“มาแล้ววว~” เสียงของหนูนาลากยาวตั้งแต่ตอนที่สายขิมออกไปเปิดประตูบ้านให้ แขกผู้มาใหม่ฉีกยิ้มให้กว้างที่สุด เข้าไปกอดตัวเพื่อนเอาไว้แน่นๆ น้ำตาพานจะคลอเบ้าเมื่อเห็นตัวเล็กในอ้อมกอดของเพื่อน บุคลิกของเพลงและท่าทางดีอกดีใจที่เพลงแสดงออกมาเช่นกัน
“คิดถึงแกอ่ะ คิดถึงจนจะบ้าตายเลย”
“รู้แล้ว อย่าร้องสิ” คนที่จะร้องตามทำเป็นห้าม น้ำตารื้นจนเกือบจะไหลอยู่แล้วเหมือนกัน
“แกเป็นไงบ้างอ่ะ ตอนคลอดแกเจ็บไหม แล้วหลานฉันเลี้ยงยากหรือเปล่า งอแงกวนแม่บ้างไหม” หนูนาชะโงกใบหน้าไปที่ฟูก ‘พลอยชมพู’ ในวัยสามเดือนเศษหลับตาพริ้มขณะกินนมจากเต้า เด็กน้อยตัวขาวจั๊วะ ขนตายาวเหมือนแม่ แก้มสีชมพู ปากนิดจมูกหน่อย เหมือนเพลงเลย ไม่มีอะเลยที่ไม่เหมือนเพลง
“เหมือนแกเลยอ่ะ ปากก็เหมือนจมูกก็เหมือน ทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้ล่ะลูก” หนูนาน้ำตาซึม มือเอื้อมไปเตะมือเล็กจนเจ้าตัวน้อยปรือตามอง แต่แค่แว๊บเดียวก็เคลิ้มหลับ มุมปากผุดร
