือกว่าเหยียดยิ้มอย่างมีจริต
“มันไม่ใช่แบบที่เธอได้เห็นนะพี่อธิบายได้ ฟังที่พี่พูดก่อนนะลิตา”
“แบบนี้คือพี่จะแก้ตัวอีกเหรอคะ”
“ลิตาพะ...พี่” แฟนหนุ่มเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
“ลิตาว่าเราคงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันแล้วนะคะ ลิตาได้ยินชัดทั้งสองหูและเห็นทั้งสองตาว่าพี่กำลังมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น ลิตาไม่ได้โง่นะหรือพี่คิดว่าตาโง่ จนจะหลอกยังไงก็ได้ พูดแบบไหนลิตาก็คงเชื่อใช่ไหมคะ”
“พี่ขอยืนยันว่าพี่มีอะไรกับผู้หญิงคนนี้ก็จริง แต่พี่รักเราจริง ๆ นะลิตา มันก็แค่เอาเฉย ๆ พี่ไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้เลยนะ”
“พี่เอเดนทำไมพูดแบบนี้คะ”
“เธอหยุดพูดเลยนะปลายฟ้า”
“แล้วทำไมปลายจะพูดไม่ได้คะ”
“ไม่ต้องเถียงกันแล้วค่ะ หยุดทั้งสอง” เธอพูดขึ้นมาและมองหน้าแฟนหนุ่มของตัวเอง “เรา เลิก กัน”
“ไม่ ยังไงพี่ก็ไม่เลิก ให้ทำยังไงเธอถึงให้อภัยพี่ บอกมาพี่จะทำ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขอร้องต่อเธอ
“ก็บอกว่าเราเลิกกะ...”
“บอกว่าไม่เลิกไง” เขาไม่สำนึกต่อสิ่งที่ตัวเองทำแต่กลับตะโกนกลับใส่เธอเสียงดัง
เธอมองไปที่เขาด้วยความผิดหวังและรู้สึกเหนื่อยที่จะฟังเขาแก้ตัว ก็เลยเดินหนีออกจากหน้าห้องน้ำแบบไม่สนใจ รีบเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนเพื่อจะโบกรถกลับบ้าน แต่พอกำลังจะเดินพ้นประตูก็มีคนมาคว้ามือเธอเอาไว้ ซึ่งเดาไม่ยากคน ๆ ก็คือแฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง
“พี่จะไปไหน” ปลายฟ้าที่ยืนอยู่ข้างเขาก็รีบเดินมาคว้ามือของเขาเอาไว้
“ปล่อยมือฉันปลายฟ้า”
“ไม่ต้องตามมันไปหรอก”
“ฉันบอกให้ปล่อย” เขาสะบัดมือปลายฟ้าที่พยายามคว้ามือของเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาวิ่งตามลิตาไป แต่เขาก็ไม่สนใจกระชากมือกลับมาอย่างแรงจนมือของเขากับมือของเธอเป็นอิสระต่อกัน เขาจึงรีบวิ่งตามแฟนสาวของตัวเองมาที่หน้าโรงเรียน
“ลิตา ลิตา” เขาเรียกชื่อของเธอออกไปเสียงดังพร้อมกับวิ่งไปคว้าเอามือมาจับประสานกันเอาไว้เพราะกลัวว่าเธอจะหนีหายไป
“คุยกันก่อนนะครับ”
“…..”
“พี่ขอโทษ”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันได้ไหมคะ ลิตาขอเวลาทำใจนิดนึงนะคะ”
“ได้ พี่ให้เวลาถึงพรุ่งนี้นะ เดี๋ยวตอนเช้าพี่จะไปหาแต่เช้า”
“ลิตาว่าไว้เปิดเทอมแล้วค่อยคุยกันดีกว่าค่ะ ลิตายังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพี่เร็วขนาดนั้น”
“แต่มันนานไปนะ พี่ทนไม่ได้หรอก”
“หรือว่าเราไม่ต้องคุยกันตลอดชีวิตดี เอาแบบนี้ดีไหมคะ”
“ไม่ดี”
“งั้นก็ทำตามที่ลิตาขอร้องดีกว่าค่ะ”
“งั้นก็ได้ สำหรับเธอพี่รอได้อยู่แล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้”
“ค่ะ งั้นลิตากลับก่อนนะ”
“ถึงห้องแล้วอย่าลืมโทรหาพี่ด้วย”
“ขอไม่โทรนะคะ ไปก่อน”
เขายืนมองแฟนสาวของตัวเองที่เดินขึ้นรถแท็กซี่ พร้อมกับโบกมือลาเธอทั้งที่เธอไม่สนใจก็ตาม แล้วเดินกลับเข้ามาในโรงเรียนเพื่อจะเดินไปรถของตัวเองที่จอดอยู่เพื่อจะกลับบ้าน
- ผู้เขียน
