มาเฟียรักเถื่อน

“ผลั๊วะ!!! ตุบ” เสียงไม้หน้าสามกระทบเข้ากับใบหน้าของชายหนุ่มที่โดนมัดมือสองข้างไว้กับเสา ร่างสูงทรุดตัวลงกับพื้นอย่างยอมจำนน ตอนนี้เค้าโครงหน้าเดิมเปนยังไงแทบจะไม่มีใครจำได้ ใบหน้าบูดเบี้ยว ตาปูดออกมาแถมยังช้ำเลือดช้ำหนอง ผ่านการโดนซ้อมที่ยาวนาน แต่มันก็ยังไม่ปริปากบอกว่าใครร่วมมือกับมันบ้าง “นายครับ มันยังไม่ยอมเปิดปากเลยครับ ตอนนี้ มันบอกแค่ว่ามันทำคนเดียว” คนที่ลูกน้องเรียกว่าเจ้านาย ชายหนุ่มผู้มีเรือนร่างสูงกำยำ ผิวขาวจนออกซีดของเขาเลยดูดีกว่าคนทั่วไป จนเหมือนมีเชื้อพระวงศ์ หน้าตาลูกครึ่งที่ผสมผสานเชื้อชาติอย่างลงตัวทำให้เขาดูหล่อ คิ้วเรียวหนาพาดผ่านดวงตาดุคม แค่ตวัดมองก็ทำเอาหลายคนกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ เขาอยู่ในชุดสูทสีดำเข้มสนิททั้งตัว มือเรียวสวยซีด กำลังจุดบุหรี่สูบ เมื่อได้ยินลูกน้องรายงานแบบนั้น ก็ต้องหยุดการกระทำ ปล่อยบุหรี่ตกลงกับพื้นใช้เท้าขยี้จนมันแหลกละเอียด ก่อนจะตอบเบาๆ แต่ทำเอาคนฟังเส้นขนท้ายทอยชูชันและเสียวสันหลัง “ถ้าเค้นความจริงไม่ได้ แสดงว่ามึงทำงานไม่ได้เรื่อง หรือจะให้กูจัดการมึงก่อน” เสียงเรียบๆเย็นๆที่ตอบกลับมา ทำให้ลูกน้องต้องก้มหน้าโดยอัตโนมัติ สุดหายใจลึกๆ ก่อนจะมองผู้เป็นนาย “ผมจะให้มันพูดชื่ออีกคนที่ร่วมมือกับมันให้ได้ครับนาย” ลูกน้องของมาเฟียหนุ่มทำความเคารพนายก่อนจะออกไป สำหรับ“เจย์เดน” คนอย่างเขาไม่มีคำว่าพลาดหรือทำไม่ได้ แต่เมื่อสองวันก่อน เขาให้ลูกน้องปลายแถวไปส่งสินค้าซึ่งเป็นอาวุธส่งครามให้กับลูกค้าแถมชายแดน แต่แทนที่มันจะไปส่งของให้ถึงมือลูกค้า มันกลับเอาของของเขาไปขายให้กับคนอื่นมูลค่าสินค้ามันอาจจะไม่ได้เยอะ แต่มันกล้าบังอาญมาลูบคมมาเฟียอย่างเขา เห็นทีมันจะอยู่ไม่สุขสงบ สิ่งที่เขาจะมอบให้แก่คนทรยศ ก็คือความตายเท่านั้น . . . ฟุบ ! ฟุบ! ฟุบ! เสียงคนเข้ามาในบ้านพร้อมเก็บของอย่างลุกลี้ลุกลน ส่งผลให้หญิงสาวที่นอนอยู่ในห้องแคบๆ ต้องลุกขึ้นมาเปิดไฟด้วยความกล้าๆ กลัวๆ แต่พอเห็นว่าเป็นพี่ชายตัวเอง ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่คิ้วเรียวสวยสองข้างก็ต้องขมวดเข้าหากัน เมื่อคนเป็นพี่มีท่าทีตื่นตัวกับอะไรบางอย่าง แถมยังมาเก็บข้าวของเหมือนจะหนีใคร ตอนตีสามเนี่ยนะ “ไอ้พี่ตะวัน พี่จะเก็บข้าวของไปไหนเนี่ย แล้วทำไมทำท่าเหมือนหนีอะไรมา” ตะวันมองหน้าน้องสาวที่ห่างกับเขาเกือบ 5 ปี ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ “พี่ทำงานพลาด ตอนนี้เจ้านายพี่กำลังจะสั่งลูกน้องให้มาจัดการพี่ พี่ต้องหนีไปจากที่นี้สักพัก ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พี่จะกลับมา” จันทร์เจ้าก็ยังมองแบบงงๆ ไม่เข้าใจอยู่ดี แค่ทำงานพลาด มันต้องขนาดนี้เลยหรอ ขนาดเธอทำงานที่ออฟฟิศ ความซุ่มซ่ามของเธอ ทำให้งานเธอโดนตีกลับตั้งหลายครั้ง แต่เธอก็แค่โดนเจ้านายด่าทุกวัน ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เธอไม่เห็นต้องหนี ทำผิดก็แค่ทำใหม่ เจ้านายห่าอะไรพี่เธอเนี่ย ถึงใจร้ายขนาดนี้ “แล้วอาทิตย์ลูกพี่ล่ะ จะพามันไปด้วยมั๊ย ฉันจะไปปลุกให้” เธอไม่อยากให้พ่อกับลูกเขาห่างกัน เพราะพี่ชายเธอรักอาทิตย์มาก เนื่องจากเด็กชายร่างกายไม่แข็งแรง แถมยังโดนแม่แท้ๆ ทิ้งไปตั้งแต่ยังแบเบาะ เธอเลี้ยงจนคนภายนอกคิดว่า เป็นครอบครัวสุขสันต์พ่อแม่ลูก “ไม่ๆๆ ฉันไม่อยากพาลูกไปลำบาก จันทร์เจ้า ฟังพี่นะ ถ้ามีคนถามหาพี่ก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็น ไม่อะไรทั้งสิ้น แล้วถ้ามีคนถามว่าอาทิตย์เป็นลูกพี่รึเปล่าก็บอกว่าไม่ใช่นะ พี่ไม่อยากให้อาทิตย์ตกอยู่ในอันตราย ส่วนนี้เงินสำหรับใช้จ่ายช่วงที่พี่ไม่อยู่ พี่ฝากลูกด้วยนะจันทร์” ตะวันรัวจนเธอแทบฟังไม่ทัน แต่จับใจความได้บางประโยคเท่านั้น กำลังมีอันตรายหรอ เจ้านายของตะวันเป็นใครกันแน่ แล้วทำไมตะวันถึงมีเงินมากมายเป็นปึกขนาดนี้ให้เธอ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรดี พี่ชายของเธอก็ใส่หมวกเหมือนจะปิดบังใบหน้า ก่อนจะมีรถมอไซด์มารับแล้วบิดหายไปอย่างรวดเร็ว จันทร์เจ้าตบหน้าตัวเองแรงๆ “โอ๊ย!!!! ก็ไม่ได้ฝันไปนี้หว่า เกิดอะไรขึ้นกับตะวันนะ” แล้วทำไมตบหน้าตัวเองซะแรง ไอจันทร์! ติ๊งต๊องจริงๆ จันทร์เจ้าเกาหัวแกร็กๆด้วยความงง ก่อนจะเข้ามุ้งเพื่อจะหลับต่อ เพราะเธอต้องทำงานแต่เช้า เข้าสายเดี๋ยวก็โดนว่าอีก เธอต้องต่อรถหลายเที่ยวกว่าจะถึง งานมันหายากนี่นา ตั้งแต่จบมาเตะฝุ่นอยู่ตั้งหลายเดือน กว่าจะหางานได้ แถมตะวันก็เตร็ดเตร่ๆ ยุ่งกับนักเลงหัวไม้ ทั้งที่เธอพยายามขอร้องให้เขาเข้ามาอยู่ในลู่ในทาง แต่พี่ชายเธอหัวดื้อ บอกว่าอยากรวยเร็วๆ ไม่อยากทำงานกินไปวันๆ เขาเลยหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องสีเทาๆ ทำให้ภาระการเลี้ยงหลานแทบจะมาอยู่ที่เธอทั้งหมด โชคดีที่ปีนี้ อาทิตย์เข้าโรงเรียนแล้ว เธอเลยไม่ต้องพาไปฝากใครเลี้ยงอีก เพราะหาคนฝากยาก แถมค่าจ้างเลี้ยงเด็กก็ไม่ได้ถูกๆเลย เธอเอาเงินที่ตะวันให้ไว้ใต้หมอน เธอไม่เคยจับเงินมากขนาดนี้หรอก ไม่รู้ว่ามันจำนวนเท่าไหร่ แต่รู้แค่ว่าเป็นเงินที่พี่ชายฝากให้ลูกเขาก็เท่านั้น