episode 4 | เผชิญหน้า
1143 คำ
หนึ่งปีต่อมา
@สนามบิน
"คิดถึงที่นี่จังเลย" เธอพูดพลางมองไปทั่วสนามบินที่ไม่ได้เจอนานกว่าหนึ่งปีแล้ว
"ลิตา"
"พี่ลูคัส" เธอได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง จึงหันไปมองเห็นลูคัสที่กำลังยืนมองเธออยู่ไม่ไกล เธอจึงรีบเดินลากกระเป๋าไปหาพี่เขา
"เป็นยังไงบ้างอยู่ที่ฝรั่งเศสสนุกไหม"
"สนุกค่ะ แต่เหงา ๆ บ้าง ขอบคุณพี่ลูคัสมาก ๆ เลยนะคะที่เป็นธุระจัดการทุกอย่างให้ลิตา"
"ไม่เป็นไร ไปขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวพี่เข็นกระเป๋าให้เอง"
"ขอบคุณนะคะ"
"พี่ลูคัสต้องพาลิตาไปหาห้องพักนะคะ" เพราะห้องที่เธอเคยอยู่มันไม่ใช่ของเธอ มันเป็นของอดีตแฟนหนุ่มที่เขาเคยซื้อไว้ให้เธออยู่พัก พอเลิกกันไปแล้วที่ตรงนั้นเธอก็ไม่ควรกลับไปอยู่อีกแล้วถึงเขาจะซื้อให้เธอก็เถอะ
"ไปอยู่คอนโดพี่"
"เกรงใจ"
"ไม่ต้องเกรงใจ เราก็รู้พี่มีคอนโดหลายที่"
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ลิตาคงไม่รู้ว่าจะไปเพิ่งใคร"
"อย่าพูดแบบนั้นสิ พี่เห็นเราเป็นน้องสาวนะ"
"ขอบคุณนะคะพี่ชาย" ลิตาเดินตามลูคัสไป
@คอนโด
"ทำไมเลือกที่นี่ล่ะ ห้องนี้มันไม่ค่อยใหญ่เลยนะมีให้เลือกตั้งหลายที่แต่ทำไมเลือกที่นี่"
"ทำไมจะไม่ใหญ่ล่ะคะ อย่าลืมสิลิตาอยู่คนเดียวนะ จะให้อยู่ใหญ่ ๆ ไปทำไม แล้วอีกอย่างมันใกล้มหาลัยที่จะเรียนต่อด้วยเดินไปแป๊บเดียวก็ถึง"
"ตามใจ แล้วหิวข้าวหรือยัง
"หิวมากค่ะ อาหารบนเครื่องไม่อร่อยเลยลิตากินไปได้นิดเดียว"
"อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม"
"อาหารไทยค่ะ ไม่ได้กินนานแล้วคิดถึงมาก"
"งั้นไปกินกันพี่ก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน" พี่เขาเดินมาจับมือเธอเราสองคนจึงเดินออกจากคอนโดไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ เพื่อนทานอาหารและเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นเข้าห้องด้วย
@ห้างสรรพสินค้า
"เป็นไง อร่อยไหม"
"อร่อยมากค่ะ เดี๋ยวลิตาจะกินเยอะ ๆ เลย"
"กินเยอะ ๆ เลย ผอมมากนะเดี๋ยวนี้"
"น้ำหนักลงนิดหน่อยค่ะ พอดีก่อนกลับเร่งทำงานเยอะ"
"ไม่นิดหน่อยแล้วมั้งพี่ว่า เอาขนมหวานด้วยไหม" พี่เขาเอ่ยถามเธอส่วนเธอก็พยักหน้าเพื่อตอบตกลงเพราะตัวเองก็อยากกินของหวานด้วย
"เอาอะไรเดี๋ยวพี่สั่งให้"
"ลิตาอยากกินขนมลอดช่องค่ะ"
พี่เขาได้คำตอบจากเธอ ก็รีบหาพนักงานเพื่อสั่ง โดยพอเห็นแล้วพนักงานก็รีบเดินมาหา พี่เขาจึงบอกเมนูไป โดยรอไม่นานเลยขนมหวานชนิดต่าง ๆ ที่สั่งมาหลายอย่างก็วางเรียงรายกันอยู่ต่อหน้าเธอ เธอจึงลงมือกินทันที
หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
"อยากได้อะไรอีกไหม" พี่ลูคัสเอ่ยถามเธอขณะเดินเล่นเพื่อย่อยอาหารและขนมหวานที่เพิ่งทานไป
"ลิตายังไม่มีชุดนักศึกษาเลย"
"จริงด้วย พี่ลืมเรื่องนี้ไปเลยเราไปหาเลือกซื้อกันดีกว่า" ทั้งสองคนก็เดินมองหาร้านขายชุดนักศึกษา โดยระหว่างทางก็แวะซื้อของที่ถูกใจไปด้วย
"อยู่นั่นไงค่ะพี่ลูคัส"
พอเห็นร้านที่ตัวเองกำลังหาก็เดินมุ่งหน้าเข้าร้านทันที โดยพี่ลูคัสเดินปลีกตัวไปนั่งรอที่เก้าอี้ ส่วนเธอก็เดินมาหยิบดูชุดที่ตัวเองจะใส่ พอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมาหาพี่ลูคัสที่กำลังนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์รอเธออยู่
"ได้แล้วค่ะ พี่ลูคัส"
"ป่ะไปจ่ายเงิน"
"หยุดเลยค่ะ นี่มันชุดของลิตานะพี่ลูคัสจะมาจ่ายให้ทำไม อาหารก็เลี้ยงไปแล้วบอกว่าไม่ต้องเลี้ยงก็ไม่ยอม" เธอรีบเดินไปห้ามเขาขณะที่เขากำลังยื่นบัตรไปจ่ายของให้เธอ
"แค่นี้เองให้เลี้ยงตลอดชีวิตยังได้เลย"
"ไม่เอาค่ะ ลิตาจะจ่ายเอง"
"หึ"
"อะไร"
"ไม่อยากให้พี่จ่ายให้ ก็ไปจ่ายเองได้แล้ว"
"ค่ะ" เธอก็เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน พอจ่ายเสร็จกำลังเดินมาหาพี่ลูคัสแต่สังเกตเห็นอะไรแปลก ๆ เหมือนกับว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่ยังไงก็ไม่รู้
"พี่ลูคัสคะ ลิตารู้สึกว่าเหมือนมีคนมองเราอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ"
"ไม่มีนะ พี่ว่าเราคงคิดมากเอง"
"สงสัยคงคิดมากเองจริง ๆ ค่ะ"
"เรากลับกันดีกว่า มันจะสองทุ่มแล้ว"
"ค่ะ"
หลังจากที่ลูคัสและลิตาเดินออกไปจากบริเวณนั้น คนที่กำลังยืนแอบมองที่มุมหนึ่งของร้านก็ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงโทรหาเจ้านายของตัวเองทันที ซึ่งรอสายไม่นานเจ้านายตัวเองก็กดรับสาย
(ว่า)
"คุณชายครับ..."
สามวันต่อมา...
ครืดดด ครืดดด
เธอขยับตัวเบา ๆ หลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์พร้อมกับใช้มือควานหาไปด้วยทั้งที่ตายังไม่ลืม
ครืดดด ครืดดด
พอหาไม่เจอเธอก็ลืมตาดูพร้อมกับหยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรมา พอเห็นเบอร์ก็ยิ้มออกมาพร้อมกดรับสายทันที
"ว่าไงคะ"
(วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ ลืมหรือเปล่า)
"ไม่ลืมค่ะ"
(ไม่ลืมอะไร เสียงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน)
"ก็ใช่ค่ะ ลิตานอนเพลินไปหน่อย"
(ยังไม่ชินกับเวลาประเทศไทยอีกเหรอ ตื่นได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปรับ)
"ค่ะ เดี๋ยวลิตาขออาบน้ำก่อนนะ"
(โอเค)
หลังจากวางสายจากลูคัสแล้ว ตาของเธอมองไปที่นาฬิกาที่ผนังพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว
"เกือบสายจนได้ ถ้าไม่มีพี่ลูคัสโทรมาปลุกต้องสายตั้งแค่วันแรกแน่ ๆ " เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำทันที พออาบเสร็จก็รีบเปลี่ยนชุดแล้วเดินมาที่ห้องครัวตัวเองเพื่อจะทำแซนด์วิชง่าย ๆ ทานลองท้อง เพราะตอนนี้ก็เหลือเวลาบ้างนิดหน่อย
สิบห้านาทีต่อมา...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เธอที่กำลังห่อแซนด์วิชอยู่นั้นได้ยินเสียงเคาะประตูจึงเรียบวิ่งไปเปิดทันที
แกรกกก
"ทำอะไรอยู่"
"ทำแซนด์วิชค่ะ เพราะคิดว่าพี่ลูคัสคงยังไม่กินอาหารเช้า เลยทำเผื่อด้วยค่ะ"
"ขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเก็บของแปปนึงนะ" เธอวิ่งไปเก็บของที่ตัวเองทำกระจัดกระจายไว้จากการทำแซนด์วิช แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายตัวเองมาเธอ แล้วเดินกลับออกมาหาลูคัสขณะเขานั่งโซฟาเล่นโทรศัพท์รอเธอ
- ผู้เขียน
