“อื้ออ~” คนบนเตียงขนาดคิงไซส์สีชมพูอ่อนขยับตัวอย่างเชื่องช้า ใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่แนบกับหมอนใบใหญ่หันตามแรงขยับ มือฝ่าประคองที่หน้าท้องอัตโนมัติก่อนที่ตากลมจะเปิดโพลงฝ่าความมืดขึ้นมา
“วันนี้กวนคุณแม่จังเลย หิวตอนดึกเหรอลูก” แรงขยับผ่านหน้าท้องนูนส่งผลให้เพลงเริ่มคุยกับคนในท้อง มือเรียวลูบไล้สัมผัสที่แรงขยับพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมา
“นมอุ่นสักแก้วดีไหมคะ ก่อนนอนคุณแม่ดื่มไปนิดเดียวเอง ตัวเล็กกินไม่อิ่มล่ะสิ” ว่าออกมาพลางเอนตัวไปเปิดสวิตซ์ไฟที่หัวเตียง แสงสว่างภายในห้องตอนกลางคืนในยามที่ส่องแสงเพียงสลัวสร้างบรรยากาศอีกแบบ อยู่ที่นี่ไม่เคยเบื่อ เสมือนคุณย่าของเจ้าตัวน้อยต้องการเนรมิตรสวรรค์บนดินให้เราทั้งสองคน
เพลงก้าวขาลงบันไดอย่างระมัดระวัง สลิปเปอร์ค่อยๆ ลากเดินค่อยๆ ไป ค่อยๆ มา พอถึงห้องครัวก็เปิดเพียงไฟตรงทางเดิน หวังว่าอีกคนที่ดูแลเธอมาทั้งวันจะไม่ตื่นกลางดึก ทว่าทันทีที่ไฟเปิด สายขิมลุ
