หลง
1024 คำ
ชุดทำงานที่เขาให้ลูกน้องเอามาให้ มันสวยมาก สวยทุกชุด จนเธอเลือกไม่ถูก มีแต่ชุดเดรสที่ใส่ออกมาแล้ว ลูกคุณหนูมาก เธอไม่เคยมีผ้าทำงานแบบนี้เลย อยากมาก็เสื้อเชิ้ตโง่ๆ กับกระโปรงสีดำราคาถูก เธอลูบแล้วลูบอีกด้วยความตื่นเต้น แต่ๆๆๆๆ.. เขาให้ชุดแบบนี้เธอมา แล้วมาหักเงินทีหลังรึเปล่า พอพลิกดูป้ายราคา สยองขวัญมาก แพงงงงงงสุด แพงจนไม่กล้าใส่ แค่ไปทำงานเลขา ราคาชุดตัวหนึ่งเท่ากับเงินเดือนเธอเดือนหนึ่งเต็มๆเลย มันทำจากผ้าอะไร ทำไมถึงได้แพงนักล่ะเนี่ย แต่พอเห็นนาฬิกาแจ้งเตือนเวลา ฉิบหาย!!! เหลืออีกไม่กี่นาที เวลาที่เขานัดไว้ เธอเลยรีบแต่งตัว แต่งหน้านิดหน่อย ไม่ให้ซีดเกินไป พอมองในกระจก ว๊าวววว แต่คนสวยกำลังจะซวย เพราะสายแล้ว เธอรีบวิ่งไปก่อนที่รถเขาจะปิดประตู หญิงสาวเข้าไปทัน แต่ต้องหอบแฮกๆ
“เธอสายไป 2 นาที วันหลังถ้าสายก็หาทางไปเอง เป็นเลขาต้องรู้จักเวลาด้วย เข้าใจมั๊ย”
ดวงตาคู่สีน้ำเงินเข้ม หันมาตวัดตามองเธอพร้อมดุทางสายตาออกมา เธอรีบยกมือไหว้ขอโทษเพราะรอบนี้เธอผิดจริง แล้วนั่งอย่างเงียบๆ เจียมเนื้อเจียมตัว
“เดี๋ยวไปถึงบริษัทจะมีคนมาสอนงานเธอ ช่วงเดือนแรกให้เธอเป้าผู้ช่วยไปก่อน ถ้าคล่องเมื่อไหร่ ก็ค่อยขยับมาเป็นเลขาเต็มตัว แต่งานฉันมี นอกเวลาด้วย เพราะฉันต้องไปพบลูกค้านอกเวลา เธอต้องไปกับฉัน เข้าใจมั๊ย”
เธอพยักหน้างึกๆ เป็นเชิงเข้าใจ เขากวาดตามองดูเธอในชุดทำงานที่เขาเลือกเอง พร้อมกับยิ้มมุมปาก มันก็เหมาะกับเธอดีนะ ใบหน้าหวานๆ เมื่ออยู่ในชุดนี้ ยิ่งสวยสว่างขึ้น พร้อมกับแต่งหน้าอ่อนๆ ลูกน้องเขามองเธอเป็นแถว แต่สาวเจ้ายังเด๋อด๋าไม่รู้ตัว เขาหันไปมองแรงจนพวกมันก้มหน้าหลบกันเป็นแถว เป็นอันเข้าใจว่า ‘คนนี้ของนาย’
เธอเพิ่งรู้ว่า เขามีบริษัทขนส่งสินค้าขนาดใหญ่โตมากๆ มีพนักงานมากกว่าร้อยคน นึกว่าจะมีธุรกิจผิดกฏหมายอีกซะอีก วันแรกที่เธอทำงานเป็นผู้ช่วย เห็นตารางเขาแล้วยุ่งสุดๆ เธอแทบไม่ได้เจอหน้าเขาเลย จนกระทั่ง พี่เลขาให้เธอเอากาแฟไปเสริฟเขา ชายหนุ่มที่กำลังปวดหัวกับตัวเลข เขาเบื่องานถูกกฏหมายจริงๆ แต่ทำไงได้ ในเมื่อน้องฟอกเงิน ทำเงินผิดใหเมื่อเเป็นเงินถูก ถึงจะเอาไปหมุนต่อได้ เมื่อเห็นหน้าจันทร์เจ้าโผล่มา เลยรีบสั่งว่าตอนค่ำๆ ต้องไปคุยงานที่ผับต่อกับเขา
“ที่ผับเหรอค่ะ ดีจัง หนูไม่เคยเข้าไปก่อนเลย แต่หนูเป็นห่วงอาทิตย์ ถ้ากลับดึกเกิน”
เธออยากไปนั่นแหละ แต่อีกใจก็พะวงหลาน เพราะที่นั่น หลานเธอก็มีแค่เธอคนเดียว แต่เจย์เดนเปิดกล้องวงจรปิดให้ดู ว่าตอนนี้อาทิตย์กลับจากโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว และกำลังเล่นกับลูกแม่บ้านด้วยกัน เธอเลยโล่งใจไปหน่อย
“เจ้านายจะให้หนูใส่ชุดนี้ไปเหรอค่ะ”
เขามองเธอขึ้น-ลง ก็ปกติดี ทำไมถึงไม่อยากใส่ไป
ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตามีคำถาม
“ก็เผื่อหนูไปเต้นไรงี้ ชุดนี้มันขยับตัวไม่ถนัด”
“ไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว เก็บทรงหน่อย” พอโดนเขาดุเท่านั้นแหละ ก็หน้ามุ่ยทันที ก็ไม่เคยไปนี่นา อยากไปสนุกบ้าง
“แล้วเป็นไงบ้าง งาน พอจะทำได้มั๊ย”
“ทำได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง เลขาอันดับหนึ่งต้องเป็นหนูแน่นอน งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ หนูทำงานค้างอยู่”
เธอก็เดินออกไปเลย โดยไม่สนใจว่าเขาอนุญาตรึเปล่า
จนเวลาที่ทุกคนเลิกงานแต่เธอต้องนั่งรอเขา เพราะเขาบอกว่าต้องไปเจอลูกค้าต่อ รอจนค่ำ กว่าเขาจะออกมาเล่นเอาเธอหน้าคว่ำไปหลายรอบ เขารู้ว่าเธอไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เงียบๆเฉยๆ ตามประสาคนเย็นชา พอไปถึงผับ เขาก็จองห้อง VIP อีกตามเคย ลูกค้าคนนี้ของเขาอัธยาศัยดีมาก ชวนเธอดื่มด้วย หญิงสาวไม่รู้ว่าเหล้ามันแรงมาก กินไปแค่แก้วสองแก้ว เธอก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง จนเขาหันไปดุ พอลูกค้าจะยกแก้วที่สาม เลยเป็นเขาที่ต้องดื่มแทน
“เจ้านาย หะ หนูปวดฉี่”
เธอกระซิบบอกเขา เขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เธอเลยเดินโงนเงนออกไป เขาเลยบอกให้ลูกน้องเดินประกบตามเธอไปหน่อย เพราะเห็นท่าแล้ว เดินไม่ค่อยจะตรงทางแล้ว
“แหมมม เลขาคนนี่น่ารักนะครับ คุณเจย์เดนคงจะหวงน่าดู”
ลูกค้าที่สังเกตท่าทางของเขา ถึงขั้นเอ่ยแซว เขาได้แต่ยิ้มบางๆ ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ
ในที่สุดเขาก็ปิดจบงานกับลูกค้า โดยที่ยัยเลขาตัวดีคนที่บอกจะไปเข้าห้องน้ำ หายไปนานสองนาน จนลูกค้าขอตัวกลับก็ยังไม่โผล่มา ลูกน้องที่ให้ไปตามก็เข้ามาบอกว่า เดินตามอยู่ดีๆ ไม่รู้เธอหายไปไหน เจย์เดนได้แต่ขบกรามแน่นเข้าหากัน ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่คนเดียวมันจะไปไหนได้
ฟากจันทร์เจ้า เธอเดินไปเข้าห้องน้ำแบบงงๆ แต่ขากลับ เธอหลง! ใช่ เธอหลงในผับ เพราะเธอมึนด้วยแล้วแหละ แล้วห้อง VIP ของเจ้านาย มันอยู่ทางไหนล่ะเนี่ย เห้อ ทำไมถึงได้เบอะบ๊ะ จังหวะสามช่ายังงี้ แถมผับนี้ก็กว้างมาก คนก็เยอะ
“คนสวย กำลังจะไปไหนครับ ให้เกียรติมาดื่มกับผมสักแก้วได้มั๊ย”
- ผู้เขียน
