วันเวลาหมุนไปแบบไร้จุดหมาย ไม่ถึงปีที่มีเพลงกับปีกว่าๆ ให้หลังที่ไม่มีเธอ ทว่าภาพจำมันยังฉายชัดตอนที่เคยมี ไม่เคยลืม หลับตาลงก็ยังนึกถึง ดวงหน้างดงามกับรอยยิ้มตรึงใจ เสียงของเธอ สัมผัสของเธอทำยังไงก็ลืมไม่ได้ ถึงวันนี้จะยังไม่มีโอกาสได้เจอ แต่ชื่อนี้และชาตินี้ภีมพลคงไม่ลืม
“ลูกค้าที่นัดตอนสี่โมงวันนี้ขอเลื่อนเวลาเป็นสองทุ่ม คุณภีมโอเคไหมครับ”
“ถ้าวันนี้ไม่สะดวกก็เลื่อนไปวันหลัง ช่วงเย็นฉันจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน”
“แม่บ้านบ้านคุณหญิงทำอาหารถูกปากมากเลยเหรอครับ” แทบกลายเป็นภาพติดตา พักหลังภีมพลกลับไปทานมื้อเย็นที่บ้านเสมอ อาหารบนโต๊ะล้วนเป็นอาหารจากบ้านคุณหญิงที่ให้คนเอาไปส่งให้ ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกอาจจะยังไม่เต็มร้อย แต่คนเป็นแม่ตัดลูกไม่ขาดหรอก ต่อให้โกรธแค่ไหนวันหนึ่งย่อมอภัยอยู่ดี
“อืม” ภีมพลตอบรับสั้นๆ นับตั้งแต่วันนั้น วันที่เข้าใจผิดคิดว่าเพลงกลับมาหา เขาเหมือนคนบ้าที่เอาแต่
